همه ساله با نزدیک شدن به «شب چهارشنبه سوری» شبکه ملی مبادرت به پخش تله فیلم‌هایی با مضمون چهارشنبه سوری می‌کند و در همه این فیلم‌ها، عواقب کسانی که به جای شادی و سرگرمی، تخریب و آتش سوزی و انفجار را انتخاب می‌کنند به نمایش گذاشته می‌شود تا شاید درس عبرتی برای برخی از جوانان – و شاید بزرگسالان – بشود. این فرهنگ سازی از سوی صدا و سیما، کاری بسی ارزشمند است و بر اساس آمارهای سوانحه و حوادثی که مربوط به شب چهارشنبه سوری از سالهای گذشته منتشر شده است این آمار‌ها نشان می‌دهد که تولید و پخش فیلم‌هایی با مضمون چهارشنبه سوری بویژه نشان دادن عواقب سخت و حتی منجر به مرگ یا قطع عضو سبب شده است تا نوجوانان و جوانان ما که راه شادی را به اشتباه انتخاب کردند؛ اندکی به خود بیایند و به جای هیجان‌های زودگذر، سلامتی، آرامش و احترام به حق دیگران را بیاموزند.

رسانه ملی و مطبوعات نقش موثری در آشنا کردن مردم نسبت به مراسم سنتی «چهارشنبه سوری» که برخی‌ها با «چهارشنبه سوزی» اشتباه گرفتند دارند و باید به جوانان یاد آوری شود که چگونه با غلط پنداشتن این مراسم، یک رسم شیرین و دلنشین ایرانی را که قرن‌ها سابقه برگزاری در کشور ما را داشته و همواره در سالهای دور، سبب شب نشینی اقوام و دوستان و همچنین شادی و سرگرمی خانواده‌ها را فراهم می‌کرده با برداشت‌های غلط و همراه با هیجان‌های کاذب و مخرب، به یک شب وحشتناک و پُر خطر تبدیل شده است! شبی که همه باید از ترس اینکه مبادا گرفتار پرتاب یک بمب آتش زا از سوی افراد نادان و بیمار شوند مجبورند این روز را در خانه‌هایشان محبوس شوند تا دچار آسیب‌های جدی نشوند. این موضوع به قدری دردآور است که سازمان‌ها و نهاد‌ها و همچنین کسبه‌های محل که این روز‌ها باید به فکر فروش شب عید خود باشند طبق دستور اماکن باید از ساعت ۳ عصر روز سه شنبه آخر سال، کرکره مغازه‌های خودشان را برای اینکه آسیبی به خودشان و مغازه‌هایشان نرسد، پایین بکشند و از خیر فروش این روز بگذرند.

آیا براستی در دیگر کشور‌ها هم، مردم آنان چنین سرنوشت دردآوری را بر سرِ آیین‌ها و مراسم‌هایی با قدمت هزاران ساله خود بوجود می‌آورند؟! مگر ما‌‌ همان ایرانی‌هایی با تمدن ۷ هزار ساله که اولین دستورات متمدنانه و زندگی مسالمت آمیز همراه با احترام به همدیگر را در فرهنگ و تمدن خود نداریم. مگر ما پیرو‌‌ همان دینی نیستیم که مردم آزاری و تجاوز به حق دیگران را محکوم می‌کند و همدردی و زندگی با محبت و خوشبختی را برای همه ادیان خواستار است پس چگونه است که هرساله با دست خود، بسیاری از هم وطنان خودمان را راهی بیمارستان‌ها و حتی گورستان کنیم!

واقعا قدری بیندیشیم و با ندانم کاری به رفتاری دست نزنیم که مورد نفرت هم وطنان نشویم به گونه‌ای که تبدیل به سوژه‌ای برای رسانه‌های خارجی شویم که خدایی نکرده ما را به توحش‌گری متهم نکنند. فقط قدری بیندیشیم.