روزنامه جوان نوشت: در سینمای جهان برای پرداخت دستمزد به بازیگران مختلف به معیارهای متفاوتی پرداخته می‌شود، از زیبایی و سودآوری در فیلم‌ها تا جوایز هنری و مسائل دیگر، دستمزدهایی قابل‌توجه که البته وقتی با سختی‌های برخی پروژه‌ها برای بازیگران بررسی می‌شود تا حدودی قابل قبول به نظر می‌رسد؛ از بازی در لوکیشن‌های دور افتاده با شرایطی سخت و لزوم فعالیت‌های بدنی بالا، تمام موارد فوق در کنار بودجه کمپانی‌های فیلمسازی که کاملاً خصوصی و غیردولتی هستند به مفهوم صنعت سینما منجر می‌شوند.

ستاره‌های میلیاردی
در لیست منتشرشده اخیر، اسامی ۱۶بازیگر زن سینمای ایران آورده شده است که از۱۲۰میلیون تا ۳۰۰میلیون تومان دستمزد را برای بازی در فیلم‌های سینمایی دریافت می‌کنند که با یک حساب ساده با فرض اینکه هر کدام فقط سالی در دو فیلم نقش‌آفرینی کنند، مبلغی حدود۵/۵ میلیارد تومان می‌شود، یعنی بدون توجه به دستمزد این بازیگران از حضور احتمالی در تئاتر و تلویزیون، سالانه میلیاردها تومان از بودجه فرهنگی مملکت فقط صرف بازی چند بازیگر می‌شود. برای رسیدن به تحلیلی درست درباره موضوع فوق در عین احترام به ساحت بازیگران زن سینمای ایران، باید به معیارهای مرسوم در سینمای دنیا برای پرداخت دستمزد به بازیگران پرداخته شود، بدون توجه به ملاک زیبایی که جزو اصول ارزش‌گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی نیست و در شأن بانوان سینمای ایران نیز نمی‌باشد، موارد دیگری مثل جوایز سینمایی، فروش آثار و سختی کار بازیگران می‌تواند ملاک درستی برای بررسی میزان دستمزد یک بازیگر باشد. توجه به اسامی بازیگران لیست فوق و حتی اگر جشنواره‌های دست چندم خارجی را نیز مورد توجه قرار دهیم، باز بیشتر هنرمندان این لیست بدون سابقه دریافت جایزه از جشنواره‌های سینمایی می‌باشند و اگر فروش فیلم‌هایی را که این هنرمندان در آنها نقش‌آفرینی کرده‌اند، مورد توجه قرار دهیم به فروش نه‌چندان قابل قبول آنها در گیشه می‌رسیم و این نکته که اصولاً تعداد ستارگانی که مخاطبان ایرانی صرفاً برای تماشای بازی آنها به سینما بروند، از تعداد انگشتان یک‌دست تجاوز نمی‌کند و دست آخر با توجه به موضوعات و لوکیشن‌های محدود سینمای ایران که عمدتاً در مسیر آپارتمان‌های تهران و ویلاهای شمال کشور خلاصه می‌شود، شخصیت خلق شده در فیلمنامه‌ها آنچنان شرایط سخت فیزیکی را برای بازیگران رقم نمی‌زند، طوری که بر خلاف هالیوود نه از لوکیشن‌های دور افتاده و شرایط سخت آن خبری است و نه وزن کم کردن و فعالیت‌های بدنی دشوار و نه شخصیت‌های متفاوت. خروجی این اتفاق، اجرای شخصیت‌هایی ثابت در فیلم‌های مختلف توسط برخی از بازیگران سینمای ایران می‌شود.

بودجه فرهنگی در مسیر غلط
جدل اصلی این پدیده بیشتر از آنکه میزان ارقام آن باشد، منبع تأمین و پرداخت آن است، اگر بازیگری در هالیوود مبلغ ۳۳میلیون دلار دریافت می‌کند، نه مخاطبان را ناراحت می‌کند نه سیستم فرهنگی دولتی را، چون تمام درآمد خود را از کمپانی‌های خصوصی با سرمایه‌های غیردولتی دریافت کرده، نه فیلم‌هایی با ادعای مستقل بودن ولی تولید شده از بودجه دولت. همین مسئله لزوم توجه به منبع تأمین بودجه فیلم‌های سینمایی ایرانی را مورد اهمیت قرار می‌دهد که اگر روزی فرا برسد که بودجه آثار سینمای ایران به طور واقعی غیردولتی باشند، دیگر نه برای ۲۰۰میلیون و نه مبالغی بالاتر جایی برای نگرانی و اعتراض نیست، چون پول شخصی تهیه‌کننده است و در هر مسیری که صلاح بداند می‌تواند هزینه کند.

روزگار عجیبی است، اولویت‌ها و ارزش‌ها جابه‌جا شده است، روزی خبر دریافت حقوق‌های نجومی توسط برخی مدیران دولتی به گوش می‌رسد و روزی ارقام عجیب غریب دریافت دستمزد برخی از بازیگران، هر دو ناپسند و غیرقابل قبول است، چون منبع هر دو بودجه بیت‌المال است؛ بودجه‌ای که با سختی بسیار فراهم می‌شود و قرار است برای آبادانی میهن عزیزمان هزینه شود، نه برای دستمزدهای نجومی، چه برخی از مدیران دولتی، چه بازیگران و چه بازیکنان فوتبال و شاید مقصر اصلی را باید در جای دیگری یافت؛ مقصرانی بین مدیران فرهنگی دولتی، چه این دولت و چه دولت‌های قبل.