این روزها سالن های تئاتری ما پر است از اجراهایی که کم و بیش مورد توجه قرار می گیرد، تئاترهایی از کارگردانان جوان و پرانرژی که قصد دارند تا خود را اثبات کنند و نشان دهند که با وجود جوانی و تجربه کم اما می توانند آثار قابل قبولی را در تئاترشهر که قطب اصلی تئاتری این شهر محسوب می شود به روی صحنه ببرند و اتفاقا با قابلیت هایی که دارند هزینه های خود را تامین کنند، تئاترهایی که اگر از نام نویسندگان آنها چشم پوشی کنیم و به نام کارگردانان آنها توجه کنیم می بینیم که کارگردان هایی هستند که کمتر نام آنها به عنوان کارگردان شنیده است و اغلب آنها کارگردانان جوانی هستند.
کارگردانان هایی که نخستین اجراهای خود را در فضاهای حرفه ایی چون تئاترشهر تجربه می کنند، حضور این نسل جوان اگرچه بسیار خوشحال کننده است و نوید بخش این است که حضور نسل جوان در اجراهای تئاتری پررنگ شده است و مسئولان به حضور نسل جوان اهمیت می دهد اما باید به این نکته نیز اشاره داشت که با پررنگ تر شدن حضور نسل جوان، حضور کارگردانان با سابقه و البته با تجربه کمتر شده و این کمی ناراحت کننده است.
در حقیقت باید گفت این روزها شاهد اتفاقی هستیم که چند سال پیش در مورد جشنواره تئاتر فجر رخ داد و آن عدم حضور کارگردانان با تجربه در این جشنواره بود به گونه ای که در دوره های بعد دیدیم که کارگردانان صاحب سبک و البته صاحب نام ما دیگر به جشنواره تئاتر فجر کاری ارائه ندادند و آرام آرام با این جشنواره خداحافظی کردندو تنها دلخوش به اجراهای عموم شدند، اجراهایی که بتوانند هزینه گروه خود را بعد از مدت ها تمرین با آن تامین کنند اما این روزها و با اجراهایی که در سالن های تئاتری می بینیم به جز چند کارگردان نام آشنا، دیگر کارگردانان، کارگردان های جوانی هستند که البته نمی شود از برخی از کارهای خوب این کارگردانان نیز صرف نظر کرد، اما نبود همین کارگردانان با تجربه گاهی سبب ریزش مخاطب می شود چرا که عده ای ترجیح می دهند تا بیننده تئاتری از کارگردان صاحب سبک خودشان باشند و به تماشای کار این کارگردان بنشینند.
این درحالیست که وقتی با کارگردانی با تجربه در مورد اجرای عموم صحبت می شود اعلام می کند که مجموعه تئاترشهر به ما اعلام می کند هر کارگردان حق این را دارد تا هر دو سال یک بار تئاتری را در این مجموعه به روی صحنه ببرد، ما به همین خاطر کم کم از صحنه تئاتر دور می شویم از سویی دیگر اگر به سراغ سالن های خصوصی برویم نمی توانیم تا هزینه های گروه را با توجه به شرایط سالن ها تامین کنیم و به همین خاطر به اجبار باید در صف طولانی تئاترشهر بنشینیم تا سالنی برای اجرا به ما داده شود، این در صورتی است که اگر سالن در اختیار ما باشد ما می توانیم اجراهایی متعددی داشته باشیم چرا که این تئاتر علاوه بر اینکه حرفه ما محسوب می شود، عشق و علاقه ما است و به خاطر آن حاضر به هر کاری هستیم.
نکته جالب توجه اینجاست که به تازگی توسط شهرداری تهران پردیس تئاتری درنزدیکی فرهنگسرای خاوران و در اتوبان افسریه راه اندازی شده که با وجود سالن های متعدد اما هنوز اجرایی در این سالن ها به صورت حرفه ای دیده نشده است و باید منتظر ماند و دید که آیا در این فضا و سالن شاهد اجراهای حرفه ای خواهیم بود؟
