داخلی آرشيو خبر سینما

تاريخ : شنبه ۲ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۰۳

به گزارش هنرنیوز به نقل از روابط عمومی هفت، محمود گبرلو در اولین برنامه اسفند ماه هفت به تاثیرگذاری سینما برای جامعه اشاره داشت و بیان کرد: سینما می‌تواند برای مردم الگو سازی، فرهنگ سازی کند و از طرفی سرگرمی ایجاد کند. بنابراین خوب است که نگاه‌مان را به سینما و هنرمند تصحیح کنیم، به گونه‌ای که هنرمند، مردم و مسئولین در کنار هم باشند تا به تولید یک اثر سینمایی بپردازند و یک سینمای موفق و سربلند داشته باشیم.

وی ادامه داد: اگر خواسته باشیم با ناسزا به این امر بپردازیم هیچ وقت موفق نخواهیم شد. اگر معتقد به تعالی سینما هستیم خوب است که نگاه مهربانانه به سینما داشته باشیم که البته باید در نظر داشت نقد، حق هر صاحب نظرو کار‌شناسی است.

اما در بخش دیگری از آغازین دقایق هفت، سید محسن طباطبایی؛ تهیه کننده سینما و تلویزیون روی خط هفت حاضر شد و ضمن بیان تسلیت برای درگذشت زاوان قوکاسیان؛ تحلیل گر و نویسنده سینما به ارائه توضیحاتی در خصوص همکاری‌ها و آشنایی با وی پرداخت.

سکانس دیگری از برنامه هفت به گفت‌و‌گو با مه‌مان ویژه اختصاص داشت که عنوان مه‌مان ویژه این هفت به آهنگساز پرسابقه سینمای ایران، کارن همایونفر رسید.
کارن همایونفر در این گفت‌و‌گو با بیان اینکه آهنگسازان رکن اصلی تالیف اثرهای سینمایی هستند گفت: نزدیک به ۱۰۰ فیلم سینمایی و ۳۰ فیلم تلویزیونی تا کنون کارکرده‌ام و شبانه روز من با سینما گذشته است و با خیلی از کارگردانانی که افتخار سینمای ایران هستند کارکرده‌ام.

وی درباره ورود آهنگسازان جوان به حوزه موسیقی اظهار کرد:‌‌ همان طور که پیشکسوتان ما مسیر را برای ما بازکرده‌اند در حال حاضر نیز این اتفاق در حال رخ دادن است به گونه‌ای که خیلی سعی کرده‌ام که آهنگسازانی که آینده در خشانی دارند را به صورت رسمی وارد صنف کنم که امیدوارم نتایج خوبی از آن حاصل شود. به هرصورت جلوی پیشرفت و احساس جوانگرایی را نمی‌توان گرفت اما باید به تعریف درستی از آن رسید.

این هنرمند در بخش دیگری از صحبت‌های خود بیان کرد: هنر چندان راه می‌انبر ندارد و مقوله‌ای بالای ۴۰ تا ۵۰ سال است. بدین معنا که الزاما هر کسی که از جایی فارغ التحصیل می‌شود الزاما ارتیست نیست. شاید تکنسین باشند که این نیز دال بر عدم توانایی نیست اما هنرمند محسوب نمی‌شوند. برای اینکه حامل معنای هنرمند باشند به یک بلوغ نیاز است و این بلوغ نیز به سن و تجربه احتیاج دارد.

وی با اشاره به اینکه از نگاهی که در نسل دات کام وجود دارد لذت می‌برم ادامه داد: نسل دات کام نسل جوان حال حاضر است که بدون اینکه عاشقانه‌های این رشته را درک کند و بدون دانستن ادبیات و معماری و بدون یادگیری برقراری ارتباط با شعر، رنگ و نور و تمامی این عناصر، به لحاظ هنری بالغ نیست.

این آهنگساز در بیان تاثیرگذاری ساز و دستگاه ایرانی برای یک اثر بیان کرد: نگاه من به این صورت نیست بلکه برای هر فیلمی مختص‌‌ همان فیلم کار می‌کنیم. اما تربیت خود من براساس موسیقی کلاسیک است و گرایش من به سمت ارکس‌تر سمفونیک است و خیلی به منبع صوتی‌ام فکر نمی‌کنم بلکه بیشتر به این می‌اندیشم که این فیلم از من چه می‌خواهد. چرا که هر فیلمی موسیقی خوب دارد اما آهنگساز آن را زود‌تر از دیگران کشف می‌کند. به هرصورت موسیقی ایرانی توان پاسخ گویی به احتیاجات سینمای روز را دارد به شرطی که از آن درست استفاده شود.

