مریم اطیابی- به گزارش هنرنیوز؛ عباس و غلامرضا عبادللهی نطنز معروف به برادران عبادی پنجمین نسل این خانواده هستند که به کار سفال و سرامیک مشغولند. این دو برادر سالهای سال است که در کارگاه خود نقش و نگار بر کوزه و سفال می‌زنند تا امروز با بغض فریاد بزنند به علت کسب رزق و روزی حلال آبروی ۷۰۰ ساله پدرانمان را بر باد دادیم.

خانه و کارگاه برادران ۶۰ ساله به مزایده گذاشته می‌شود

غلامرضا در حالی که سعی می‌کند اشک چشمانش را مخفی کند،می‌گوید: سال ۸۲ پس از سفر رهبری به استان اصفهان و دستور ایشان برای حمایت از هنرمندان و پرداخت وام به آنها، به دلیل انتخاب ما دو برادر به عنوان هنرمند برگزیده نطنز، بانک ملت با وام ۱۰ میلیونی موافقت کرد و هر دو نفر مجموعاً 20 میلیون تومان وام دریافت کردیم. چند سال بعد هم دو وام ده میلیون تومانی از بانک صادرات گرفتیم  و کارگاه را توسعه داده و مرمت کردیم. اما اکنون به علت آتش سوزی و دزدی نه تنها قادر به پرداخت وام نیستیم بلکه جریمه در نظر گرفته بانک ملت نیز سبب شده تا این کارگاه در شُرُف تعطیلی کامل قرار گیرد.

 

به گفته این دو برادر قیمت کارشناسی دادگاه برای کارگاهی که با وام مرمت شده، ۱۲۰ میلیون تومان است اما کسی آن را نخریده است. 

غلامرضا ادامه می‌دهد: یک روز از اداره حقوقی بانک ملت اصفهان آمدند و مرا بازداشت کردند و به دادگاه بردند. آنها در قبال آزادی یک سند می‌خواستند. اکنون سند خانه هم در ازای آزادیم گرو بانک است. حال بانک ملت اصفهان تا ۲۰ اسفند مهلت داده تا اصل مبلغ به علاوه جریمه آن که در مجموع به ۸۶ میلیون تومان رسیده را پرداخت کنیم در غیر این صورت یا خانه را مزایده می‌گذارد و یا کارگاه 700 ساله را مصادره می‌کند. از سویی هرچند بانک صادرات تا کنون برای پرداخت بدهی فشاری نیاورده اما می‌ترسیم آنها هم اگر بفهمند بانک ملت چگونه می خواهد بدهی ما را وصول کند، به سراغمان بیایند و آن وقت دیگر باید باقی عمر را در زندان سپری کنیم.» 

نمی توانم در چشم پدرم نگاه کنم

در این لحظه بغض فرو خورده این هنرمند ۵۷ ساله به یکباره می‌شکند و می‌گوید:« نمی دانم چه گناهی به درگاه خداوند کردیم . شبانه روز به این موضوع فکر می‌کنم . ما خانواده آبرو داری هستیم . تمام عمر سر سفره پدر مادر بزرگ شدیم. هیچ وقت روزی حرام به خانه نبردیم. تا آنجا که به خاطر دارم قلم زدیم و نقش زدیم و سفال و سرامیک در کوره گذاشتیم. احساس می‌کنم اگر همین حالا بمیرم حتا نمی‌توانم در چشمان پدر و پدر بزرگم نگاه کنم. اگر زندگی ما را ببرند، آبروی ۷۰۰ ساله خانواده ما می‌رود. آبروی ۵ نسلی که در این کارگاه کار کردند. » 

 

به گفته عباس ۶۴ ساله نیز هیچ گونه حمایتی در این ۸ سال از آنها نشده و کل زندگیشان در راه رفتن به اصفهان و تهران برای بخشودن وام بر باد رفته است.

