تلویزیون به دلیل اینکه گسترده بودن خود و داشتن مخاطبان میلیونی با دیگر رسانه های دیداری و شنیداری تفاوت های آشکاری دارد. حتی نسبت به سینما نیز تفاوت آشکاری دارد . به همین خاطر اگر مجموعه ای یا فیلمی نتواند مخاطبان خود را به لحاظ قصه، ساختار و استفاده از عوامل حرفه ای تامین کند نمی تواند در ادامه روند جذب مخاطب موفق باشد و شکست می خورد . اکثر شبکه های تلویزیونی در جهان برای جذب مخاطب چند میلیونی به شیوه های متفاوت و نویی می پردازند ویکی از این شیوه ها استفاده از بازیگران، فیلمنامه نویسان وکارگردانان حرفه برای ساخت سریال های دنباله دار موفق و مخاطب پسند است. چون کیفیت اثری که می سازند به شدت برایشان مهم است و دوست دارند با استفاده از اثر موفقی که می سازند علاوه بر جذب مخاطبان کشورخودشان به سایر کشورها هم به عنوان اثری تبلیغاتی و فرهنگی فروخته شوند ونماینده خوبی برای تبلیغ فرهنگ و گردشگی کشورشان باشند. کشور ترکیه با استفاده از شبکه های خصوصی توانسته با برداشتن یک سری محدودیت ها راه را برای جهانی شدن هنرمندان و گردشگری کشوراش بردارد. این روزها کافی سری به شبکه های ماهوارهای فارسی زبان وحتی عربی بزنید تا بفهمید تا چه میزان سریال های تركیه ای توانسته اند مخاطبین میلیونی از سراسر جهان برای خود جذب کنند.
سریال ها ترکیه ای توسط شبكه های تلویزیونی تولید می شوند. خصوصی سازی شبكه های تلویزیونی در این كشور باعث شده این شبكه ها به ثروتی افسانه ای با استفاده از فروش محصولات خود دست یابند و به واسطه مخاطبین میلیونی که دارند علاوه باعث رونق گردشگری کشورشان نیز بشوند. ساخت سریال هایی مانند «كلید اسرار» که توسط صدا وسیمای کشورمان نیز خریداری و پخش شد سرآغاز شروع ماراتن شبکه های خصوص ترکیه برای جذب مخاطبین سراسر جهان بود. این روزها هم شبكه ماهواره ای «جم تی وی» و«جم می» كه تا چند سال قبل صرفا موسیقی پخش می كردند با پخش سریال های ترکیه ای توانسته طرفداران بی شماری در قاره آسیا برای خود پیدا کند. اما در مقابل کشور ما و به خصوص شبکه های مختلف تلویزیونی ما به جز انگشت شمار سریال های نیمه موفقی که در طول هفته به روی آنتن می فرستند عموما سریال هایی پخش می کنند که باعث دلزده گی مخاطب از سریال های وطنی می شود .
پخش تله فیلم های بی کیفیت و بی محتوا در کنار سریال های کمدی سخیف و به شدت کلیشه ای این روزها باعث قهر مخاطب از تلویزیون کشورمان شده و در واقع صدا وسیما ناخواسته درجهت پر مخاطب بودن شبکه های ماهواره ای حرکت کرده است. یکی از این آثارسطحی و بی محتوا مجموعه تلویزیونی «خانه اجاره ای» است. که این روزها شبکه سوم سیما شب ها سری دوم آن را به کارگردانی «شاهد احمدلو» به روی آنتن فرستاده است. در تلویزیون کشورمان به دلیل یک سری محدویت هایی که فیلمنامه نویسان دارند عموما در طول این سال ها شاهد یک روند نزولی در ساخت مجموعه های طنز وکمدی تلویزیونی بودیم. به نحوی که در این گونه مجموعه آن قدر از داستان های نخ نماشده وتکراری استفاده شده که مخاطب امروز تلویزیون دیگر حوصله ندارد مثلا یک یا چند ماه وقت خود را صرف دیدن این گونه آثار کند. از طرفی برخی از بازیگران در سریال های کمدی تلویزیون به شدت در بازی غلو آمیز و کلیشه ای خود گرفتار شدند و فیلم به فیلم و سریال به سریال مدام خود را تکرار می کنند و مخاطب سیما هم حق دارد از این گونه بازی ها خسته و دلزده شود.
یکی دیگر از دلایل خسته شدن مخاطب ایرانی از برخی از سریال و به ویژه سریال های کمدی اتفاق افتادن این گونه آثار در فضاهای بسته ای مانند آپارتمان است که برای سریال های ایرانی این روزها آفتی شده است . قصه این گونه سریال ها که فلسفه تولیدی آن تعاملات و روابط همسایه‌ها در زندگی آپارتمان‌نشینی با توجه به بحران و نابهنجاری‌های اجتماعی با زبان و لحنی طنازانه و آسيب‌شناسی اين معضلات در زندگی شهر است. در اوایل ساخت این گونه آثار از سوی مخاطبین سیما مورد استقبال قرار گرفت اما به مرور زمان و به دلیل استفاده بیش از اندازه از آپارتمان ها در مجموعه های تلویزیونی تبدیل به لوکیشنی کلیشه ای شد و حتی اپیزودیک بودن قسمت های مختلف این گونه آثار هم نتوانست برای مخاطب جذاب باشد . هر چند برخی از این آثار تلاش کردند به زبان طنز و ایجاد موقعیت های کمیک مسائل روزمره و روابط انسانی و چگونگی همزیستی مسالمت‌آمیز با یكدیگر را در سایه رعایت قوانین و حقوق انسانی در زندگی آپارتمان نشینی آموزش دهند. اما به دلیل نبود داستان های جذاب و مخاطب پسند به مرور محو شدند .
در سریال خانه اجاره ای هم مخاطب چیز جدیدی به دست نمی آورد و قصه و داستان سریال تکراری است وبازی بازیگران هم چیز جدیدی نسبت به گذشته ندارد و هرانجه که مخاطب در مقابل دوربین از این بازیگران می بیند قبلا در تله فیلم ها وسریال های مختلف از انها دیده است .معلوم نیست که چرا تفکر تولید سریال های یک بار مصرف در تلویزیون ما وجود دارد و مخاطب باید سال به سال از دیدن مجموعه های جذاب و دیدنی محروم باشد ودرعوض تلویزیون برای پر کردن آنتن خود بی شمار تله فیلم وسریال سطحی و ضعیف بسازد و روی آنتن بفرستد آثاری که توانایی رقابت با آثار ماهواره ای به لحاظ کیفیت و نوآوری را ندارند و به راحتی از سوی مخاطب پس زده می شوند.