یادداشتی برای اردیبهشت سوگوار موسیقی ایران
محمدرضا لطفی قطعه گم شده موسیقی
نام محمدرضا لطفی امروز دوباره در صدر اخبار موسیقی ایران قرار گرفت. اما این بار نه از اجراهای پر مخاطب خبری بود و نه خبری تازه از مجموعه‌ها و آلبوم های موسیقی. امروز محمدرضا لطفی برای همیشه آرام گرفت و صدای دلنشین سازش برای ابد خاموش شد.
تاريخ : جمعه ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۳ ساعت ۱۵:۲۴
خبر درگذشت لطفی به سرعت جامعه موسیقی را داغدار کرد. هنرمندی که نوای سازش ده‌ها سال مونس روح مردم یک سرزمین بود و هنرش پدیده‌ای در موسیقی سنتی ایران. محمدرضا لطفی تکه‌ای از پازل صد رنگ هنر این سرزمین بود. 10 آلبوم چاووش که یادگار ارزشمند لطفی و هنرمندان هم‌راهش حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان،ناصر فرهنگ فر، درویش رضا منظمی، بیژن و اردشیر کامکار و علی اکبر شکارچی در سال‌های پیش از انقلاب است، شاید خاطره انگیز ترین بخش از کارنامه هنری این هنرمند فقید باشد. آثاری که با صدای ماندگار هنرمندانی چون استاد محمدرضا شجریان، و شهرام ناظری ناظری ضبط شد. مجموعه‌های خلق شده توسط گروه چاووش که پیش از انقلاب اسلامی به گوش مردم می‌رسید، حاصل تلاش‌های لطفی و همراهانش بود. گروه چاووش جزو اولین گروه‌هایی بود که به شکل زیرزمینی آثار موسیقی سنتی ایرانی را تولید می‌کرد و به رایگان در اختیار مردم می‌گذاشت. این آثار نقشی انکارناپذیر در پیروزی انقلاب اسلامی داشت. اما این تنها یک برگ از دفتر هنر استاد محمدرضا لطفی بود. علاوه بر این گروه شیدا و هم‌چنین عارف دو نام آشناست که وی را به خاطر مخاطبانش می‌آورد. قطعات ماندگار این هنرمند گرانسنگ بخشی از خاطرات شنیداری مردم ایران را به خود اختصاص می‌دهد. آثاری از جمله وطنم ایران ، ای عاشقان، تنها یک خاطره از دل‌انگیزترین آثار این هنرمند در خاطره سرزمین مادری‌اش بود. پنجگاه، به یاد عارف (بیات ترک)، چهره به چهره (نوا)، سپیده (ماهور)، نوش (راست پنجگاه)، جان جان (سه‌گاه)، معمای هستی (شور)، عشق داند (ابوعطا)، رمز عشق (ماهور)، گریه بید (سه‌گاه-اصفهان)، قافله‌سالار (نوا-راست پنجگاه)، پرواز عشق (سه‌گاه-اصفهان)، خموشانه (ابوعطا-بیات ترک-این قسمت با کمانچه اجرا شده‌است)، چهارگاه، به یاد درویش خان (تکنوازی سه‌تار، تنبک از ناصر فرهنگ‌فر، اجرای تصنیف از نصرالله ناصح‌پور)، یادواره استاد نورعلی برومند (گروه همنوازان شیدا، دستگاه شور)، همیشه در میان (بداهه نوازی تار و سه‌تار در شور و دشتی)، بال در بال (شعر و موسیقی با ه. ا. سایه)، (بداهه نوازی تار و سنتور همراه با فرامرز پایور)، آثار دیگری‌ست که از وی به یادگار مانده است. اما هنر وی تنها آهنگسازی و نوازندگی نبود. وی علاوه بر این موسیقی‌پژه برجسته و مدیری لایق بود. در عرصه مدیریت وی برای یک سال به عنوان رئیس دانشکده هنرهای زیبا فعالیت کرد و قدرت مدیریت وی این دوره را به یکی از درخشان‌ترین دوره‌های دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تبدیل کرد. با مهاجرت لطفی به امریکا فصل سکوت وی آغاز شد و حسرت همیشگی موسیقی ایران برای آن‌که اگر لطفی در ایران می‌ماند منشأ خلق آثار درخشانی در تاریخ موسیقی ایران می‌شد. لطفی یادگار هنرمندان ماندگاری چون علی اکبر شهنازی، حبیب‌الله صالحی ، نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی بود. مردی که در شاگردی استادان بنامش همواره سرآمد بود و در اجرای ردیف عبدالله دوامی وی را یاری کرد. هنرمندی از شمال خاوری ایران با هنری والا و وارسته. یکی از ویژگی های لطفی شخصیت کاریزماتیک وی بود. قدرت شخصیت او به قدری قوی بود که بر هم نسلانش اثری عمیق می گذاشت. مینا عبدی
