ناشر در توضیح این کتاب جدید خود آورده است: کلیله و دمنه که اصل آن هندی است و در آن سرزمین به پنجاتنتره شهرت دارد، گفته می شود در دوران انوشیروان به لطف بزرگمهر حکیم به ایران آورده شده و به زبان پهلوی ترجمه شده است. این کتاب از آثار گرانقدری است که بعد ها توسط عنصر المعالی نصر الله منشی به فارسی برگردانده شده و سالها به عنوان اثری ادبی - اندرزی مورد استفاده اهل ادب بوده است و بعدها حکم یک متن درسی را پیدا کرده و در مکتب و مدرسه و بعد دانشگاه تدریس شده است.


استاد مجتبی مینوی با توجه بر اهمیت این اثر به خواسته دانشگاه تهران به تصحیح کلیکه و دمنه پرداخت و با افزودن توضیحاتی عالمانه آن را به اثری راهگشا برای اهل نظر تبدیل کرد.


در فصل آغازین این کتاب فاخر می‌خوانیم:


و آن کس که در سایه رایت علما آرام گیرد تا بآفتاب کشف نزدیک افتد بمجرد معرفت آن شکوه و مهابت در ضمیر او پیدا آید که اوهام نهایت آن را در نتواند یافت و خواطر به کنه آن نتواند رسید. قوله تعالی: انما یخشی الله من عباده العلماء. بحکم این مقدمات روشن می گردد که دین بی ملک ضایع است و ملک بی دین باطل، و خدای می گوید، تقدست اسماوه و عمت نعماوه: لقد ارسلنا رسلنا بالبینات و انزلنا معهم الکتاب و المیزان لیقوم الناس بالقسط و انزلنا الحدید فیه باس شدید و منافع للناس.


نظم این آیت پیش از استنباط و رویت چون متباعدی می نماید، که کتاب و ترازو و آهن به یکدیگر تناسب بیشتری ندارند، اما پس از تامل غبار شبهت و حجاب ریبت برخیزد و معلوم گجردد که این الفاظ به یکدیگر هرچه متناسب تر است و هر کلمتی را اعجازی هر چه ظاهر تر، چه بیان شرایع بکتاب تواند بود و تقدیم ابواب عدل و انصاف بترازو و حساب و، تنفیذ این معانی بشمشیر.