خانه کناری اما با سیمان و آجر وصله ناجوری است کنار این خانه؛اما چنارها سایهشان را بیهیچ منتی بر سر آن نیز گستردهاند.
خانهی مادری «آیتالله محمدرضا مهدوی کنی» از سال ۱۳۷۱ و پس از فوت مادر رها شده است تا آنجا که دزدان به راحتی به آن رفت و آمد میکنند. محمد تقی باقری که برادرزاده آیت الله مهدوی کنی است از خاطرات سه برادر که روزگاری در این خانه زندگی میکردند سخن میگوید، خانهای که آیتالله مهدوی کنی تا آغاز دوران طلبگیاش در اتاق کنار مطبخش زندگی میکرده است.
هر چند به گفته رجبعلی خسروآبادی – رییس میراث فرهنگی استان تهران – این خانه ثبت ملی است باقری تصریح میکند خانه ثبت ملی نیست و پدربزرگش آن را از یک مالک دیگر خریده با چنارهای بلند و نهر آبی که از آن میگذشته است.
خانه دارای یک آبانبار و دو سرویس بهداشتی مجزا برای زنان و مردان و مطبخ است. جد پدری آیتالله کنی باقر نام داشته و نام خانوادگی این خاندان باقری است.
باقری توضیح میدهد که به دلیل نا امن بودن « کن» در هر خانه درب مخفی به راهی زیر زمینی بالای کن وجود داشته است که « کنی»ها وسایل ارزشمند خود را هنگام حمله راهزنان از راه این درب مخفی به زیر زمین منتقل میکردند و خود نیز برای نجات جانشان به این راه زیرزمینی پناه میبردند اما اکنون این راه بسته شده است. نکته جالب توجه این که حتا اسب و قاطر نیز امکان رفت و آمد در این راه زیرزمینی را داشتند.
از سویی رییس شورای شهر تهران در جریان برنامهی تهرانگردی پس از بازدید از این خانه عنوان میکند:« با شهرداری صحبت کردهایم تا در صورت مثبت بودن مذاکرات، بتوان این خانه را به «موزهی کن» تبدیل کرد.
با توجه به ارزشمند بودن فرم، شکل و شخصیتی که در این خانه زندگی کرده است، این بنا دارای ارزشهای تاریخی بوده و خانه ظرفیت تبدیل شدن به موزه را دارد و میتواند ادامهی رسالت خود را پس از رفتن آیتالله مهدوی کنی از خانه همچنان حفظ کند. »