اما در پرده آخرهفت به دومین قسمت نقد و بررسی جشنواره فیلم فجر باحضور منوچهر محمدی، محمد حسین لطیفی، شاهرخ دولکو و جواد طوسی پرداخته شد.

در این میزگرد جواد طوسی به عنوان یکی از داوران جشنواره امسال گفت: به سبب اینکه یکی از داوران سودای سیمرغ بوده‌ام بدون ورود به مصادیق اگر بخواهیم تولیدات منتخب جشنواره سی وسوم را آیینه تمام نمای سینمای معاصر قلمداد کنیم تصویر چندان خوشایندی را نمی‌بینم چرا که با حجم انبوه آثاری رو به رو هستیم که تفاوت بارزی با یکدیگر ندارند و به ندرت فیلم‌هایی دیده می‌شد که متفاوت باشند و آیا مصداق بارز جوان گرایی بی‌ضابطگی بدون رسیدن به توازن است؟ آیا قرار است فیلمساز برای دل خود وجمعی که با وی همفکری دارند فیلم بسازد و یا سینما بدون مخاطب محلی از اعراب ندارد. به هر صورت جشنواره فیلم فجربا همه این آزمون و خطا‌ها این دوره‌ها را پشت سر گذاشته است و این جشنواره یکی از استثنایی‌ترین جشنواره‌ها است که فیلم‌هایی را داوری می‌کند که به نمایش عمومی گذاشته نشده است و به قدری در یک ترافیک گسترده آن‌ها را نمایش می‌دهیم که رس آن‌ها کشیده می‌شود و همچنان نیز مسئله اصلی فیلمنامه است که در فیلم‌ها با واژگانی چون خرده روایت بازی می‌کنیم. این یک مانور متظاهرانه است که در وهله اول خود فرد را ارضا می‌کند.

منوچهر محمدی به عنوان یکی از تهیه کنندگان سینما در پاسخ به اینکه آیا جشنواره به اهداف خود رسیده است گفت: جواد طوسی به دلیل احاطه و نوع جایگاهش بحث را از جای خوبی شروع کرده است و امیدوارم همه مقید باشیم که جشنواره سی و و سوم ملاک ارزیابی نباشد.

وی ادامه داد: جشنواره سی و سوم به هر صورت ادامه اولین جشنواره‌ای است که شروع شد و سال‌های متمادی به راه خود ادامه داد و در این سال‌ها نشان و اوج و فرود‌های خود را داشته است. در یک نگاه اختصاصی به جشنواره فیلم فجر و بررسی جشنواره سی و سوم، جشنواره دوره‌های قبل را روشن می‌کند و شاید برگشت به آغاز ماجرا تکلیف را روشن کند.

این تهیه کننده افزود: طبیعی است که با وقوع انقلاب می‌بایست یک خط جدی و دیواری مرتفع در میان سینمای بعد و قبل از انقلاب ترسیم می‌کردیم. در حوزه مسائل فرهنگی به دلیل جنس انقلاب نیازمند این بودیم که سینما مورد بازنگری جدی قرار گیرد و اساسا بحث ایجاد دوباره سینما و انقطاع از سینمای قبل مطرح شد.

وی با تقسیم بندی جشنواره فیلم فجر به سه دوره کلی بیان کرد: دوره اول دوره تاسیس است که دو تا سه هدف مشخص داشت که به آن‌ها رسید. اول از همه مشروعیت و مقبولیت بود و دیگری حضور و کاربخش و نیروهای مختلف در کنار هم بود که اساسا نوع مواجه با لحن و نگاه متفاوت مطرح بود که جشنواره فیلم فجر را نمایندگی می‌کرد بنابراین جشنواره در آن سال‌های آغازین درست حرکت می‌کرد و توانست تاثیر خود را داشته باشد. اما دوره دوم با جا افتادن مشروعیتی که در دوره قبل اتفاق افتاده بود و با جد و جهدی که با آن توام شده بود فضایی است که به شیوه‌ای جدید رسیده است و نوع مخاطب را کشف کرده است وبه نوعی جنبه استقرار سینما و بالابردن ارزش‌ها و استانداردهای کیفی مورد نظر بوده است. در این دوره جشنواره موفقیت‌هایی را در حوزه فنی داشته است و در میان صدابرداران و فیلمبرداران رقابت شکل گرفت اما از این دوره به بعد مسئولین جشنواره می‌بایستی یک بازتعریف جدید برای جشنواره پیدا می‌کردند. در واقع در دوره سوم یک نوع سردرگمی در سیاست‌های جشنواره و تولید می‌بینیم.

