محمدحسین جعفریان در گفتگو با هنرنیور ادامه داد: تلویزیون در صورتی مستندهای مرا پخش می کند که ممیزی های مصلحت اندیشانه خودش را در آن اعمال کرده باشد.
وی افزود : وقتی فیلم مستندی به پای افشاگری می رسد گویا همه طیف ها؛ اختلافات را کنار می گذارند و با هم خوب می شوند و مشکل اصلی فقط سازنده فیلم مستند سیاسی است که چرا به فلان موضوعی پرداخته است. از این رو است که برای سازنده اثر، مشکلاتی پیش میآید.
سازنده فیلم مستند «چه کسی ما را کشت» که به مساله چرایی به شهادت رسیدن ۸ دپیلمات و یک خبرنگار ایرانی در مزار شریف می پردازد ادامه داد: آمدن من به فضای مستند - با توجه به اینکه کار من روزنامه نگاری و شاعری است - به این دلیل بوده است که احساس می کنم بعضی از حرفها را فقط می شود با تصویر بیان کرد. بنابراین من برای برخی از حرف هایم به فیلم مستند سیاسی پناه آوردم اما گاهی اوقات برای تولید و یا پخش این نوع فیلمسازی با در بسته مواجهه می شوید.
جعفریان تصریح کرد: در حال حاضر با توجه به رفتارها و سلایق خاصی که برای پخش فیلمهای مستند سیاسی در رسانه ملی وجود دارد نهادهایی مثل موسسه فرهنگی میثاق یا پنجره ایجاد شدند که خودشان سی دی های مستند های سیاسی را تکثیر و توزیع می کنند؛ اما باز هم در این میان این تهیه کننده کار است که متضرر می شود چرا که این نهادها خیلی برد وسیع و گسترده ای ندارند.
این مستند ساز کشورمان اظهار داشت: تهیه کننده فیلمهای مستند سیاسی می باید پول خون عوامل خود را بپردازند چرا که ساخت مستند های سیاسی بویژه در خارج از کشور با سختی های و خطرات جانی همراه است این در حالی است که دست آخر نیز این فیلمها به نمایش عمومی در نمی آیند و سازندگان آنها مجبور می شوند برای دیده شدن آثارشان ، آنها را به برخی از موسسه ای واگذار کنند تا آنها هم با تکثیر کردن فیلم ، آن را به دست مردم برسانند تا فقط فیلم دیده شود. این مشکلات به منزله تاوانی است که سازندگان فیلم مستند سیاسی باید بپردازند.
کارگردان فیلم مستند «شیر دره پنج شیر» در مورد ساخت فیلمهای مستند سیاسی سفارشی خاطرنشان کرد: بی تردید ساخت فیلمهای مستند سفارشی نمی تواند برای فیلمساز ره آوردی داشته باشد چرا که معمولا فیلمهای سفارشی همواره در جهت تائید افکار و سیاستهای سفارش دهندگان است و آنها هیچگاه خواستار پرداختن موضوع هایی که به نوعی یقه گیری می کند نیستند.
این روزنامه نگار و شاعر یاد آور شد: معمولا سازنده فیلمهای مستند سیاسی وارد هر موضوعی که بشوید بی تردید گره ای در آن نهفته است؛ به عبارت دیگر، حتما فردی پیدا خواهد شد که چون به جایی متصل است مدعی خواهد شد که ساخت و پخش این فیلم به صلاح کشور نخواهد بود و فورا پای صلاح نظام را مطرح می کند انگار که نظام فقط آنها هستند. به عنوان مثال من وقتی برای مصاحبه فیلم مستند سیاسی « چه کسی ما را کشت » با برخی از مسئولین قرار می گذاشتم اکثر قریب به اتفاق آنها عنوان می کردند که الان صلاح نیست این موضوع باز شود در حالی که سوال من این است چرا صلاح نیست؟ آیا بعد از گذشت حدود ۱۳ سال از شهادت دیپلماتهای ایرانی در افغانستان نباید این موضوع مورد بررسی قرار بگیرد؟ معتقدم ارتباط دادن مسائل سیاسی با فیلم مستند سیاسی باعث آسیب رساندن به این نوع کارها خواهد شد و اگر قرار است فیلم مستند سیاسی معنا پیدا بکند باید از سفارش دادن کار در جهت منافع خودمان پرهیز کنیم .
رایزنی اسبق فرهنگی ایران در افغانستان گفت: باید فیلمساز مستند سیاسی آنقدر آزادی عمل داشته باشد تا به سراغ هر موضوعی که دلش می خواهد برود و آن را موشکافی و برای مردم بیان نماید تا مردم باور کنند که گردانندگان مسائل فرهنگی و رسانه ای نظام از بازگویی حقایق هراسی ندارند. اگر غیر از این باشد بی اعتمادی گسترش پیدا خواهد کرد و علاوه بر اینکه در بلند مدت به کشور آسیب خواهد زد نتیجه اش آن خواهد شد که مردم برای شنیدن حقایق به رسانه های غیر خودی پناه خواهند آورد و آن زمانی است که دیگر نمی شود گلایه کرد چرا وضعیت به این شکل تبدیل شده است.
