«مرد هزار چهره» به عنوان شانزدهمین کار مهران مدیری از این کمدین چهره تازه‌ای ارائه داد. مدیری در «مرد هزارچهره» چند تجربه جدید را آزمود که جملگی پاسخ مثبت برایش به ارمغان آورد. استفاده از داستان‌های متفاوت، بهره‌گیری از بازیگران جدید و تا حدی مشهور، بیرون رفتن از لوکیشن‌های محدود و داخلی، توجه به سیاهی لشکر و جلوه‌های ویژه، همچنین شوخی با برخی اصناف ویژگی کار جدید او بودند که البته پاسخش را هم از تماشاگران عام و هم از مخاطبان خاص دریافت کرد. «مرد دو هزار چهره» که در سال 88 روی آنتن رفت در ادامه این موفقیت تولید شده بود، اما مهران مدیری مثل سال گذشته نبود و حتی از روی دست خودش هم خوب کپی نکرده بود. او در «مرد دو هزارچهره» در 5 موقعیت جدید ظاهر شد، کارگردان تلویزیون، مربی فوتبال، خلبان هواپیما و ... مدیری این بار البته موفق شد در کنار رقبای نوروزی خود (ماه عسل از شاهد احمدلو، عید امسال از سعید آقاخانی و اشک‌ها و لبخندها ـ که دیرتر پخش شد ـ از حسن فتحی) مخاطبان بیشتری را به خود جلب کند، اما رضایت خاطر هر دو مخاطب عام و خاص به اندازه سال گذشته نبود.


نردبام آسمان یک تجربه تازه


در ماه مبارک رمضان امسال «نردبام آسمان» ساخته محمدحسین لطیفی از شبکه اول، «پائیز پدرسالار» کار مسعود شاه‌محمدی از شبکه دوم و «پنجمین خورشید» به کارگردانی علیرضا افخمی از شبکه سوم به نمایش درآمد. اما در این میان «نردبام آسمان» بیشترین توجه را به سوی خود جلب کرد. محمدحسین لطیفی که آثار پرمخاطبی همچون «صاحبدلان»، «همسایه‌ها» و «سفر سبز» را در کارنامه تلویزیونی خود دارد این بار به سراغ موضوعی تاریخی رفت و در «نردبام‌آسمان» ماجرای زندگی غیاث‌الدین جمشید کاشانی، منجم و ریاضیدان مشهور ایرانی را دستمایه کار خود قرار داد. تکیه بر مستندات تاریخی، پرداخت مناسب و طراحی صحنه موفق از جمله ویژگی‌های مثبت این سریال بود. از سوی دیگر استفاده از بازیگرانی همچون وحید جلیلوند و داریوش کاردان به عنوان چهره‌های کمتر شناخته شده در کنار بازیگران توانایی همچون حسن پورشیرازی، ویشکا آسایش و برزو ارجمند به جذابیت‌های کار اضافه کرد. این تجربه نشان داد که سریال‌های ماه رمضان لزوماً در اختیار آثار طنز یا اخلاقی نبوده و می‌تواند موضوعات دیگری همچون تاریخ ایران یا اسلام را دربرگیرد.


 رستگاران سریال پرمخاطب


«رستگاران» را می‌توان پرمخاطب‌ترین سریال سال 88 معرفی کرد. این سریال در ادامه آثار سیروس مقدم ساخته شد و به دلایلی که گفته می‌شود تبدیل به جذاب‌ترین کار از نگاه توده‌های مردم شد. مقدم کارگردانی است که سریال‌های غیرطنز روتین (هر شب پخش) را به تلویزیون آورد. «نرگس» از جمله آثار وی است که در این حوزه موفق عمل کرد. او در «رستگاران» باز هم به سراغ مسائل خانوادگی رفت و در قالب یک داستان تکراری، مخاطبان را پای تلویزیون‌ها نشاند. تمام قصه در 53 قسمت نوشته شده بود که در 15 روز پرالتهاب می‌گذشت. «رستگاران» از فیلمنامه نسبتاً خوب سعید نعمت‌الله بهره می‌برد و در کنار بازیگران توانا همچون آتیلا پسیانی، محمد عمرانی، لیندا کیانی و چهره‌های جوانی مثل پوریا پورسرخ و روناک رستمی حضور داشتند. مقدم نیز به عنوان کارگردانی که شامه خوبی در جذب مخاطب عمومی دارد توانست با ریتمی مناسب و جلوه‌های سینمایی منحصر به‌فرد تماشاگر را تا انتها به دنبال خود بکشاند اما همانند بسیاری از سریال‌های تلویزیونی پایان‌بندی مناسبی نداشت و نتوانست به اصطلاح داستان را به خوبی جمع کند.


بانو و ماجرای کشف حجاب


پخش سریال در ماه محرم سابقه زیادی در تلویزیون ندارد، اما با این حال هر چند سال یک بار می‌توان شاهد نمایش سریالی در شب‌های دهه اول محرم بود. این اتفاق چند سالی است شکل گسترده‌تری به خود گرفته و می‌توان حداقل هر سال یا هر دو سال یک بار اثری را در این مناسبت تماشا کرد. محرم امسال سریال «بانو» ساخته فرید سجادی حسینی در 16 قسمت روی آنتن رفت. این سریال از شبکه سوم پخش شد. «بانو» همچون «پریدخت» یا «شب دهم» که سال‌های گذشته در ایام محرم به روی آنتن رفته بودند، در اواخر دوران قاجار و اوایل سلطنت پهلوی‌ها می‌گذرد، با این حساب مثل دو کاری که گفته شد به مسئله کشف حجاب، قیام و مبارزات مردمی، رهبری و روحانیت، ممنوعیت مجالس مذهبی، ظلم و جور رژیم سلطنتی و... می‌پردازد. مشکل سریال «بانو» هم از همین نقطه آغاز می‌شود چرا که تلاش می‌کند به همه این موضوعات و مفاهیم به طور یکجا بپردازد، در حالی که فضای قصه مجالی برای پرداختن به همه این مسائل پیدا نمی‌کند و از سوی دیگر موضوع اصلی داستان هم به طور کامل مورد توجه قرار نمی‌گیرد. مشکل بزرگتر چنین سریال‌هایی این است که پرداختن به مسائل مذهبی، قیام عاشورا و عزاداری سالار شهیدان را در قالب داستان‌هایی در سال‌های دور جست‌وجو می‌کنند حال آنکه می‌توان با تصویر جدیدتر و تازه‌تری به این مسائل پرداخت. رویکردی که در سریال‌های رمضانی دیده‌ایم و البته بسیاری از آنها موفق بوده‌اند.