به گزارش هنرنیوز؛محسن هجری، نویسنده و پژوهشگر ؛ با اشاره به نقش قصه‌گویی در پرورش قوه خیال کودکان گفت: با نگاه کنونی حاکم بر نهاد آموزش و پرورش،‌ قصه‌گویی امری تفتنی است که فقط در محیط خانواده و یا فضاهای غیر آموزشی‌ جا دارد و به همین خاطر در برنامه‌های آموزشی جایی برای این هنر وجود ندارد.




نویسنده رمان «چشم عقاب» با انتقاد از کم توجهی به آموزش و پرورش به امر قصه‌گویی اضافه کرد: قصه‌گویی، روشی برای علاقه‌مند کردن کودکان و نوجوانان به امر کتابخوانی است و زمانی که کتابخوانی در مدارس رونقی ندارد،‌ طبیعی است که قصه‌گویی نیز امری زائد برای نیاز دانش‌آموزان فرض شود و به آن بهای لازم داده نشود. در حالی که بسیاری از آموزه‌های اخلاقی و ارزشی را می‌توان با زبان قصه‌ به کودکان و نوجونان منتقل کرد و از خشونت‌ورزی بی‌نیاز شد.




مولف کتاب «تحقیق چیست، محقق کیست» با اشاره به تلاش‌های کانون پرورش فکری برای نهادینه کردن قصه‌گویی در ایران گفت: با آنکه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در طول نزدیک به نیم قرن، نقش موثری را در پرورش ذوق ادبی و هنری کودکان و نوجوان داشته، اما به گواه آمارها، بخش بسیار کوچکی از گروه‌های سنی کودک و نوجوان در مراکز کانون پوشش داده می‌شوند، و کانون نمی‌تواند بدون کمک نهاد سراسری و عظیم آموزش و پرورش، قصه گویی و کتابخوانی را در جامعه نهادینه کند.




نویسنده رمان «اقلیم هشتم» با اشاره به نقش والدین و مربیان در انتخاب قصه‌های مناسب برای کودکان گفت‌: نقش بزرگترها در هدایت کودکان و نوجوانان به طرف متن‌های خواندنی قابل انکار نیست، اما این نقش را نباید به سان یک جامعه سنتی ارزیابی کرد. چون که مخاطب کنونی حتی با مخاطب‌های دهه شصت و هفتاد قابل مقایسه نیست. دسترسی کودکان و نوجوانان به رسانه‌ها و منابع متنوع اطلاعات موجب شده که آن‌ها نیز خود دارای یک زاویه دید باشند و به همین خاطر در برابر هر پیشنهادی سر تسلیم فرو نیاورند.




باشگاه خبرنگاران نوشت:دبیر پیشین انجمن نویسندگان کودک و نوجوان در پایان با اشاره به تجربه‌های کشورهای توسعه یافته گفت: خلاف تصور رایج در جامعه‌ ما که راه علم تجربی را از ادبیات جدا می‌کنندو ادبیات را امری تفننی محسوب می‌کنند،‌ در فلسفه علم،‌ ادبیات داستانی و قوه تخیل جایگاه ویژه خود را داراست و چنانچه خیال ورزی در کار نباشد،‌ فرضیه‌های علمی شکل نمی‌گیرند و به همین دلیل است که موسسات معتبر علمی پژوهشی از ایده‌ها و پیشنهادهای خیالی افراد استقبال می‌کنند تا بر مبنای آن آزمون و خطا کنند و تکنولوژی‌های جدید را طراحی نمایند و چنان چه ادبیات داستانی و قصه‌گویی جدی گرفته شوند، تاثیر مستقیم و غیر مستقیم را در رشد نظام علمی و تکنولوژیک ما خواهند داشت.