به گزارش هنرنیوز؛ بخش پایانی برنامه سینمایی هفت شب گذشته ۵ آبان ماه اختصاص به میزگرد آسیب شناسی اجتماعی در سینمای ایران با حضور «ابوالحسن داودی» و «ناصر هاشم زاده» داشت و داودی در ابتدای صحبت‌هایش اظهار داشت: ژانر اجتماعی تنها ژانری است که براساس سلیقه و معیار و پند و اندرز و سفارشی بودن سازگار نیست. این سینما از ابتدا با واقعیت و آسیب‌های اجتماعی سر و کار دارد. من به عنوان یک ایرانی مسلمان بیش از هر چیزی علاقمند عزت جامعه‌ام هستم اما وظیفه‌ام نشان دادن درد است و اگر افرادی می ‌خواهند راه نشان دادن این درد را ببندند به این دلیل است که تصور می کنم درمان این درد نیز نیز ممن فیلمساز است.
وی ادامه داد: معتقدم که آن مسئول توان ارایه درمان را ندارد متاسفانه این رویه سینمای اجتماعی ما را به قهقرا برده است بنابراین نباید صورت مساله را پاک کرد. بخش مدیریتی ما باید آنقدر عزت نفس داشته باشد که دردهای جامعه را ببیند و راه ورود به آنها را نبندد .
هاشم زاده نیز در این رابطه گفت: هنرمند به دلیل دردمند بودنش باید به آسیب‌های اجتماعی توجه کند. موضوعات اجتماعی زمانی که در سینما مطرح می‌شوند به این اعتبار که فقط درد را نشان دهیم و به درمان نپردازیم قابل قبول هستند اما باید دید این دردها به چه زبانی گفته شود که درمان را هم به نحوی بیان کند.
وی ادامه داد: متاسفانه گفتن درمان وعلاج به مزاج بسیاری از سیاست مداران خوش نمی‌آید. نکته مورد توجه دیگر این است که ارایه این درمان و جهت گیری از سوی فیلمساز تا چه اندازه درست است و منطقی انتخاب شده است.
داودی در بخش دیگری از این بحث عنوان کرد: باید مدیریت فرهنگی در سینما وجود داشته باشد اما اینکه مدیریت فرهنگی حرف اول و آخر را بزند درست نیست. به عنوان نمونه من فیلمی به نام «زادبوم» سه سال قبل و در همین دولت ساختم. در آن زمان چند سیمرغ گرفت و جایزه ویژه نگاه ملی را از آن خود کرد اما همین فیلم با تغییر گروهی مدیر به فیلمی توقیف شده بدل شده که اجازه اکران ندارد. بنابراین ما به جای نگاه سیاسی با سلیقه سیاسی روبرو هستیم.
وی افزود: برخی افراد حتی نمی‌دانند این دردی که نشان داده می شود درست است یا نه چرا فیلمی باید در یک مقطع تحسین شود اما دو سال بعد با نگاه توقیف شده با آن روبرو شویم. سینمای اجتماعی بیش از هر ژانر دیگری احتیاج به سعه صدر مدیران دارد. مدیریت فرهنگی ما تا زمانی که براساس یک قاعده مندی عمل نکند و سلیقه‌های سیاسی خط مشی آن را تعیین کنند پیشرفتی نخواهد داشت.

هاشم زاده نیز در پایان صحبت‌هایش متذکر شد: چرا زمانی که برای است و اکران یک فیلم مجوز صادر می‌شود و حتی جایزه‌ای هم به آن تعلق می‌گیرد پس از آن اجازه می‌دهیم فیلم را توقیف کنند. این نشان دهنده بحران مدیریت در سینمای ماست و فیلمساز در این زمینه مقصر نیست بلکه مدیران باید پاسخ دهند که چرا به فیلمی که توقیف شده اجازه ساخت و اکران داده‌اند. نوعی چندگانگی سلیقه‌ها در سینمای ما حکمفرماست که تکلیف فیلمسازان را مشخص نمی کند.
پرداختن به فیلم ضد آمریکایی «آرگو» به کارگردانی بن افلک و گفتگو با محمدرضا اسلام لو و حمید بهمنی پایان بخش برنامه شب گذشته بود. نظرسنجی برنامه نیز اختصاص به طرح این سوال داشت که سینمای اجتماعی ایران در نشان دادن معضلات و ناهنجاری‌های جامعه تا چه اندازه موفق عمل کرده است که در پایان اکثریت بینندگان گزینه ضعیف را انتخاب کردند.