در این نشست که با استقبال چشمگیر علاقه مندان و هنرمندان عرصه موسیقی رو به رو شد به فراز و نشیب ها و نقش و جایگاه ساز تار در موسیقی دستگاهی ایران پرداخته شد و استادان این حوزه در این باره به بحث و تبادل نظر نشستند.
در ابتدای این مراسم شاهد پخش تصاویر نوازندگان و موسیقیدانان تاثیرگذار در حوزه آموزش در ۱۵۰ سال اخیر موسیقی ایران بودیم. اساتیدی چون میرزا عبالله، درویش خان، علی اکبر شهنازی، عطاالله جنگوک و غلامحسین شهنازی که هر یک حق بزرگی بر گردن موسیقی ایران دارند.
پس از آن مجری برنامه، مهران مهرنیا از هوشنگ ظریف، نوازنده و مدرس برجسته ی تار دعوت کرد تا علیرغم درد زانو روی سن بیاید و از آن چه در موسیقی تجربه کرده است بگوید.
هوشنگ ظریف از کودکی خودو از زمانی که در ۷ سالگی ساز لطف الله مجد را از رادیو شنیده بود و شیفته آن شد بود گفت و خاطراتش درباره ورود به هنرستان موسیقی از پنجم دبستان و شاگردی موسی معروفی را برای حاضران بازگو کرد.
او ضمن بیان علاقه مندی بسیار خود به قطعات علینقی وزیری، مهارت خود در نوازش این قطعات را با خاطراتی از سنین نوجوانی ابراز کرد و به بداهه نوازی در همان سنین اشاره کرد.
ظریف گفت: من از همان سال ها به تدریس موسیقی علاقه داشته ام و هنوز هم این کار را دوست دارم و به آن عشق می ورزم. تنها تفاوت تدریس من در این سال ها این است که در سال های اخیر به نوازندگان مبتدی درس نمی دهم.
هوشنگ ظریف در پایان این بخش از سخنانش گفت: تار مادر ساز های ایرانی است و نواختن این ساز آن طور که باید و شاید از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.
وی با اشاره به اینکه ردیف الفبای موسیقی ایرانی است توضیح داد: تکنیک های نوازندگی جایگاه خود را دارد اما تار باید همچنان اصالت خود را داشته و بهتر است از تکنیک های اصیل برا نواختنش استفاده شود. حیف است که ساز های دیگر را با تار تلفیق کنیم و خلوص آن را از بین ببریم.
او گفت: هنرمندان اهل موسیقی باید تلاش کنند تا جایگاه ساز تار را به عنوان مادر ساز های ایرانی حفظ و از اصالت آن نگهداری کنند.
سپس قسمت اول ویدئو صحبت های حسین علیزاده که از مهمانان این نشست بود اما در تهران حضور نداشت پخش شد.
علیزاده در این ویدئو به خاطراتش از کلاس های ظریف و دوستی دیرینه اش با طلایی که از همان سال های هنرستان و در کلاس ظریف با هم آشنا شده بودند اشاره کرد و از خلق و خوی ظریف به عنوان مدرس و حرمت استفاده از کلمه "استاد" در آن سال ها سخن گفت و رابطه ی هنرجویان با اساتید هنرستان را رابطه ای معنوی و عاشقانه خواند. وی شروع علاقه خود به موسیقی را مرهون موسیقی آیینی مذهبی ایام محرم دانست و افزود: من هیچگاه از این الهام سخن نگفتم چرا که نمی خواهم این تصور برای مردم پیش آید که مانند عده ای از این کار به دنبال منافع شخصی می گردم.
وی در ادامه سخنانش تصریح کرد: آسیب شناسی کلمه کهنه ای است که مفهوم خود را از دست داده است. آسیب شناسی نتیجه ای ندارد و باید به دنبال ارائه راهکار برای حل مشکلات بود. بهتر است همه چیز را از قصور دولت ندانیم زیرا گرداننده امور خود ما هستیم. وظیفه ما ارائه رویه درست است و کار دولت حمایت از آن است و اگر هم دولت از ما حمایت نکرد اهمیتی ندارد، چون ما هم دولتیم و هم ملت.
سپس داریوش طلایی که خود از شاگردان ظریف بوده است روی سن آمد و همچون دوست و هم دوره ی خود، حسین علیزاده، از خاطرات نوجوانی خود در هنرستان گفت و تاکید کرد: نوجوانی دوران سرگشتگی انسان است اما به واسطه ی اشتیاقی که در کلاس های ظریف و شهنازی به ما منتقل می شد راه خود را پیدا کردیم و از بیراهه ها مصون ماندیم.
وی با بیان اینکه ردیف موسیقی ایرانی دچار بدفهمی شده است افزود: ردیف مشقی برای رسیدن به جوهر موسیقی ایرانی است و روش تعلیم آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است چرا که مدرس باید توجه داشته باشد که نه تنها مسیر خلاقیت هنرجو را سد نکند، بلکه برای شکوفایی آن زمینه های مناسب را فراهم کند تا هنرجو بیان خاص خود را از موسیقی داشته باشد.
در ادامه رامین جزایری که استاد برجسته ساز سازی، از اهمیت کیفیت ساز سخن گفت و اظهار کرد: سال ها تلاش و ریاضت یک نوازنده و هنرمند از طریق صدای ساز جلوه می کند و پیوسته باید برای افزایش کیفیت ساز تلاش کرد و قدر هنر ساز سازی را دانست و از آن حمایت کرد.
سپس کیوان ساکت که دیگر مهمان این نشست بود به بیان چگونگی آشنایی با موسیقی از طریق دایی اش که از شاگردان استاد جوان، از فارق التحصیلان مدرسه وزیری بود و همچنین از مطالعات گسترده و کسب مهارت به صورت تجربی در نواختن تار پرداخت.
در بخش دوم این نشست که مهمانان به پرسش های مهرنیا پاس می دادند، ظریف به اهمیت حضور استاد در تربیت موسیقیدان یا نوازنده تاکید کرد گفت: اساتید باید شاگردان و هنرجویان خود را مانند فرزندان خود ببینند و در پرورش آنان شکیبایی پیشه کنند و آنان را بسیار دوست بدارند.
طلایی در همین رابطه اظهار داشت: برای آن که نوازنده بتواند وارد بخش حرفه ای نوازندگی شود حتما باید زیر نظر مربیانی کسب هنر کند که به مراحل فیزیکی و روانشناختی نوازندگی تسلط داشته باشد و این مهم ترین بخش در آموختن موسیقی است.
جزایری نیز با بیان اینکه موسیقی و به ویژه موسیقی ایرانی فرهنگی جانبی دارد گفت: تنها استاد می تواند این فرهنگ را به هنرجو منتقل کند و اطلاعات مربوط به ساز و چگونگی نگهداری از آن و حتی آداب رفتار با ساز را به او آموزش دهد.
کیوان ساکت در این باره توضیح داد: با اینکه من به طور مستقیم و مداوم زیر نظر استاد خاصی آموزش ندیده ام، اما یغما خشت مال نیشابوری، استاد قنبری و یوسف صفت که نگاه هنری را به من آموخت سه پیر من در زندگی بوده اند.