به گزارش هنرنیوز، خیابان ولی‌عصر (عج)، بالاتر از میدان منیریه، كوچه‌ی شهید كریمی‌طینت، کوچه را به نیمه نرسانده، نمای سیمرغ‌های قاجاری مطمئنت می‌کنند که آدرس را درست آمده‌ای. تعجبت وقتی بیشتر می‌شود که به ساختمان‌های سربه فلک کشیده اطراف حریم این خانه ثبت ملی شده نگاهی می‌اندازی، هیچ هارمونی بین این خانه‌ها و بنای خانه مینایی نیست. 

خانه مینائی روزگاری جزو املاک منیریه زن کامران میرزا نایب السلطنه پسر سوم ناصرالدین شاه قرار داشت و سپس بعد از فوت کامران میرزا، زمین‌های این محله به عبدالحسین میرزا فرمانفرما نوه سردار دلیر ایرانی عباس میرزا، یکی از شاهزاداه های قاجاری و نخست وزیر ایران فروخته شد. خانه مینایی نیز باقیمانده خانه‌های عبدالحسین میرزا فرمانفرما است که از لحاظ معماری و آجر چینی‌های نمای بیرونی با سیمرغ‌های بی‌نظیر به اثری فاخر تبدیل شده است.
 

حميده مينايی ـ يكی از وارثان اين خانه‌ی قاجاری- درباره اتفاقات رخ داده برای این خانه‌ی تاریخی می‌گوید:« پس از فوت پدر، از سال ۱۳۸۵ دلال‌های زیادی برای خرید و ساخت‌وساز، به سراغ ما آمدند، اما به هر ترتیب تا سال ۸۶ دست نگه داشتیم. در این سال تا اداره كل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران ضمن ثبت خانه در فهرست آثار ملی قول خرید این ملک را حداکثر تا یکسال بعد به ما داد؛ اما تا کنون که سال تابستان ۹۱ است هیچ اقدامی در این زمینه انجام نداده است.» 

به گفته دختر این خانواده رفتن آنها نزد حمید بقایی – رییس اسبق سازمان میراث فرهنگی- منجر به گفتن این جمله می‌شود: «فعلاً بودجه نداریم.» 

از سه پسر و سه دختر بازمانده ۴ نفر اجاره نشین هستند و با مشکلات مسکن دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها می‌گویند اگر پول داشتیمبه خاطر وصیت پدرمان این ملک را نگه می‌داشتیم.

حمیده مینایی به خاطرات دوران کودکی و جوانی‌اش اشاره می‌کند و این که هر کدام از دوستانش به دیدنش می‌آمدند بی‌اختیار عاشق این خانه می‌شدند. خانه ای که با وجود سقف نم کشیده و فروریخته هنوز هم با شیشه‌های رنگی، سقف بلند و پنجره تمام قدش دل هر بیننده‌ای را می‌رباید.

بهمن سال ۹۰ خانواده مینایی به دیوان عدالت اداری برای خروج این خانه از ثبت ملی شکایت می‌کنند و قرار است تا یک ماه دیگر دادگاه رسیدگی تشکیل شود.
آنها می‌گویند اگر دیوان عدالت اداری رأی به خروج این خانه از فهرست آثار ملی ندهد، به دادگاه‌های بین‌المللی شكایت می‌كنیم. 

ظاهراً بعد از این که دیوان عدالت اداری به اداره كل میراث فرهنگی درباره‌ی این خانه اخطار می‌دهد، این اداره در پاسخ می‌گوید ما فقط این خانه را ثبت کردیم و هیچ تملكی روی آن نداریم. 

آنها همچنین از بازدید یک کارشناس اداره كل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران در اواخر سال گذشته، خبر می‌دهند که پس از بررسی شرایط خانه برای انجام مرمت‌های اضطراری حدود ۴۰میلیون تومان هزینه تخمین زده این در حالی است كه خانواده مینایی معتقدند با توجه به آسیب‌هایی كه در گذشته به خانه وارد شده و وضعیت كنونی آن، دست كم ۳۰۰ میلیون تومان اعتبار برای مرمت خانه نیاز است.

حمیده مینایی از فروریختن سقف آشپزخانه طبقه اول و سقف حمام طبقه دوم خبرمی‌دهد و می‌گوید:« به دلیل سیم کشی قدیمی خانه تا کنون چندین بار نزدیک بود آتش سوزی رخ دهد. چه کسی پاسخ‌گو است. اگر میراث فرهنگی به ما جواب ندهد جلوی این سازمان چادر می‌زنیم.» 

بیرون خانه که می‌آیی تا چشم کار می‌کند آپارتمانهای رنگارنگ است تا آنجا که سیمرغ های خانه مینایی دیگر رمقی برای گفتن خاطرات این کوچه ندارند. خانم ۴۵ ساله ساکن یکی از آپارتمان‌ها می‌گوید:« دوست دارم در این خانه زندگی كنم. خانواده‌ی من راضی است كه هزینه‌ی بیشتری بدهیم و به خانه‌های بزرگ دوران كودكی‌مان بازگردیم.» 

هر چند مرد ۵۰ ساله‌ای معتقد است بودن خانه مینایی باعث تردد کمتر به دل کوچه می‌شود و یا مرد ۳۰ ساله‌ای خانه مینایی و زندگی در آن را موجب آرامش می‌داند اما ساکنان اصلی خانه رنج‌هایشان بیشتر از آرامششان است. 

حال باید منتظر رای قطعی دیوان عدالت اداری ظرف یک ماه آینده در مورد خانه مینائی بود که آیا این خانه از ثبت آثار ملی کشور خارج می‌شود و یا بالاخره سازمان میراث فرهنگی و یا شخص و ارگان دیگری حاضر به خرید و تغییر کاربری با حفظ اصالت خانه می‌شود؟

مریم اطیابی