عضو هیئت مدیره جامعه تورگردانان ایران در گفت و گو با هنرنیوز اظهار کرد:  باید بتوانیم از بومیان به عنوان محیط بان برای حفاظت محیط زندگیشان استفاده کنیم تا آنجا که در نهایت جامعه محلی به گردشگر در مورد نحوه ورود و حضور و حفاظت آگاهی رسانی کند.

او با بیان این که ما توان آموزش فرضاً ۲ میلیون طبیعت‌گرد را نداریم، تصریح کرد: اما جامعه محلی را می‌توان از حق و حقوقش، ضرورت حفظ محیط زیست و سود حاصله از این محافظت آگاه کرد و نوع برخورد با گردشگر را به آنها آموزش داد و برایشان ایجاد درآمد کرد.

محمود بنکدارنیا افزود: اینکه جامعه محلی چگونه سوغاتی، صنایع دستی، غذا و خوراکی بومی، آداب و رسوم و آیین‌هایشان را به گردشگر عرضه کند و یا چگونه در اقامتگاه‌های محلی خود پذیرای گردشگر باشد و جاذبه‌های مکان زندگی‌اش را به آنها معرفی کند یک پروسه‌ی مهم و در عین حال زمانبر است.

او در پاسخ به این پرسش که آیا تورهای طبیعت‌گردی ایران ارزان قیمت هستند؟ گفت: در کل نرخ تور و سفر در کشور ما به دلیل هزینه‌بر بودن اقامتگاه گران است. یک سفر به اصفهان، شیراز، یزد، کرمان و...با احتساب قیمت هتل، وسیله نقلیه و در آخر خورد و خوراک گران است. سفر با تور هم ۲۰ تا ۳۰ درصد هزینه‌ها را کاهش می‌دهد. بنابراین در نهایت سفر و پیرو آن طبیعتگردی حتا با فرض اقامت در چادر یا کمپ گران تمام می‌شود. 

عضو هیئت مدیره جامعه تورگردانان ایران در پاسخ به این پرسش که بخشی از مسوولان معتقدند تورهای طبیعتگردی چون به زیرساخت‌های کمتری نیاز دارند بهتر و راحت‌تر می‌توانند جذب گردشگر نمایند؟ توضیح داد: توریست خارجی را که از ابتدای ورود نمی‌توانیم به چادر ببریم. گردشگر خارجی اگر قرار است یک هفته به ایران سفر کند حتماً ۴ شب را در هتل اقامت دارد. ما زیرساخت و هتل کم داریم. من یکی از کسانی هستم که معتقدم زیرساخت‌های ما در حد گردشگری نیست یعنی با آمار و ارقامی که مد نظرمان است جوابگو نیست. مثلاً همین شهر تهران فقط ۲۰ هتل ۵ ستاره کم دارد بقیه شهرها که دیگر هیچ.

او افزود: اما اگر فکر می‌کنید گردشگر خارجی را از فرودگاه امام خمینی مستقیم سوار ماشین کرده و ۷ شب در چادر در دل طبیعت اقامت داده و بعد دوباره با ماشین پای هوایپما تحویلش می‌دهید جزو محالات است.یادمان باشد علاوه بر کمبود هتل باید به لیست فوق کمبود یا نبود کمپ، سرویس بهداشتی و امدادرسانی در محیط طبیعی را اضافه کرد.

بنکدارنیا تصریح کرد:ما یکسری جاذبه داریم که به خودی خود جذب کننده هستند اما اگر بخواهیم فرضاً به جایی در دل طبیعت برویم و برنامه بریزیم که در فلان جا اقامت کنیم هتل مناسب که نداریم پس تصمیم می‌گیریم چادربزنیم، قبول! اما نبود سرویس بهداشتی و حمام صحرایی را چه می‌کنیم؟ شاید در یکی دو جا مثل متین آباد کمپ‌های خوبی وجود داشته باشد اما. اگر می‌خواهیم روی حضور طبیعتگرد حساب باز کنیم جوابگونیست. باید در این بخش سرمایه‌گذاری کنیم.

وی خاطرنشان کرد: هر کاری ابتدا نیازمند سرمایه‌گذاری است تا از آن کسب درآمد شود در غیر اینصورت کار زیانباری خواهد بود. ما وقتی یکسری آدم را به یک محیط دعوت می‌کنیم و امکانات لازم را در اختیارشان نمی‌گذاریم باید منتظر هر نوع آسیبی به آن محیط باشیم.

بنکدارنیا عنوان کرد: مثلاً تبلیغ کمی‌کنیم تنگه واشی این محسنات گردشگری را دارد و مردم را به آن سمت سوق می‌دهیم اما در نهایت آنجا از سرویس بهداشتی محروم است. مثال‌هایی از این دست زیادند. متأسفانه هر کس یک کار متفاوتی دارد و می‌خواهد آن را انجام دهد. برایش فرقی هم ندارد که دیگری کارش را به موازات او انجام می‌دهد. 

او اضافه کرد : در چنین حالتی یکی می‌گوید من بازاریابم باید کار خودم را انجام دهم به من ربطی ندارد دیگری جوابگو هست یا نه. دیگری می‌گوید من مسوول احداث زیرساخت نیستم دیگری باید پاسخگو باشد و...متأسفانه فراموش کردیم که برای ایجاد درآمد و شغل توسط گردشگری باید سرمایه‌گذاری کرد و زیرساخت‌ها را آماده نمود. عدم وجود به مناطق طبیعی ما آسیب می‌رساند.

مریم اطیابی