ساعد نیکزاد فیلمبردار با سابقه سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در مورد فیلمبرداری فیلم سینمایی «تنهای تنهای تنها» گفت: این فیلم یک فیلم بومی است که بر اساس یک موضوع ملی اما با شرایط بومی ساخته شده است. این فیلم یک بحث جهانی را مطرح می‌کند و نشان می‌دهد که انسانیت و قصه رفاقت‌ها توسط یک مساله سیاسی از بین می‌رود و حتی بر دوستی دو پسر بچه در یک روستا هم تاثیر می‌گذارد.
وی اضافه کرد: کارگردان فیلم «تنهای تنهای تنها» توانسته است با ادبیات بومی و با توانمندی‌های متعلق به خودش این فیلم را به گونه‌ای بسازد که خیلی خوب هم با مردم ارتباط برقرار کرده است. این در حالی است که بحث این فیلم، موضوع روز کشور ما بوده و هست.
برنده جایزه بهترین فیلمبرداری از جشنواره اسکوپیه یوگسلاوی با بیان اینکه فیلمبردار با تصویر دو بعدی، خط و فرم و نقاط طلایی سروکار دارد اما آشنایی با فضای قصه و لوکیشن‌ها می‌تواند کمک صد درصد به فیلم باشد ادامه داد: تجربیات عکسی من در بوشهر که در سال‌های گذشته صورت گرفته بود خیلی به من در این فیلم کمک کرد. بوشهر یک منطقه استوایی است و هوای گرمی دارد ضمن اینکه مردم آنجا آدم‌های گرمی هستند و من تلاش کردم تا این گرما در بحث زیبا‌شناسانه فیلم هم وارد شود.
فیلمبردار فیلم سینمایی «تنهای تنهای تنها» با اشاره به این فیلم اظهار داشت: این فیلم سال گذشته خیلی مورد توجه داوران جشنواره فیلم فجر قرار نگرفت و تنها در جشن اراده ملی مورد توجه قرار گرفت و شاید داوران جشنواره فیلم فجر، بعد از آن متوجه شدند که این فیلم چه فیلمی بوده است. این درحالی است که معمولا فیلم‌هایی که خارج از تهران ساخته می‌شوند خیلی مورد توجه داوران قرار نمی‌گیرند.
فیلمبردار فیلم سینمایی «آتشکار» خاطر نشان کرد: ما نباید کُل ایران را فقط در تهران ببینیم انگار همه ایران خراب شده تا تهران آباد گردد. این نوع نگاه‌ها خیلی مناسب جشنواره فیلم فجر نیست. چون داوران ما همه در تهران زندگی می‌کنند لذا عادت به فیلم‌هایی کردند که فقط در تهران ساخته می‌شود که معمولا فیلم‌های روشن فکری است. بنابراین خیلی به نگاه و موضوع جدید توجه‌ای نمی‌کنند و انگار بقیه ایران فراموش شده است. البته این مشکلی است که در داوران ما وجود دارد درحالی که خیلی از فیلم‌ها می‌توانند مسائل انسانی را در بعد بومی به نمایش بگذارند.
ساعد نیکزاد تصریح کرد: اکثر فیلم‌های امروزی بیشتر در یک آپارتمان و با چند سوپر استار ساخته می‌شوند در صورتی که موضوع همه ایرانیان صرفا مسائلی نیست که ما در فیلم‌هایی که در تهران ساخته می‌شود می‌بینیم.
برنده جایزه اول مسابقه عکسِ ملی یونسکو ادامه داد: الان هیچ فیلمسازی توجه‌ای به غباری که در خوزستان وجود دارد و منطقه جنوب غربی ایران را نابود کرده است ندارد. خیلی از نژاد‌های بومی درحال نابودی است آیا کسی به آنان توجه‌ای دارد؟ مهاجرت‌های بی‌رویه، سرمایه‌هایی که از خوزستان به تهران می‌آیند و به صورت برج در می‌آیند و خود خوزستان با وجود گذشت سال‌ها از جنگ، هنوز آبادانی به خودش ندیده است را کدام فیلمساز باید بسازد؟
فیلمبردار فیلم سینمایی «زمانی برای مستی اسب‌ها» یاد آور شد: یکی از مشکلات اساسی که در فیلمبرداری وجود دارد این است که استانداردی از نظر دیجیتال وجود ندارد و چون برای تهیه کنندگان سود در تولید است نه در اکران؛ به همین دلیل با دوربین‌هایی که فقط نامشان دیجیتال است کار می‌کنند و هیچ احترامی به بیننده و کیفیت کار نمی‌گذارند.
نیکزاد با بیان اینکه تهیه کنندگان به دانشی که پشت ذهنیت یک فیلمبردار وجود دارد توجه‌ای نمی‌کنند. گفت: فیلمبرداری که فقط اکسپو کردن نیست، یک زمانی می‌گفتند فیلمبرداران جادوگران سینما هستند بنابراین فقط اکسپو کردن مساله فیلمبردار نیست بلکه زیبایی‌شناسی آن، نور‌پردازی و میزانسن هم مهم است که از سوی تهیه کننده وکارگردان به آن توجه‌ای نمی‌شود.
فیلمبردار فیلم سینمایی «آخرین ملکه زمین» افزود: متاسفانه امروزه نگاه ژورنالیستی به فیلمبرداری وجود دارد. سکانس‌ها را با دوربین روی دست می‌گیرند پس تکلیف میزانسن و سینما در این میان چه می‌شود. انگار یک نوع سهل انگاری در فیلمبرداری وجود دارد این در حالی است که ناتوانی، بخشی از ضعف‌های فیلمسازان ما است که دوربین روی دست را که خود غربی‌ها باب کردند و خودشان هم خیلی زود آن را کنار گذاشتند دوباره مجذوبش شدند. مثل اینکه شما شاهد تا‌تر هستید چرا که در این نوع فیلمبرداری، دیگر سینمایی وجود ندارد چون یک عده بازی می‌کنند و دوربین هم فقط آنان را دنبال می‌کند. لذا حرکت دوربین یکی از معضلات فیلمبرداری است. از سوی دیگر، سینماهای ما از نظر نمایش فیلم‌ها استاندارد نیستند و هر سینما با یک کیفیت، فیلم را پخش می‌کنند درحالی که فیلمبردار زحمات زیادی را برای کیفیت تصویر خودش می‌کشد اما دیده نمی‌شود.
نیکزاد با بیان اینکه مدت‌ها است که کیفیت فیلم‌های ایرانی به دلیل کاهش کیفیت، در جهان پذیرفته نمی‌شوند و برخی از تهیه کنندگان حتی تفاوت دوربین‌ها را نمی‌دانند یاد آور شد: اگر چه امروزه تکنولوژی دیجیتال، خیلی سهل الوصول است اما دیجیتال به پشتوانه سنگین علمی نیاز دارد و سهل الوصول بودن آن باعث شده که بعضی‌ها فریب بخورند و هر تصویری را به نام تصویر سینما بخوانند.
