با گذشت یک سال از تاسیس موسسه حمایت از هنرمندان پیشکسوت ، کامبیز درمبخش هنرمند کاریکاتوریست درباره مشکلات و مسائل هنرمندان کاریکاتوریست با ما به گفت و گو نشست.
جایی برای عرضه آثار کاریکاتور وجود ندارد
درمبخش می‌گوید: به هر حال من در این مدت در رسانه‌های مختلف از مشکلات هنرمندان پیشکسوت سخن گفته‌ام. مشکل اصلی کاریکاتوریست ها این است که جایی برای عرضه کارهای خود ندارند چراکه مطبوعاتی که این آثار را چاپ می کنند از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی‌کنند. بنابر این این همه کاریکاتوریست که بسیاری از آن ها بسیار مستعد هستند؛ قادر به یافتن جایی برای کار نیستند. بنابر این باید دو سال صبر کنند تا بینالی برگزار شود و یا در به در به دنبال آدرس یک نمایشگاه بگردد گه آثارش را ارسال کند تا شاید یکی از آن‌ها اثرش را به نمایش بگذارد. ان موضوع مایه تأسف است چراکه به کاریکاتور در کشورهای دیگر بسیار اهمیت داده می‌شود. به ویژه در کشور همسایه ما ترکیه! امسال سی و سومین دوره بینال ملانصر الدین را برگزار کرد و سی و سه دوره از این نمایشگاه می‌گذرد و ترکیه حتی موزه کاریکاتور دارد. حتی بسیاری از آثار من نیز در این موزه نگهداری می‌شود. اما ما یک موزه در کشور نداریم تا این همه اثر ارزشمند را در آن به نمایش گذاریم و نگهداری کنیم. در حالی که هنرمندان بسیاری در این عرصه داریم.
این هنرمند می افزاد: مسأله دیگر دستمزدهای ناچیز به هنرمندان کاریکاتوریست است. علاوه بر این کاریکاتوریست ها جایی برای عرضه کارهای خود ندارند. حال اگر من سال گذشته چندین نمایشگاه برگزار کردم تنها به دلیل سابقه کاری و نام من است. اما معمولا کاریکاتوریست ها نمی‌توانند جایی برای ارائه و نمایش آثار خود بیابند.
موسسه ای تاسیس کنید تا هنرمندان گرد هم آیند
کامبیز درمبخش اضافه می کند: باید ها و نباید ها و سلایق شخصی سبب می‌شود برخی از کاریکاتوریست ها مورد غضب قرار گیرند و با بی مهری مواجه شوند. بنابر این این مشکلات باید به شکلی رفع شود. بد تر از آن این که هنرمندان کاریکاتور هیچ کدام از نظر مالی، بیمه درمانی و ... مورد حمایت نیستند. هیچ موسسه ای نیست تا به هنرمندان کمک کند. بنابراین یک مجمع و سندیکا لازم است تا هنرمندان را گرد هم آورد و به کار آنان سامان دهد.
گناه هنرمند چیست که موسسه هنرمندان پیشکسوت پس از شصت سالگی‌شان تاسیس شده؟
حتی درباره تاسیس موسسه هنرمندان پیشکسوت باید عنوان کنم که برای پرداختن به پیشکسوتان بسیار دیر است. بهتر بود این اتفاق بسیار زودتر می افتاد. حتی خود من بیمه نیستم. سال قبل که برای بیمه به موزه هنرهای معاصر مراجعه کرده بودم؛ به من گفتند هنرمندان شصت سال به بالا را بیمه نمی کنیم. من در پاسخ گفتم که بیماری پس از این سن به سراغ هنرمندان می‌آید و ازین نظر باید در قانون ها تجدید نظر کرد.تمام بیماری ها پس از ۶۰ سال به سراغ هنرمندان می آید.
فرهنگسرا بی هنرمند معنا ندارد!
وی ادامه می‌دهد: از سوی دیگر تنها بخش اندکی از هنرمندان سایر حوزه‌های هنرهای تجسمی ثروتمند هستند و بقیه در شرایط متوسطی به سر می‌برند. اکثر آن‌ها آتلیه ندارند؛ جایی برای کار ندارند. در حالی که در خارج از کشور شهرداری آتلیه های هنری در اختیار جوان‌ترها قرار می‌دهد. هنرمندان این‌جا مجبورند در اتاق های کوچک و در کنار خانواده به فعالیت هنری بپردازند. گاه حتی در آشپزخانه یا حمام نقاشی می‌کنند. و جایی برای کار ندارند و از سوی دیگر بوی رنگ اهالی خانه را اذیت می‌کند. به این سبب است که دولت با وجود داشتن این همه محوطه‌های وسیع با نام فرهنگسرا اما هنرمدنان جای کار ندارند. فرهنگسرا بدون هنرمند چه مفهومی دارد. یک ساختمان با کلاس‌های خالی است که عملاً هیچ فایده ای به حال فرهنگ کشور ندارد. گاهی به مناسبتی نمایشگاهی برگزار می شود و بعد تا مدت‌ها این مکان ها خالی می‌ماند! در حالی که دولت فرانسه به نقاشان ایرانی که در این کشور هستند آتلیه مجانی تخصیص می‌دهد و آن‌ها با فراغ بال در این مکان‌ها فعالیت می کنند. آتلیه برای هنرمندان بسیار مهم است. دولت و شهرداری باید فکری به حال این موضوع کند. وزارت ارشاد و موسساتی ازین دست باید آتلیه در اختیار هنرمندان قرار دهند تا هنرمندان بتوانند کار کنند. اگر هنرمندی قادر به تامین فضایی بای کار نباشد و در منزل هم امکان فعالیت نداشته باشد؛ چگونه قادر خواهد بود فعالیت هنری خود را ادامه دهد؟
هنرمندان مالیات هم می‌دهند!
این کاریکاتوریست درباره مالیات هنرمندان توضیح می‌دهد: هنرمندان مجبورند مالیات بدهند. درآمد مناسبی ندارند و وقتی موفق به کسب درآمدی ناچیز می‌شوند مجبورند مالیات هم بدهند! اولین کاری که لازم است دولت درباره هنرمندان انجام دهد این است که آن‌ها را از مالیتا معاف کند. البته برخی هستند که درآمدهای نجومی دارند که تعدادشان کم است. اما برخی از هنرمندان حتی ۱۰ میلیون هم در ماه درآمد ندارند. دولت باید با قیمت ارزانتر از موسسات خارجی و یا وارد کنندگان بخرد و با قیمتی کم‌تر در اختیار هنرمندان قرار دهد. لوازم هنری باید ارزانتر به دست هنرمند برسد چراکه با شرایط کنونی خریدشان بسیار دشوار است.
