محسن شاه ابراهیمی طراح صحنه نمایش « هامون بازها» به کارگردانی محمد رحمانیان در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر هنرنیوز در مورد این نمایش افزود: من سالها است که با آقای محمد رحمانیان کار می کنم و جزو تیم ثابت ایشان هستم. به عبارت دیگر، من بعد از همکاری با نمایشنامه « پل» که سال ۶۳ اجرا شد از آن زمان به بعد، در اکثر نمایش های ایشان افتخار همکاری را داشتم و خوشحالم که در نمایش «هامون بازها» ایشان هم حضور دارم.

وی ادامه داد: چالشی که در نمایشنامه های آقای رحمانیان تا قبل از اجرا برای طراح صحنه وجود دارد و طراح را با نمایش درگیر می کند یکی از جذابیت هایی همیشگی کارهای ایشان است که من به شدت این فضا را دوست دارم. بنابراین این بده بستانی که همیشه بین من و ایشان در مورد طراحی صحنه وجود دارد برای من جذاب بوده است.

این طراح صحنه پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر تصریح کرد: در تئاتر با توجه به سالن های مختلفی که در سطح شهر موجود است همیشه برای من یکنوع نگرانی به خاطر تعریف محدودیت های سالنی وجود دارد. لذا این محدودیت هایی که سالن های بزرگ به گروههای اجرایی اعمال می کنند باعث می شود که گاهی اوقات بازیگران و عوامل پشت صحنه مثل دوستان نور و صدا و... به اندازه کافی فرصت نداشته باشند که با تمام عناصر صحنه کار کنند و این کار می تواند لطمات زیادی به اجرا بزند و نگرانی من به عنوان طراح صحنه به دلیل محدودیت های ناخواسته ای است که بر گروه تحمیل می شوند و آنان تا قبل از اجرا فرصت کافی برای تمرین کامل با لباس و اکسسوار صحنه ، نور ، گریم و بقیه اجرای نمایش را پیدا نمی کنند.

محسن شاه ابراهیمی با بیان اینکه جوهره سینما از بخش تئاتر گرفته شده است و طراح صحنه ای که در سینما فعالیت می کند حضور در کار تئاتر را نباید دون از شان خود بداند وگرنه مسیر را به اشتباه آمده است اظهار داشت: اگر چه مدیوم های سینما با تئاتر متفاوت است و مسیر طراحی صحنه در تئاتر، تلویزیون و سینما هر کدام مسیر خاص خودشان را خواهند داشت اما «عنصر طراحی» در همه این هنرها با ویژگی های خاص خودشان واحد است. بنابراین اگر بخواهیم نگاهی کلاسیک به تئاتر داشته باشیم و با توجه به نمایش های مختلف مثل نمایش های دو سویه یا چهار سویه و یا گرد باید گفت که هر کدام از این نمایش ها، ویژگی های خاصی خودشان را در طراحی دارند که توضیح آنان مستلزم یک بحث کاملا تخصصی است.

این طراح صحنه تئاتر، تلویزیون و سینما با اشاره به طراحی صحنه تلویزیون و سینما تاکید کرد: شاید بهترین مقایسه ای که درک سریع تری به مخاطب نسبت به این دو مدیوم می دهد – که البته عناصر زیادی دخیل است - «اندازه کادر» است یعنی در سینما با توجه به اینکه کادر سینما حدود پنجاه برابر بزرگتر از تلویزیون می باشد پس می توان نتیجه گرفت که تمام جزئیات طراحی صحنه ۵۰ برابر بزرگتر از تلویزیون دیده می شود و معنای آن این خواهد بود که در طراحی سینما باید به جزئیات با دقت بیشتری توجه کرد. این درحالی است که پارامترهای دیگری مثل نور، فضاهای خارجی ، عناصر طبیعی در سینما مثل کوه ، جنگل ، دریا و بیابان وجود دارند که در تلویزیون و تئاتر به شکل های دیگری باید کار شود.

طراح صحنه فیلم سینمایی «محمد» (ص) با اشاره به نوع همکاری با محمد رحمانیان گفت: ایشان قبل از اینکه متن نمایشنامه را به صورت کامل بنویسند همیشه در مورد ایده اولیه با من مشورت می کنند تا به نقاط مشترک در مورد دکور و طراحی صحنه برسیم. لذا معتقدم هنگامی که فضای اولیه در ذهن نویسنده شکل می گیرد و این فضا از سوی نویسنده با طراح صحنه درمیان گذاشته شود بی شک، طراح می تواند این ایده را از نظر فضا سازی گسترش دهد و این همکاری بسیار کار فوق العاده ای است. این درحالی است که خیلی مواقع این اتفاق شکل نمی گیرد چرا که بسیاری اوقات، نویسندگان بر اساس تخیل خودشان، اول متن نمایشنامه را به صورت کامل می نویسند بعد آنگاه، به سراغ طراح صحنه می آیند و انتظار دارند که طراح روی نمایش آنان کار کند درحالی که آن زمان دیگر، جای فضا سازی و گسترش برای طراح خیلی وجود نخواهد داشت.

وی ادامه داد: با توجه به سالهای زیادی که من با آقای محمد رحمانیان همکاری داشتم بی شک به نقاط مشترک زیادی در طراحی صحنه رسیدیم که در خروجی کارها را نیز بسیار مثمرثمر بوده است.