رضا حسن زاده هنرمند مجسمه ساز، و یکی از اساتید دانشکده هنرهای زیبا، در سمپوزیوم مجسمه سازی و در بخش آزاد شرکت کرد. با پایان سمپوزیوم مجسمه سازی به سراغ این هنرمند رفته‌ایم تا اندکی درباب سمپوزیوم از او جویا شویم.

اثر شما رنگی از واقع گرایی دارد. حضور پرنده در این مجسمه، را پیشتر در دوسالانه سفال و سرامیک هم دیده ایم و به نظر می‌رسد پرنده امروز به یکی از ارکان بصری در آثار هنری بدل شده‌است. مایلم راجع به اثرتان بیشتر توضیح دهید.

آدمی در طول زندگی، گاه به جایی می‌رسد که، امید در روح او کمرنگ شده و دیگر ناامید میشود. در چنین حالتی‌ است که احساس می‌کند؛ دیوار بلندی را در جلوی دید خود می‌بیند. البته همه انسان ها در نهایت ناامیدی هم ذره ای امیدوارند، پس همیشه می‌توان روزنه ای در این دیوار بلند پیدا کرد؛ روزنه ای که می‌تواند یک پنجره باشد.
قلم ابزار یادگیری علم است. در این اثر من به کمک فرم قلم، نردبام ساخته ام. این نردبام، به همان پنجره ختم می‌شود، پنجره ای که در آن کبوتری با بال شکسته نشسته و نمی تواند پرواز کند، کبوتری که در سوال خود بدان اشاره کردید؛ نماد آزادی است.
در اصل کار نهایی قرار بود؛ دستی روبه روی کبوتر قرار گیرد و پر شکسته کبوتر را در دست داشته باشد. در این جا پر کبوتر قلم قرار گرفته در دست است، که البته این بخش از کار من حذف شد.عنوان اثر هم «از ماست که بر ماست » می باشد.

این سمپوزیوم، تفاوت بارزی با سمپوزیوم ‌های دیگر دارد، ازین جهت که در سمپوزیوم های دیگر کشورها بخشی به عنوان دانشجویی وجود ندارد. این تمایز تا چه حد برای ارتقای سطح هنر مجسمه‌سازی ایران مفید به نظر می‌رسد. حضور دانشجوها را در سمپوزیوم تا چه حد مثبت می دانید؟

حضور دانشجوها در این فضاها بسیار مفید است؛ به این دلیل که دانشجوها در دانشگاه با یک سری ابزار و وسایل ساده و محدود کار می‌کنند. ولی در اینجا علاوه بر این‌که می توانند با ماتریال های مختلف کار کنند، دیدشان هم بازتر می شود و تجربه های جدیدی به دست می آورند.

از دیدگاه بسیاری از شرکت کنندگان خارجی در سمپوزیوم، این رخداد هنری منظم و رضایت بخش بود. آن‌ها نظم و دقت در سمپوزیوم را از محسنات آن می دانستند. سمپوزیوم مجسمه سازی امسال را چطور دیدید و چه پیشنهادی در راستای ارتقای آن دارید؟

سمپوزیوم امسال رضایت بخش بود، اما در مورد تمام رخدادهای هنری ازین دست یک جای نگرانی بزرگ وجود دارد و احتمال عدم تکرار آن‌هاست. سمپوزیوم اتفاقی خوب است؛ اما اگر ادامه دار باشد. ضمن آن‌که لازم است، در سایر شهرها هم اتفاق بیفتد.

و در پایان اگر نکته ای را لازم می دانید بیان کنید.

تنها به این نکته اشاره می‌کنم که، وجود این برنامه‌ها و استفاده از جوانان و هنرمندان می تواند، فساد را در جامعه کم کند و نیروی جوان می تواند باعث ارتقای هنر مجسمه سازی در ایران شود.
خوشبختانه در کشور ما معادن سنگ فراوان است و این فراوانی سهولت به دست آوردن مصالح و در نتیجه، امکان استفاده از آن‌ها را به راحتی فراهم می کند. با توجه به این که کار با سنگ کار سختی است، نمی توان از کنار آن به سهولت گذشت. همه هنرمندان حجم ساز به دنبال این هستند که از یک مفهوم زیباو والا حجم بسازند.

الهه یوسفی