گزارش هنرنیوز از نشست نقد «زمین و زمان»؛
«زمین و زمان» حال هنر محیطی خوب نشان نمی‌دهد
سعید معیری زاده در نشست نقد نمایشگاه «زمین و زمان» گفت: تفاوت میان عکاسی و هنر محیطی در زمین و زمان مشخص نیست و مخاطب در این نمایشگاه حال و هوای هنر محیطی را درک نمی‌کند.
تاريخ : شنبه ۳۰ دی ۱۳۹۱ ساعت ۱۰:۴۷
به گزارش هنرنیوز؛ نشست نقد ، نمایشگاه هنر محیطی «زمین و زمان» با حضور بهنام کامرانی، سعید معیری‌زاده و محمدرضا شریف‌زاده درگالری پاییز خانه هنرمندان مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
در آغاز این نشست که جمعی از هنرمندان هنرهای محیطی نیز در آن حضور داشتند؛ بهنام کامرانی، نقاش و مدرس هنر درباره نمایشگاه «زمین و زمان» گفت: این نمایشگاه، رویداد بزرگی است؛ هرچند به دلیل پراکندگی گالری‌ها در خانه هنرمندان نمی‌تواند قدرت این حرکت را در قالب یک مجموعه درک کرد. با این حال مجموعه آثاری که در این نمایشگاه وجود دارد؛ از آنچه در ایران هنر آوانگارد نامیده می‌شود بسیار جلوتر است.
وی با بیان این نکته که هنرمدان این نمایشگاه فراغ از مسئله فروش آثاری را خلق کرده‌اند تصریح کرد: وجه فردی که در آثار این هنرمندان وجود دارد به دلیل استفاده از مصالح ساده و کار در یک محیط طبیعی پدید آمده است. این شکل از هنر گرایش نویی است که جا دارد برای آن یک کاتالوگ یا کتاب منتشر شود.
کامرانی با بیان اینکه طیف هنرهای محیطی در جهان بسیار وسیع است اظهار کرد: امروز هنر محیطی به نقاشی یا عکاسی نزدیک شده است و ممکن است بعضی هنرمندان نیز به دلیل نیازهای اقتصادی خود، اقدام به فروش گزارش تصویری آثار خود کنند. به نظر من چنین نکاتی چندان مهم نیست؛ باید تنوع موجود در هنر محیطی ادامه یابد. بسیاری اوقات آثار محیطی حتی فکر شده نیستند، مثل باغ سنگی که فردی آن را بدون فکر هنری ساخته بود یا حتی احجامی که عشایر برای علامت‌گذاری در بیابان می‌سازند.
کامرانی با بیان این نکته که احمد نادعلیان به عنوان آغاز کننده و مدیر این جریان هنری به تئوریک بودن یا نبودن هنرمندان فکر نمی‌کند گفت: نادعلیان گروهی را برای اجرای آثار محیطی دور هم جمع می‌کند و اتفاقا این کار نیز تا کنون نتایج بسیار خوبی داشته و آثاری خلق شده که به واقع خوب هستند. نکته اینجاست که از این پس باید آثارمحیطی دسته بندی شده و به تئوریک شدن آنها نیز بیاندیشیم.
سعید معیری‌زاده، نقاش ، نگارگر نوگرا و مدیر سابق گالری ساربان نیز در ادامه این نشست با تاکید بر این که در این نمایشگاه مرزهای عکاسی و هنر محیطی دیدهنمی شود؛ گفت: متاسفانه با وجود ایده‌های خوب ابعاد آثاری که اینجا به نمایش گذاشته شده است به درستی آنچه در واقع وجود داشته را نشان نمی‌دهد. در این نمایشگاه نمی‌توانم تفاوت میان عکاسی و هنر محیطی را تشخیص دهم. به علاوه محیطی بودن کارها نیز متوجه نشدم، می‌شد با ابزاری که اصلا نیاز به هزینه‌ای ندارد در اینجا فضاسازی کرد تا مخاطب متوجه باشد که با یک نمایشگاه هنر محیطی روبه رو‌است.
این نقاش با بیان اینکه شاید بهتر بود این نمایشگاه را گزارشی از یک نمایشگاه نام‌گذاری می‌کردند اظهار کرد: شاید هنرمندان این مجموعه آن قدر درگیر کار محیطی بوده‌اند که فراموش کرده‌اند؛ گالری یک محیط است که می‌توان قواعد موجود در آن را شکست و شرایطی در آن فراهم کرد که مخاطب احساس کند با آثار محیطی در آن مواجه است. به این ترتیب زحماتی که برای خلق چنین آثاری کشیده شده است نیز بیشتر دیده می‌شد.
محمدرضا شریف‌زاده، طراح گرافیک و مدرس دانشگاه نیز با بیان این حقیقت که با وجود همه کاستی‌ها برگزاری چنین نمایشگاهی جای تقدیر دارد گفت: با وجود وسعت کار، اطلاع‌رسانی در مورد این نمایشگاه بسیار ضعیف بود و دست کم هنرمندان حاضر در نمایشگاه می‌توانستند نقشی در اطلاع‌رسانی داشته باشند. بعضی از این آثار قیمت‌هایی دارد که برای من مفهوم نیست! وقتی از یک کار محیطی عکس گرفته می‌شود، قیمت آن بر چه اساسی تعیین می‌شود؟ چرا ما باید برای این کارها پول بدهیم؟
او این نقد را بر نمایشگاه وارد کرد که بعضی از آثار موجود در نمایشگاه «زمین و زمان» چیدمان برای عکاسی هستند و ادامه داد: اتفاق‌هایی نظیر آنچه ما در این عکس‌ها می‌بینیم در هنر عکاسی بسیار دیدهایم. بهنر بود به جای عکس ویدئوی این کارها به نمایش درمی‌آمد تا روند ایجاد آثار و همین طور عامل تکرار که در این هنر از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است دیده شود. البته در بسیاری از آثار با اثر محیطی مواجه بودم؛ اما در بعضی موارد نیز بهتر بود گزارش تصویری به مخاطب نشان داده می‌شد؛ تا او قانع شود که این اثر چیدمان نیست و شکل گیری آن روند خاصی داشته است.
عاطفه خاص یکی از هنرمندان محیطی نمایشگاه «زمین و زمان» در انتهای نشست، درباره این نمایشگاه گفت: نمایشگاه مشتمل بر 70 عکس، چند ویدئو آرت و تعدادی چیدمان است؛ و باید یادآور شوم که نمی‌توانم نفی کنم که این نمایشگاه به کلی هنر محیطی را نشان نمی داد. هنر محیطی در ذهن مخاطب فضای بزرگی است که اتفاق هنری در میان آن رخ می‌دهد. با کمبود فضا مواجه بودیم و بسیاری از این آثار ویدئو داشتند که امکان نمایش آنها مهیا نشد.
