«سی.سی. باکستر» خرده کارمند مجرد شرکت بیمه ای در نیویورک است که  به تنهایی در آپارتمانی زندگی می‌کند. مدیران میانی شرکت با دانستن اینکه باکستر آپارتمان دارد برای خلوت با معشوقه های خود و با وعده ارتقا شغلی او از آپارتمانش استفاده می‌کنند. باکستر در اثر یکی از همین هم نشینی های مدیران مجبور می شود شب را بیرون از خانه بگذراند و این اتفاق موجب بیماری او شده و او را مجبور می کند تا تمام برنامه های تنظیم شده خانه را به زمانی دیگر منتقل کند تا در خانه مانده و استراحت کند. از طرفی باکستر خجالتی عاشق «فرن کیوبلیک» آسانسورچی شرکت است و خبرهای آپارتمان به گوش جی. دی. شلدریک رئیس شرکت می رسد تا او هم تقاضای کلید باکستر را بکند و در عوض دو بلیط اپرا به او بدهد. باکستر قبل از اتمام کار نزد فرن می‌رود و از او می‌خواهد که شب به اپرا بیاید، فرن قول نمی‌دهد چون با کسی قرار دارد. بیرون سالن نمایش باکستر انتظار فرن را می کشد و نمی داند که او و شلدریک رئیس اداره در آپارتمانش هستند... 

چه می شود اگر مردی بین دو ارزش چون عشق و رفاه گیر کند. این خط داستانی فیلمنامه ای است که بیلی وایلدر و «ای.ای.ال دایموند» برای آپارتمان نوشته اند. باکستر که زندگی عادی خود را می گذراند پس از بیمار شدن و در چالشی با خود و میان انتخاب آینده شغلی یا عشق یکی از ارزشها را فدای دیگری می کند و آنجا می رود که دلش می خواهد. فرن و باکستر هر دو از تنهایی رنج می برند، باکستر تلاش می کند خلاء زندگی اش را با توهم پیشرفت در شرکت پر کند و فرن هم درگیر رابطه ای نامشروع با شلدریک می شود.

 آن زمان که وایلدر آپارتمان را ساخت استاد کمدی ای شده بود که غم و اندوه در مرکز آن قرار دارد. غرامت مضاعف(۱۹۴۴) درباره مردی است که فکر می کند جرمش مشکلات مالی و عاشقانه اش را حل می کند. در سانست بلوار(۱۹۵۰) پسر جوانی مجبور به ازدواج با زنی مسن می شود در حالی که همسر سابق این زن در قامت خدمتکار او در آمده و از دور هوای او را دارد. بعضی ها داغشو دوست دارن(۱۹۵۹) که اولین همکاری لمون و وایلدر بود حرکتی جالب توجه در مسیر فیلمسازی وایلدر به شمار می رود او در دو فیلم بعدی اش پس از این فیلم خصوصا آپارتمان از کمدی سبک به سمت تراژدی می رود و مردهای شخصیت اول فیلمهایش را در دامی می اندازد که در آن مرد پس از کشمکش بالاخره با توشه ای بر می گردد. 
در مورد آپارتمان زیاد نوشته اند، اینجا به نکاتی پیرامون این فیلم که کمتر می دانید اشاره می کنیم: 

جک لمون هم که در بعضی ها داغشو دوست دارن به کارگردانی وایلدر بازی کرده بود بعد از آپارتمان در ۵ فیلم دیگر از این کارگردان ظاهر شد. 

«مریلین مونرو» که در «خارش هفت ساله(۱۹۵۵)» و «بعضی ها داغشو دوست دارن(۱۹۵۹)» با وایلدر همکاری کرده بود تمایل داشت تا در نقش فرن ظاهر شود. اما وایلدر کس دیگری را برای این نقش در نظر داشت، شرلی مک لین. 

مک لین که فقط ۲۵ سال داشت، بازی اش در «آنها دوان دوان آمدند» که به خاطر آن نامزد اسکار هم شد به چشم وایلدر آمد و از او برای بازی در نقش فرن دعوت کرد. وایلدر ابتدا به او ۴۰ صفجه از فیلمنامه را داد چون نمی خواست مک لین از ادامه ماجرا سر دربیاورد و نظرش را جویا شد، از طرفی مک لین فکر می کرد علت کار وایلدر این بوده که فیلمنامه تمام نشده است. 

در ابتدا «پل داگلاس» برای بازی در نقش شلدریک در نظر گرفته شده بود اما پس از شروع فیلم برداری درگذشت. آن هم درست هنگامی که در حال خوردن صبحانه پیش از پرواز به سمت لوکیشن فیلمبرداری بود. 

اسپری بینی ای که جک لمون در فیلم استفاده می کند در واقع شیر است، ان هم به این خاطر که دوربین توانایی نشان دادن آن را داشته باشد. 

آهنگی که «آدولف دوچ» برای این فیلم ساخت و بعدها به «تم آپارتمان» معروف شد در واقع اقتباسی از «عاشق حسود(۱۹۴۹)» ساخته «چارلز ویلیامز» آهنگساز انگلیسی بود. 

استودیو می خواست «گروچو مارکس» نقش «دکتر دریفوس» را بازی کند اما بیلی وایلدر بازیگری با وزن بیشتر را برای این نقش در نظر داشت، نقش در نهایت به «جک کروچن» رسید. 

سال ۲۰۰۶ مجله پریمیر به این فیلم لقب یکی از ۵۰ فیلم تمام دورانها و سال ۲۰۰۷ موسسه فیلم آمریکا هم به آن رتبه ۸۰ام بزرگترین فیلم تمام دورانها را داد. 

*تیتر برگرفته از یکی از دیالوگهای فیلم