فیلم سینمایی «آقای الف» ساخته «علی عطشانی» این روزها به عنوان اولین فیلم سه‌بعدی تاریخ سینمای ایران در حال اکران عمومی در چند سینما است. فیلمی که درآن باید گفت داستان چندان مهمی روایت نمی شود و سازندگان آن بیشتر از آنکه به داستان و مضمون فیلم خود توجه داشته باشند در غروز اینکه اولین فیلم سه بعدی سینمای ایران را می سازند خوابیده اند. سینمای سه بعدی یکی از پیشرفت کنونی سینمای جهان است که چندسالی است به عالم سینما وارد و پرده های نقره ای سالن های سینما را به تسخیر خود در آورده است . در سال های گذشته بسیاری از کمپانی ها وفیلمسازان مطرح سینمای جهان تلاش کردند که این شیوه فیلمسازی را با آزمون وخطای بسیار امتحان کنند که اغلب به خاطر شرایط زمانی نامناسب به شکست انحامید. اما در چند ساله اخیر و با جا افتادن این تکنولوژی شاهد این هستیم که اغلب فیلم های مطرح سینمای جهان به این روش ساخته می شوند. چرا که سه بعدی بودن فیلم ها در جذابیت بصری فیلم ها تاثیرگذار ست.
عطشانی که تاکنون فیلم‌هایی سینمایی چون: «دموکراسی تو روز روشن»، «در امتداد شهر» و «تلفن همراه رئیس جمهور» را برای سینمای ایران ساخته و این فیلم چهارمین فیلم بلند سینمایی این کارگردان جوان سینما است. در اکثر فیلم های وی آدم های داستان دریک موقعیت اجتماعی گرفتار می شوند و به دنبال راه خلاصی از آن تلاش می کنند. در فیلم سینمایی «آقای الف» نیز جوانی به نام «امیر ادیب» که تاجری جوان و موفق است در مزایده بزرگ بورس شرکت می کند، با شخصی روبرو می شود که به او می گوید تا دو هفته دیگر خواهد بیشتر زنده نیست. امیر به دنبال راه حلی برای حل این مشکل است. آقای الف که به عنوان اولین فیلم سه بعدی تاریخ سینمای ایران سال گذشته در سی و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر شرکت داشت ، این روزها در چند سینمای تهران در حال اکران عمومی است وبه نوعی می توان گفت این نوع سینما برای اولین بار است که در سینمای ایران تجربه می شود. اما برخلاف سینمای کشورمان این نوع سینما در سینمای جهان از قدمت بالایی برخودار است و فیلم های مهم و مطرحی در طی این سال ها به این شیوه ساخته شده اند که از معروف ترین آنها می توان به فیلم هایی چون:«غولها عليه بيگانگان»، «جی فورس»، «عصر يخی ۳ »،«بالا» ،«آداتار» نسخه جدید «تایتانیک» ،«مقصد نهايی» و...اشاره کرد. سینما به عنوان هنر هفتم در چیزی جدا از رویاپردازی انسان نیست. انسان هایی که دوست دارند تمام آن چیزی را که به صورت سیال در ذهنشان می گذشت روی پرده نقره ای به نام سینما بیاورند و دهن خلاق خود را به دیگران نشان داده و با ایده ها و ایدئولوژی های خود دیگران را آشنا کنند. در حالی که جهان هر روز بیشتر از گذشته ها وابسته تکنولوژی می شود، سینما هم از قاعده به دور نیست و تکنولوژی به فیلمسازان کمک می کند تا بر روی پرده سینما رویاپردازی های جذاب و شیرینی را تجربه کنند. شاید بیهوده نباشد که بگوییم اولین فیلمی که به این شیوه فیلمسازی رونق صد چندان داد فیلم سینمایی«آواتار» ساخته «جیمز کمرون» بود که توانست با داستان منحصر به فرد خود و استفاده از روش سه بعدی به پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای جهان تبدیل شود. درواقع این فیلم با اکرانش باعث شد این تکنولوژی تا به امروز در صنعت سینمای جهان ماندگار شود. هر چند در دهه های گذشته فیلم هایی چون :«سه گانه ارباب حلقه ها»و سری فیلم های «هری پاتر» توانستند با نوع ساختار ، داستان و همچنین استفاده از جلوه های ويژه خاص خود علاوه بر کسب محبوبيت و فروش بالا رونقی زیادی نیز به سینما بدهند و به معنای واقعی کلمه جان دوباره به استفاده از جلوه های ویژه در هنر هفتم نیز بدهند. اما با توجه به شرايط جديد اکران و رقابت اکثر فیلم ها در سینمای جهان برای فروش بالا و کسب جوایز جشنواره های بین المللی می توان گفت که بعد جدید سینما یعنی سينمای سه بعدی، عنصری لوکس و لذت بخش برای مخاطبان سینما است و نشان دهنده این نکته مهم است که باید پيوند جدايی ناپذيرسینما با فناوری های روزرا پذیرفت. هر چند این شیوه فیلمسازی و اکران آن در کشورما از قدمت بالایی برخودار نیست اما می توان امیداور بود که با ساخت واکران عمومی فیلم سینمایی«آقای الف» در آینده ای نه چندان دور سینمای ما نیز شاهد استفاده از این گونه تکنولوژی به روز در صنعت سینما خواهد بود.
اما باید قبل از هر چیز سینماها و سالن ها نمایش این گونه فیلم ها نیز به تجهیزات لازم مجهز شوند. در کنار آن نباید از عینک مخصوص تماشای این گونه فیلم ها نیز غافل شد . تجربه ای که عطشانی و همکاران اش درفیلم سینمایی«آقای الف» تجربه کرده اند و می توان برای کلیت سینمای ایران مفید و سودمند باشد. اما در کنار این تجربه نباید فیلمسازان ما مقهور این گونه تکنولوژی ها شوند و به فیلمنامه و سایر عوامل موفقیت فیلم خود بی توجه باشند. به عنوان مثال در همین فیلم سینمایی«آقای الف» به نظر می رسد که سازندگان این فیلم که دوست داشته اند فیلمی سه بعدی بسازند در ساختار فیلم خود چنان غرق شده اند که به کل از داستان پردازی فیلم خود غافل شده اند. تا آنجایی که مشخص نیست چرا فیلمی که قرار است اولین تجربه سینمای ایران در گونه سه بعدی باشد ، این قدر قصه و داستان ساده‌انگارانه و بی منطقی را برای مخاطب روایت می کند. فیلمنامه در نمونه های خارجی این نوع سینما از اهمیت بالایی برخودار بوده است واما در فیلم ایرانی داستانی با کمترین ظرافت و ارزش دیداری و شنیداری در قالب سه بعدی برای مخاطب تعریف می شود و می توان گفت این فیلم ضعف عای اساسی در داستان و روایت قصه اش دارد و بیهوده نیست که بگوییم سازندگان فیلم در سه بعدی بودن فیلم غرق شه اند و سایر مسائل فیلم شان را فراموش کرده و به شکل سطحی و مبتدیانه ای داستانی کلیشه ای و تکراری را برای اولین تجربه سینمای ایران در این نوع سینما انتخاب داشته اند.
