نظرتان درباره تکنیک و هنر فیلمسازی ایرانی ها چیست؟
ایرانی ها سیاست فیلمسازی بسیار بالای را دنبال می کند اما نیاز به تمرکز روی روش داستان گویی شان دارند. برای رسیدن به سینمای بین المللی به یک بودجه تولید بالاتری نیاز است. در حال حاضر توزیع و نمایش فیلمهای خارجی خیلی سخت است. البته باید بگویم ساخت فیلمهایی در عرصه بین الملل که تماشاگران با آن ارتباط برقرار کنند خیلی سخت است و این چیزی است که سینمای ایران در آن خیلی خوب است. تماشاگران با فیلم درگیر می شوند، اگر ما یک تصویر مانوس از اشخاص ارائه بدهیم تماشاگران آنرا احساس می کنند.
چه زمانی با سینمای ایران آشنا شدید؟
اولین فیلم ایرانی خوبی که دیدم احتمالا ۱۵ سال قبل بود، «زمانی برای مستی اسبها» در فستیوال فیلم تورنتوی کانادا، فیلم فوق العاده ای بود. دوست داشتم فیلمهایی از این دست ببینم. تعدادی از کارگردانهای ایرانی را می شناسم، تعدادی مستندساز هم همین طور. خب، «عباس کیارستمی» از بقیه معروفتر است.
در مقایسه با فستیوالهای فیلم خارجی دیگری که در آنها شرکت داشته اید سطح این فستیوال را چگونه می بینید؟
خب، این فستیوال فیلمی که اینجا داریم خیلی آزاد است و تعداد فیلمها از حد معمول زیاد است.
به نظر شما مهمترین عنصر در فیلم کوتاه چیست؟
فکر می کنم مهمترین چیز برای هر فیلمی داشتن یک داستان خوب است و شاید داشتن دیالوگ در آن خیلی هم ضرورری نباشد. ولی داشتن یک داستان برای دنبال کردن فیلم مهم است تا توجه مخاطبان را جلب کند و اینکه فیلم را باید برای مخاطب بسازیم نه خودمان.
به نظر شما فیلمهای کوتاه می توانند سرگرم کننده تر از فیلمهای بلند باشند؟
فکر می کنم این در نهایت به تعبیر کارگردان و گروه درگیر با فیلم بستگی دارد که بتوانند داستانشان را در ۸ دقیقه بگویند یا ۱۸ دقیقه. این امر به این بستگی دارد که چگونه به داستان برسید. به اینکه چگونه با داستان درگیر می شوید و احساسش می کنید، به چیزهای زیادی بستگی دارد، نمی توانم این دو نوع فیلم را از هم جدا کنم.
گفتگو: یاسین پورعزیزی
