به گزارش هنرنیوز، در ده‌های گذشته شاخه‌های تازه و جدیدی به صنعت «گردشگری» در جهان اضافه شده است. «گردشگری غذا» یکی از آن شاخه‌ها است. راستی سهم ایران از این گردشگری چه میزان است؟

ایرانی‌ها به مهمان نوازی شهره آفاق هستند. سفره رنگین و زیبای این مهمانداران جهان همیشه از رنگین‌ترین سفر‌ها بوده است. انواع خورشت‌های خوشمزه. چلو‌ها. آش‌ها. شیرینی‌ها و... که با سلیقه کدبانوی ایرانی زیبا آراسته شده است. اما سهم این سفره رنگین در صنعت امروز گردشگری کجا قرار گرفته است؟ پرسشی است که «نسیم باغچه» پژوهشگر حوزه «گردشگری غذا» به آن پاسخ می‌دهد.

منظور از «گردشگری غذا» چیست؟ 

به عنوان مقدمه باید بگویم که غذا، مانند وسیله نقیله، اماکن اقامتی و...، به عنوان جزء لازم و غیر قابل تفکیک در سفر‌ها مطرح است. زیرا وقتی مسافر برای بازدید از یک بنای تاریخی یا یک پدیده جغرافیایی به مقصدی سفر می‌کند پس از مدتی گرسنه‌اش می‌شود و نیاز به غذا دارد. هرچند در اینجا غذا بخشی از سفر است اما نمی‌توانیم از آن به عنوان «گردشگری غذا» نام ببریم. زیرا هدف گردشگر از سفر چیز دیگری بوده است.
زمانی ما می‌توانیم از «گردشگری غذا» به عنوان یک سبک گردشگری خاص و مستقل نام ببریم که گردشگر با هدف امتحان غذای محلی و فرهنگ غذایی یک منطقه خاص به آنجا سفر می‌کند. در واقع در «گردشگری غذا» امتحان کردن غذا هدف اصلی و اولیه گردشگر از سفر است.

عمر این گردشگری چقدر است؟
«گردشگری غذا» نوع نسبتا جدید و جوانی از گردشگری علایق خاص است که عمر آن به دو الی سه دهه بیشتر نمی‌رسد. اما متاسفانه در ایران هنوز این سبک از گردشگری تعریف نشده و ما نتوانسته‌ایم تصویر غذایی خوبی را تعریف کنیم. برخی از کشور‌ها بسیار خوب در این زمینه کار کرده‌اند؛ مثلا ژاپن به «سوشی» و «غذاهای دریایی» معروف است و یا ایتالیا به «پاستا» و «پیتزا» و نیز بسیاری کشورهای دیگر هریک دارای تصویر غذایی خاص خود هستند. اما ایران هنوز به غذا یا سبک غذایی خاص خودش در جهان مطرح نشده است.

پتانسیل ما چقدر است؟ ظاهرا ما چیزی حدود ۱۴۰۰ نوع غذا داریم که می‌توانیم از آن برای جذب گردشگر استفاده کنیم؛ پس چرا با این وجود هنوز به تعریف و تصویر غذایی خاصی نرسیده‌ایم؟ 

بله. پتانسیل بالایی داریم و‌‌ همان طور که گفتید ما چیزی حدود ۱۴۰۰ نوع تنوع غذایی داریم. زیرا قومیت‌های مختلفی داریم که هر یک فرهنگ غذایی و غذاهای خاص خودش را دارد. برای نمونه می‌گویم: قزوین «قیمه نثار» را دارد، کرمانشاه «آش ترخینه» و سایر شهر‌ها هر کدام غذای خاص خودشان را که می‌شود از آن‌ها در مقوله «گردشگری غذا» و جذب خیل گردشگران غذایی استفاده کرد. 

از سویی گردشگری غذا هم رو به رشد است یعنی مردم از غذاهایی که خودشان در خانه درست می‌کنند خسته شده‌اند و به دنبال طمع جدیدی هستند، که این مسئله جرقه‌ای است برای رشد و توسعه این نوع از گردشگری.
کشور ما هم از پتانسیل بسیار بالایی برخوردار است حتی می‌توانم به جرات بگویم بیشترین پتانسیل را هم داریم اما متاسفانه در این زمینه هیچ سرمایه گذاری انجام نشده است. اگر شما به منو رستوران‌ها و هتل‌ها مراجعه کنید، منو شام و ناهار کاملا یکسان است و بیشتر غذاهای منو‌ها را انواع «کباب» تشکیل می‌دهد که گردشگر خارجی همه را به یک چشم می‌بیند و اصلا غذاهای محلی در آن لحاظ نشده است. این عدم تنوع در منو‌ها خود یکی از معایبی است که باعث عدم رشد این نوع گردشگری در کشور شده است.

آشنایی مردم ایران با این نوع از گردشگری چقدر است؟
از آنجایی که مسولین آشنایی چندانی با این نوع گردشگری ندارند، بالطبع به دلیل عدم اطلاع رسانی، مردم هم با این نوع گردشگری چندان آشنا نیستند.