از احمدی‌نژاد تا عباسی، پول‌ها چه شد؟

او توضیح می‌دهد:« آقای احمدی نژاد در سفر استانی به اصفهان گفتند کلیه جرایم هنرمندان استان از محل بودجه فرهنگی بخشیده می‌شود که این اتفاق نیفتاد. حتا مصوب شد استانداری نطنز ۲۰۰ میلیون تومان وام بلاعوض از بودجه فرهنگی – هنری شهر به ما بدهد که در مرکز استان اصفهان قبول نکردند. یک بار هم عباسی رییس سایت انرژی هسته‌ای نطنز در سفری به این شهر از ۲میلیارد تومان کمک فرهنگی به این نطنز سخن گفت که از آن هم چیزی به ما تعلق نگرفت.»

 


عباس با نگاهی به سقف دودگرفته کارگاه آه از نهادش بلند می‌شود و ادامه می‌دهد:« برای این که یک کوره روشن شود و اثری برای فروش آماده شود ،سه چهارماه کار می‌کنیم. ما قدرت تولید آنچنانی نداریم. کسی دیگر علاقه‌ای به کار زیاد و پول کم ندارد. همه دنبال سود بیشترند.حتا فرزندانمان نیز نمیخواهند کار ما را دنبال کنند. »

او در ادامه از اتفاقاتی سخن می گوید که آنها را در پرداخت بدهی ناتوان کرده است. این هنرمند اظهار می کند:« سال ۸۴ طوفان شد. سه کوره به همراه بارهایی به ارزش بیش از ۲۵۰ میلیون تومان از بین رفت. بعد هم از کارگاه دزدی کردند و هرچه داشتیم بردند. حدود ۲۰۰ میلیون تومان هم اینجا خسارت دیدیم. دیگر نتوانستیم کمر راست کنیم.» 

بودجه نداریم

حسین یزدانمهر مدیر اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری نطنز نیز از فعالیت این مرکز برای نجات کارگاه می‌گوید و اضافه می‌کند:« با بانک صحبت کردیم، معاون استاندار نامه زده که اصل پول را پرداخت کنند و جرایم بخشوده شود اما این بندگان خدا حتا ۴۰میلیون تومان اصل وام را هم نمی‌توانند پرداخت کنند. قرار بود اداره میراث فرهنگی کارگاهشان را به قیمت ۱۲۰ میلیون تملک کند، اداره کل میراث استان اصفهان هم موافقت کرد اما نطنز در بخش اعتبار با مشکل روبه رو بود. به آقای مهدی حجت قائم مقام سازمان هم نامه زدیم که تنها راه زنده ماندن این صنعت در نطنز آن است که کارگاه را بخریم، مالکین هم راضی بودند. قرار شد تا زمان زنده بودنشان رایگان این محل در اختیارشان قرار گیرد تا در آنجا به کار و فعالیت خودشان مشغول باشند اما متأسفانه سازمان بودجه نداشت، بعد هم که اتفاقات بعدی و استعفا و مسأله رفتن مسئولان پیش آمد.»

آقای نامور مطلق کمک کنید!
حال این پرسش مطرح می‌شود که صرف تولید یک اثر هنری و صنایع دستی بدون پشتیبانی بعدی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ مسئولان محترم صنایع دستی چه تدبیری برای جلوگیری از رخداد یک اتفاق تلخ در این حوزه خواهند اندیشید؟ اکنون که گفته می‌شود معاون استاندار از بانک خواسته با اصل بدهی موافقت کند آیا آقای نامور مطلق نمی‌توانند پیشنهاد دهند که برای خرید هدیه سفرا و مقامات عالی رتبه‌ای که به ایران می‌آیند به صورت پیش‌فروش از این کارگاه مبلغ ۴۰ میلیون تومان جنس خریداری شود تا طی چند سال معاونت ایشان هم کارگاه باقی بماند، هم اشتغال زایی باشد، هم به صورت تلویحی وام این هنرمندان ما به ازای کارشان امروز پرداخت شده باشد؟

 

و آیا نمی‌شود مسئولان صنایع دستی با بانک مربوطه رایزنی کنند تا در قبال  ۴۰ میلیون تومان از این هنرمندان هدیه خریداری شده و به برندگان جوایز بانکی اهدا شود؟ یادتان باشد تنها کارگاه سفال و سرامیک نطنز تا ۲۰ اسفند تعطیل می‌شود!