به گزارش هنرنیوز، حدود چهارده سال پیش «مازیار آل داوود» نخستین اقامتگاه «بومگردی» را در شهرستان خور و بیابانک تاسیس کرد. اقامتگاهی برای مسافران در محیطی سنتی و روستایی که تجربه ورود به یک زندگی روستایی را رقم می‌زد و صاحبنظران آن را از جمله ابزار‌های توسعه پایدار و حفظ زندگی روستایی و طبیعت در جهان مدرن می‌دانند.
از آنجایی که ساز و کار این قامت‌گاه‌ها با هتل‌ها متفاوت است سال‌ها صاحبان آن درصدد تشکیل اتحادیه‌ای با عنوان «اتحادیه اقامتگاه بومی» هستند. اما با وجود همه این تلاش‌ها انتخاب فردی کم سابقه به عنوان رئیس مجمع در شهرستان «خور» که هفته آخر اسفند طی جلسه‌ای ناگهانی از سوی فرمانداری این شهرستان صورت گرفت باعث نارضایتی پیشکسوتان این حوزه شد.
ساز و کار ما با هتلداری متفاوت است
یکی از دلایلی که گروهی از فعالان حوزه بومگردی خواستار تشکیل اتحادیه جداگانه از اتحادیه « هتلداران» بودند، تفاوت میان کارکرد «اقامتگاه‌های بومی» از «هتل»ها است.
«سیاوش جلالی» یکی از فعالان این عرصه در این باره می‌گوید:« کارکرد اقامت گاه‌های بومی از هتل داری متفاوت است. به این معنا که اگر شما به عنوان یک مسافر وارد یک هتل شوید شاید اصلا صاحب آن هتل را ملاقات نکنید. شاید صاحب آن هتل در زمان اقامت مسافر در کشور حضور نداشته باشد و مسافر اصلا نداند صاحب آن هتل چه کسی است. در حالی که صاحب اقامتگاه‌های بوم گردی از لحظه ورود مسافر تا پایان حضور همراه او است. صبحانه، شام و ناهار را با گردشگر می‌خورد، با او به تفریح می‌رود و...از این رو ساز و کار اقامتگاه‌های بوم گردی با هتل‌ها متفاوت است و این کار هرچند به نظر ساده می‌آید اما افراد باید در آن کسب تجربه و مهارت کنند.
چه کسانی گلایه‌مندند
با وجود این که فعالان حوزه بوم گردی سال‌ها در تلاش برای تشکیل اتحادیه جداگانه بودند اما انتخاب رییس مجمع بوم‌گردان شهرستان «خور» در هفته آخر اسفند سال گذشته باعث نارضایتی برخی افراد شد.
«مازیار آل داوود» در این باره به هنر نیوز می‌گوید:« از مدت‌ها پیش به دنبال تشکیل «اتحادیه بوم‌گردان» در شهرستان خور و بیابانک بودیم. پیش از عید در سفری که رحمانی موحد- معاون گردشگری کل کشور- به شهرستان ما داشت موضوع را با وی در میان گذاشتیم و او گفت بهتر است ابتدا یک مجمع تشکیل شود و سپس مجمع تبدیل به اتحادیه شود. او من و آقای «رئیسی» مدیر میراث فرهنگی شهرستان «خور و بیابانک» را مسئول این کار کرد.»
آل داوود ادامه می‌دهد:« صبج روز ۲۳ اسفند سال گذشته پیامکی از سوی فرمانداری دریافت کردم که در آن نوشته شده بود: «امروز ساعت ۱۱ جلسه‌ای با موضوع گردشگری در فرمانداری تشکیل می‌شود.» من آن روز تهران بودم و نمی‌توانستم خود را در آن ساعت به خور برسانم. جلسه تنها با حضور ۱۴ نفر از ۱۸ فرد پیشکسوت حوزه بومگردی تشکیل شد و در آخر جلسه گفتند حالا که دور هم هستیم بهتر است برای انتخابات این مجمع هم تصمیم‌گیری شود بنابراین برگه‌های رای‌گیری را بین حضار تقسیم کردند. گروهی از حاضرین گفتند کسی آمادگی این کار را ندارد اما مسئول جلسه گفته بود هر کسی می‌تواند به شخص مورد نظر خود رای بدهد و در آخر جوانی کم سابقه که تنها دو ماه تجربه در این زمینه دارد به عنوان رییس این مجمع انتخاب شد.»
این پیشکوت بوم گردی اضافه می‌کند: « فردی که به عنوان رییس انتخاب شده جوانی نایینی، ۳۰ ساله و فروشنده قالی است که تجربه‌ای در این زمینه ندارد. او حتی بنایی مدرن را در بافت روستایی فرحزاد ساخته که بافت روستایی را تحت تاثیر خود قرار داده است.»
به اعتقاد آل داوود فردی که می‌خواهد وارد حرفه «بوم گردی» شود باید تجربه و تخصص این کار را داشته باشد و از اصول مرمت بناهای سنتی آگاه باشد و این کار بر خلاف تصور اصلاً ساده نیست.
چرا برخی نبودند
محسن طباطبایی هم که سال‌ها است در روستای فرحزاد در نزدیکی کویر مصر اقامتگاه بومگردی دارد نسبت به نحوه برگزاری این انتخابات معترض است و در این باره به هنرنیوز می‌گوید: « فکر می‌کنم انتخاب این فرد درست نبوده است. وقتی ماجرا را پیگری کردم به من گفتند که او در کنار هتلش یک اقامتگاه بوم گردی هم برپا کرده است. مالکان هتل سنتی «والی» هم همین شرایط را داشتند اما آنها را هم به این انتخابات در «خور و بیابانک» دعوت نکرده بودند. پرسیدم:« چه تفاوتی بین این دو هست؟» جواب درستی دریافت نکردم.»
به گزارش هنرنیوز، بی‌شک دیکته نانوشته غلط هم ندارد و از آنجا که فعالیت‌های بومگردی در ایران سابقه چندانی ندارد پس نمی‌توان هر اقدامی در این راستا را بدون اشتباه دانست و شاید آزمون و خطا در این عرصه خیلی دور از انتظار نیست. اما اقامتگاه‌های بومگردی یکی از ارکان اجرای توسعه پایدار و حفظ بافت روستایی در جهانی مدرن و مانع مهاجرت بی‌رویه روستایان به شهر می‌شود.
