سینما همیشه در خصوص ساخت فیلم هایی براساس زندگی بزرگان خود را مشتاق نشان داده و بسیار فیلم ها و مجموعه های تلویزیونی که در خصوص شخصیت های مطرح عالم سیاست، علم ، ورزش ، هنر و... ساخته شده و برخی از آنها هم امروز جزو فیلم های ماندگار در عرصه سینما به حساب می آیند و توانسته اند علاوه بر راضی نگه داشتن مخاطبان در سینما و تسخیر گیشه ها ، جوایز متعدد و مطرحی را نصیب سازندگان این گونه فیلم ها کنند وحتی ظر منتقدان سینما را نیز به خود جلب کنند. در سینمای هالیوود بیشمار فیلم هایی که در خصوص قهرمانان ، سیاست مداران ، ورزشکاران و نویسندگان ، موسیقی دانان و... تولید شده و در عرصه موسیقی می توان از فیلم سینمایی «ری» براساس زندگی «ری چارلز» خواننده نابينای سياه پوست نام برد که با مهارت تمام ساخته شد و توانست نظر مثبت مخاطبان ، منتقدان و جشنواره های سینمایی را به خود جلب کند و به عنوان فیلمی موفق در این ژانر به حساب آید. «ری چارلز» خواننده نابينای سياه پوس در گونه های متنوع موسيقی چون جاز، بلوز، آر اند بی، سول و پاپ، نوآور و تاثير گذار بود و فیلم تقريبا توانسته بود همه چيز را در باره زندگی ساده «چارلز» بازگويد و بازی درخشان بازيگران اصلی و فرعی، طراحی صحنه خوب و فيلمبرداری استادانه از امتيازات آن بود اما فیلم یک مشکل اساسی داشت و آن اینکه در روایت به شدت طولانی و تا حدی کسالت آور است. مشکلی که این روزها فیلم سینمایی «بی خداحافظی» با بازی «رضا صادقی» خوانند موسیقی پاپ کشورمان و به کارگردانی «احمد امینی» هم با آن دست به گریبان است و نتوانسته انتظارات را برآورده کند. در سینما همیشه فيلم ساختن در گونه زندگی نامه ای (شرح زندگی و بیوگرافی اشخاص) و به تصوير کشيدن زندگی چهره های مشهوری که در قيد حيات هستند، کار نسبتا دشواری و تا حدودی با خطر همرا بوده است، چرا که اين امکان وجود دارد که به خاطر برخی معذوريت و محدودیت های اخلاقی ، سياسی و ملاحظه کاری های آن فرد مشهور، فيلمساز نتواند همه حقايق را در باره زندگی او از طریق مدیوم سینما تعریف کند و همین عامل سبب شود که تصويری تک بعدی از فرد مشهوربرای مخاطب ارائه شود.
فیلم «بی خداحافظی» در ظاهر داستان رضا صادقی در اوج محبوبیت و شهرت را نشان می دهد که به انزوای خودخواسته‌ای پناه می‌برد و زمانی که به نظر می‌رسد دیگر قادر به خواندن نیست دختر خبرنگاری در پی کشف راز این سکوت برمی‌آید. قصه اصلی از آنجایی آغاز می‌شود که رضا به همراه دو دوستش که یکی سودای بازیگری با بازی «محمد رضا فروتن » و دیگری آرزوی خوانندگی سنتی با بازی «افشین هاشمی» دارد از بندرعباس به تهران می‌آیند.
گویا سازندگان فیلم «رضا صادقی» نيز با وجود اينکه فيلم خود را در زمانی ساخته اند که این خواننده هنوز زنده است و با جلب اعتماد وی و برقراری ارتباطی دوستانه در يک روند طولانی، توانسته اند بر برخی محدوديت ها غلبه کنند و نظر مثبت صادقی را درباره ساختن فيلم با نمايش برخی از جزئيات مربوط به زندگی اش جلب کرده و داستانی از زندگی این هنرمند در خصوص سختی ها و موانع بی شماری که برسر راه رسیدن او به قله های موفقیت بود به زبان تصویر نشان دهند. اما باید گفت فیلم نتوانسته به نحو شایسته ای به زندگی این هنرمند بپردازد و تاحدودی حوصله مخاطب را سر می برد. به نظر می رسد سازندگان این فیلم به دلیل همان محدودیت هایی که گفته شد نتوانسته اند بر اشکلات فیلم خود فائق آیند و فیلم تا حد خسته کننده ای کش دار و سرشار از بازی های بد از سوی بازیگران مطرح خود که در حد تیپ می مانند است . در این میان رضا صادقی هم به عنوان یک خوانند مطرح و بدون داشتن تجربه بازیگری ، نتوانسته بازی مطلوبی را از خود ارائه دهد و در طول فیلم فقط شاهد پخش آهنگ ها وخواندن این هنرمند مطرح هستیم و چیز دیگری از بازی صادقی نمی بینیم در خصوص سایر بازیگران فیلم هم این امر صادق هست و آنها هم در حد یک تیپ می مانند وبازی چندان دلچسبی را ندارند. یا در خصوص شخصیت «نسیم» با بازی «پگاه آهنگرانی» که به شغل خبرنگاری می پردازد. این اتفاق افتاد و شغل او به نحو کاملا تصنعی و غیر قابل باوری برای مخاطب تعریف می شود و بیشتر از آن که مربوط به مطبوعات خودمان باشد به درد فیلم های هالیوودی و روزنامه های خارجی است و چنین تحریریه و روزنامه ای تا جایی که نگارنده می داند در کشورما وجود خارجی ندارد و گفتمانی که در این فیلم در خصوص روزنامه و هفته و مطبوعات می شود در حد بسیار شعاری است و کاملا توی ذوق مخاطب فیلم می زند. معلوم نیست احمد امينی به عنوان کارگردان اثر که تحصیلات عالی تلويزيون و سينما را دارد و توانایی خود را با ساخت سريال ها و فیلم های موفق و پر مخاطبی مانند «اولين شب آرامش» ،«بی گناهان» ، « اين زن حرف نمی زند»،«چتری برای دو نفر» و «غريبانه» ثابت کرده و به درستی مخاطب سینما و تلویزیون را می شناسد ، چطور راضی شده که چنین فیلم ضعیفی و کش داری را بسازد.
به هرحال «بی خداحافظی» فیلمی تجاری و سرگرم كننده است و هیچ چیزی برای گفتن ندارد و نمی توان انتظار داشت که توانسته باشد ادای دينی به رضا صادقی باشد و یا اگر سازندگان این فیلم می خواستند ادای دینی باشد در فیلمی که ما امروز در اکران عمومی می بینم این گونه نشده و فیلم فقط می تواند معرف ترانه های یک مشکی پوش مطرح دنیای موسیقی باشد.