محمد حسین لطیفی، تهیه کننده و کارگردان سینما در ادامه در بیان دیدگاه خود عنوان کرد: باید دید که در کجای این موضوع دچار مشکل هستیم بنابراین اتفاقی که می‌افتد بخشی از آن به اقتصاد سینما بر می‌گرددو متاسفانه تولید فیلم‌ها گران در می‌آید و از این رو تهیه کنندگان سعی می‌کنند تک لوکیشنی کار کنند تا به هزینه کمتر منجر شود و البته که همین موضوع موجب می‌شود اکثریت فیلم‌ها شبیه هم شوند. اما ظرف پنج تا شش سال گذشته چه می‌شود که اگر نام احمد را به جک تغییر دهیم در فیلم هیچ فرقی نمی‌بینیم و هویت ملی سینمای ایران نیست. به هر صورت ما به عنوان فیلمساز آمدیم که به سینمای استراتژی ایران هویت دهیم و ماباید سینمای ملی خود را داشته باشیم.

لطیفی یادآور شد: چه کسی می‌تواند بگوید که ضد قصه کار می‌کند در حالی که باید هفت تا هشت فیلم قصه گو داشته باشد این ضعف ما است که فیلمی کار می‌کنیم که هیچ ربطی به مخاطب ندارد. در حال حاضر به نقطه‌ای رسیده‌ایم که در کاخ جشنواره نیز هم خود ما به عنوان اهالی سینما و هم مردم ناراضی بیرون می‌آیند به هر صورت اگر حواسمان نباشد به تدریج از مردم فاصله می‌گیریم.

وی در پاسخ به سوال جواد طوسی که شما به عنوان یکی از اعضای شورای پروانه نمایش آیا می‌توانید وقتی اثری ارائه می‌شود آن را از یک چهار چوب دفاعی برخوردارکنید گفت: سه نفر از اعضای شورای نمایش در شورای پروانه ساخت نیز حضور دارند در آنجا باید تلاش شود که اگر نظر شایسته‌ای وجود دارد مقداری آن را بهتر کرد. در هر حال تمام تلاش ما این است که هیچ فیلمی توقیف نشود اما آن سه نفر مشترک باید مراقب باشند و البته فیلم‌هایی را پروانه ساخت دهند که شبیه به هم نباشد.

شاهرخ دولکو نیز از دیگر افراد حاضر در استودیو هفت و میزگرد شب گذشته هفت بود که در ادامه صحبت‌های بیان شده اظهار کرد: پرسش اصلی اینجا مطرح می‌شود که وقتی می‌گوییم ارزیابی جشنواره سوالمان به چه بر می‌گردد. ما در مورد جشنواره به عنوان یک محفل صحبت می‌کنیم یا آیینه تمام نمایی در اختیار داریم و صحبت از آن است و یا نگاه‌مان تنها به فیلم‌هایی است که در جشنواره حضور دارند. یک غلط مصطلح وجود دارد وقتی می‌گوییم که جشنواره را ارزیابی کنیم. من جشنواره را یک مهمانی می‌بینم. در این جشنواره شکل‌های مختلفی می‌تواند به وجود آید و یک پذیرایی نیز صورت گیرد. باید در مورد فیلم‌ها و جریان‌های سینمایی ایران صحبت کنیم و بدان بپردازیم.

دولکو گفت: مسئله‌ای که در جشنواره امسال من را آزار می‌داد متوسط شدن فیلم‌هایی بود که نه خوب بودند و نه حتی بد بلکه فیلم‌هایی بودند که عقیم و اخته شده بودند بنابراین اگر بخواهیم بررسی کنیم باید به عقب بر گردیم. از حدود سال پیش مخالفت‌های شدیدی به نمایش برخی فیلم‌ها پدید آمد که به واقع دعوای قدرتی بود و در جریان جشنواره کار بالا گرفت تا زمانی که به اکران رسیدیم و در این زمان نیز دولت و قانون موفق نشدند جلوی کسانی را که به نوعی با آن‌ها مخالفت می‌کردند را بگیرند. اگر در این مملکت قانونی داریم که همه پذیرفته‌اند و فیلمی ساخته می‌شود که پروانه ساخت و نمایش دارد پس چگونه می‌شود که یک طیف با مشکلی که دارد می‌تواند جلوی اکران یک فیلم را بگیرد و به چه صورت است که دست اندرکاران جشنواره حساب کار دستشان می‌آید و مدیر جشنواره بیان می‌کند که سعی می‌کنیم جشنواره‌ای بدون حاشیه داشته باشیم و در ‌‌نهایت نیز چنین می‌شود که جشنواره‌ای خنثی با فیلم‌هایی کاملا متوسط را می‌بینیم که هیچ رغبتی به دیدن آن‌ها را در خود پیدا نمی‌کنیم.

کد خبر: 79395