سال گذشته تجریه‌ای در سینمای ایران روی داد که البته باز به طور مستقیم به موضوع نپرداخته‌ بود و بیشتر تاثیر آن را در زندگی چند دانشجو نشان می‌داد. «پایان‌نامه» به کارگردانی حامد کلاهداری اگر چه دارای نقایصی از منظر کارگردانی بود اما برای سینمای ایران تجربه‌ای قابل توجه به شمار می‌رفت؛ امسال اما تجربه‌ای تازه در سینمای ایران رخ داد؛ تجربه‌ای که نه کارگردانش تازه کار و جوان بود و نه موضوعش پرداختن ضمنی به موضوع انتخابات سال ۸۸. ابوالقاسم طالبی که هم سینمای انقلاب را به خوبی می‌شناسد و هم کارگردانی را با تمام فن و فنونش آموخته است؛ این‌بار خطر کرد و به سراغی موضوعی بسیار ویژه در کشور رفت.
تا امروز روایت‌های زیادی از انتخابات ایران در رسانه‌های خارج از کشور بیان شده بود اما هیچکدام نزدیک به واقعیت نبود؛ از سوی دیگر آثار سینمایی داخل کشور هم یا چندان حرفه‌ای به این موضوع نمی‌پرداختند یا شبیه شعار آن را روایت می‌کردند؛ «قلاده‌های طلا» تا امروز که دو سال از این موضوع گذشته دقیق‌ترین و موشکافانه‌ترین روایت را از این رخداد به مخاطب عرضه کرده است. این فیلم چند ویژگی اساسی دارد. نخستین و مهمترین ویژگی این فیلم نقد درون نظامی است. به این معنا که نظام به اندازه‌ای از توان و قوت رسیده است که اجازه نقد از درون را به هنرمند خود می‌دهد؛ دومین ویژگی مثال زدنی این فیلم نگاه دقیق به آدم‌هایی است که پس از انتخابات وارد کشور شده و باعث نا امنی شدند؛ سومین ویژگی مهم این اثر این است که تمام تلاشش را بر این موضوع متمرکز ساخته که بی طرفانه به انتخابات نگاه کند. این مساله باعث می‌شود مخاطب به کارگردان و فیلم اعتماد کرده و موضوع انتخابات را یکبار دیگر در ذهن مرور کند.
«قلاده‌های طلا» تنها یک فیلم نیست؛ بلکه تاریخ‌نگاری عادلانه و منصفانه‌ای است که سینمای ایران را وارد عرصه تازه‌ای از سینمای سیاسی می‌کند. در این بین باید از وزارت اطلاعات هم تشکر کرد که به این میزان از نقدپذیری و قدرت درونی رسیده که فیلمسازی موقعیت برخی از افراد آن را مورد نقد و واکاوی قرار دهد. این فیلم اگر به اکران عمومی برسید به طور قطع از آثار پر فروش سال آینده خواهد بود.