این منتقد ادبی گفت: مخاطبان کتاب حاضر، هم منتقدان ادبی هستند و هم رمان‌نویسانی که به لزوم آگاهی نویسنده‌ی معاصر از نظریه‌های ادبی پی برده‌اند. نویسنده روشی را برای نقد رمان مطرح می‌کند که مبتنی بر خوانش تحلیلی صحنه‌ی آغازین و معلوم کردن ربط آن به بقیه‌ی رمان است. همه‌ی فصل‌های کتاب با پیروی از روش‌شناسی واحدی نوشته شده‌اند که عبارت است از: الف. شروع فصل با یک مبحث نظری در نقد ادبی؛ ب. تحلیل مشروح صحنه‌ی آغازین یک رمان بر اساس مبحث نظریِ مطرح‌شده؛ پ. نقد آن رمان با برقراری پیوند بین صحنه‌ی آغازین و سایر بخش‌ها. خواننده علاوه بر آشنایی با مفاهیم نقادانه، با نحوه‌ی کاربرد آن مفاهیم در نقد عملیِ ۱۰ رمان برجسته‌ی ایرانی آشنا می‌شود. کاربردپذیری این روش همچنین با نقد یک داستان کوتاه و یک فیلم نشان داده شده است. به منظور آسان‌تر کردن فهم مطالب تئوریک، نویسنده یک‌صد اصطلاح پُرکاربردِ نقد رمان را در پایان کتاب توضیح داده است. مباحث نظریِ کتاب مطالب گوناگونی را در بر می‌گیرد، از بحث در خصوص کارکرد و شیوه‌ی تحلیل عناصر رمان مانند شخصیت، منظر روایی، کشمکش، حال‌وهوا و امثال آن گرفته، تا مباحث مربوط به نظریه‌های ادبیِ متأخر همچون بینامتنیّت، مرگ مؤلف، روایت‌شناسی، پسامدرنیسم و غیره.
او همچنین در توضیح هدفش از نگارش این کتاب گفت: نقد ادبی بدون ذهنیتی معطوف به پرسشگری و گفت‌وگو امکان‌پذیر نیست. منتقدی که رمان را منفعلانه می‌خواند بی آن‌که سؤالی در ذهنش نقش ببندد، یا بی آن‌که وارد گفت‌وگویی کاوش‌گرانه با متن شود، هرگز نمی‌تواند به معانی عمیق‌ترِ آن راه ببرد. نویسنده‌ی این کتاب بارها و بارها بر اهمیت طرح پرسش‌های تأمل‌انگیز در نقد رمان تأکید می‌کند تا خواننده به صرافت اندیشیدن به فایده‌ی پرسشگری در ابعادی گسترده‌تر افتد و نقد را به مفهومی عام در زندگی اجتماعی کاربردپذیر بداند. اگر به پیروی از نظریه‌پردازان پساساختارگرایی مانند رولان بارت زندگی را نوعی «متن» تلقی کنیم، آن‌گاه باید گفت اصولاً کسی می‌تواند منتقد ادبی باشد که در زندگی روزمره نیز عادت به پرسشگری و ژرف‌اندیشی داشته باشد. نقد می‌تواند به همه‌ی متون فرهنگی اِعمال شود و ادبیات فقط بخشی از این متون را تشکیل می‌دهد. همه‌ی ما در داستان‌/‌متن بزرگ‌تری به نام «زندگی» نقش داریم. هدف نویسنده‌ی کتاب حاضر این است که خواننده از راه نقد رمان وارد گفت‌وگوی انتقادی با این متن بزرگ‌تر شود.
کتاب «گشودن رمان» در انتشارات مروارید منتشر شده است.
حسین پاینده متولد تهران، دوره‌ی دبیرستان را در انگلستان گذراند و یک سال پس از انقلاب به کشور بازگشت. سال ۱۳۶۸ از دانشگاه علامه‌ طباطبائی لیسانس ادبیات انگلیسی گرفت و در سال ۱۳۷۰ موفق به اخذ فوق‌ لیسانس ادبیات انگلیسی از دانشگاه تهران شد. او از همان سال به عنوان عضو هیأت علمی به استخدام دانشگاه علامه طباطبائی درآمد و متعاقبا در سال ۱۳۷۵ برای ادامه‌ی تحصیل به انگلستان رفت. در سال ۱۳۸۰، پس از اخذ دکترای نظریه و نقد ادبی از دانشگاه ساسکس، به کشور بازگشت و مجددا مشغول به تدریس در دانشگاه علامه ‌طباطبایی شد. به قلم او تا کنون ۲۵ کتاب چاپ شده و یک‌صد مقاله در نشریات مختلف به چاپ رسیده ‌است که همگی به نظریه و نقد در حوزه‌های مختلفی همچون نقد ادبی، نقد فیلم و مطالعات فرهنگی مربوط می‌شوند و با رویکردی میان‌رشته‌یی نوشته شده‌اند.