مدتی این اقدامات شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی باعث تعجب و پرسش بسیار از هنرمندان بود تا اینکه روز سه شنبه در نشست هم انديشي معاون امور هنري با اعضاي شوراي شعر و ترانه دفتر موسيقي که در سالن كنفرانس معاونت امور هنري با حضور محمد ميرزماني مدير كل دفتر موسيقي برگزار شد، شاه‌آبادی ابراز داشت نباید اشعار شاعران صاحب نام و شاخص نیاز به مجوز داشته‌باشد.

متولي موسيقي كشور

شوراي شعر و ترانه دفتر موسيقي است و خروجي آن هم، اتفاقي است كه در جامعه رخ مي دهد. بنابر این کوچکترین کج سلیقه‌گی و نگاه شخصی به آثار هنرمندان عواقب زیادی به‌دنبال خواهد داشت. هنرمندی که برای آثار خود اشعار فرهیختگان تاریخ ادبیات ایران را انتخاب می‌کند اگر از شوراي شعر و ترانه دفتر موسيقي مجوز لازم را دریافت نکنند احساس می‌کند مشکلات شخصی با این هنرمندان وجود دارد.

اگر آیین‌نامه مدون و درستی وجود داشته باشد که تا حد زیادی تحت تأثیر سلیقه‌ها نباشد تا حتی هنرمندان قبل از ارسال آثارشان به شورا از این قوانین مطلع باشند تا از قبل قطعات خود را با این قوانین هماهنگ کنند.

به گفته شاه‌آبادی «انبوه تقاضا مشروعيت و مقبوليت نمي آورد، اگر در حوزه موسيقي كشور اقليتي از كارها با مجوز دفتر موسيقي بيرون مي آيد اجازه دهيد اين اقليت اعتبار و منزلت داشته باشد. نبايد امضاء و اعتبار اعضاي شورا بر شعر و آلبومي باشد كه به آن اعتقاد ندارد.» اما آیا هنر برای این مردم نیست و مخاطبانش همین انبوه مردم نیستند؟

تعیین چارچوب اقدام خوب و مناسبی است اما گاهی این چارچوب آنقدر تنگ می‌شود که نمی‌توان کسی را در این چارچوب گنجاند. در رابطه با تعیین همین چارچوب‌ها ممکن است کتابی هم با ترانه‌های مشخص منتشر گردد تا هنرمندان تنها بتوانند از این مرجع استفاده کنند که امیدواریم کار به اینجا نرسد.

درست است که آقای شاه آبادي به شورا پيشنهاد داده‌است جهت احترام به شاعران صاحب نام و شاخص اشعار آنها نياز به تائيد شورا نداشته باشد اما سوال اینجاست که آیا تاکنون نباید شخصی در شورا به این نتیجه می‌رسید و پیش از این کمی به این موضوع توجه می‌شد.