به گزارش هنرنیوز؛ بیست و یکمین «شب شاعر» سازمان هنری رسانه‌ای اوج به نکوداشت شاعر انقلاب اسلامی جواد محقق اختصاص یافت.

این مراسم امروز سه شنبه، ششم بهمن ماه ۹۴، ساعت ۱۵ در نخلستان سازمان هنری رسانه‌ای اوج برگزار خواهد شد.

***

سو رنا جوکار در یادداشتی که در فارس منتشر شد، نوشت: مدت‌ها از خودم می‌پرسیدم دلیل این همه پریشانی، در زندگی مردم دنیا چیست و مقصر آن کیست؟! تا به این جمله از چارلی چاپلین برخوردم (هرکسی در جهان جایگاهی دارد، جای دیگران را نگیر، بگرد جای خودت را پیدا کن). با این پاسخ به دنبال این افتادم تا بدانم چند نفر از کسانی که می‌شناسم در جایگاه خودشان قرار دارند؟
بی‌شک، «جواد محقق»، شاعر و پژوهشگر دوران ما، یکی ازهمان معدود افرادی است که به حق جایگاه خود را یافته و سرمایه حیات را، صرف آن کرده است.
معتقدم، جواد محقق، پیش و بیش از آنکه شاعر باشد، آموزگار است. اگر شعری هم می‌نویسد هدفش آموزش و تربیت دانش آموزان خود است. به همین دلیل، عرصهٔ ادبیات کودک و نوجوان را مجالی برای پرداختن به دغدغه‌های ارزشمند خود یافته و در این راستا در جایگاه آموزش، به دیگران توصیه‌ای نمی‌کند، مگر آنکه خود به آن عمل کرده باشد. این امر دلیلی است تا خودی‌ها، او را دوست بدارند و بی‌خودی‌ها هم به او احترام بگزارند. این دوست داری و احترام یعنی، ایشان در جایگاه خود قرار دارند. یعنی جایگاه رفیع انسانیت. جایگاهی که او را ملزم و مقید کرده تا به هنگام، سکوت کند و به هنگام‌تر، حرف بزند. که شیخ اجل می‌فرمایند:

دو چیز تیرهٔ عقل است، دم فرو بستن-
به وقت گفتن و گفتن، به وقت خاموشی.

سکوت می‌کند در برابر اهانت‌ها. آنجا که به عنوان یک پژوهشگر می‌گوید: شهریار ملک سخن، شعر «علی‌ای همای رحمت» را به استقبال از شاعری دیگر سروده. آنجاست که در برابر بی‌ادبی‌ها فقط به یک جمله اکتفا می‌کند «بگذارید حرفشان را بزنند»
حرف می‌زند. آنجا که معتقد است در جشنواره‌ای، جایزه‌ای ناحق، به یک شاعر تعلق گرفته و به آن شاعر پیام می‌فرستد که «آنجایزه حق شما نیست!»

بعید می‌دانم تعداد افرادی که می‌دانند جناب محقق شاعر است و شعری هم از ایشان خوانده‌اند، در برابر خیل افرادی که پیگیر موهومات «متشاعران مجازی» هستند، به چشم بیایند. اما یقین دارم که برای هیچ یک از‌‌ همان کمترهای جایگاه‌شناس، مهم نیست که هیچ کس، نوشته‌های آقای محقق را به دیگران معرفی نمی‌کند و هیچ کس، شعری از آقای محقق در ذهن ندارد و برای دوستانش ارسال نمی‌کند. مهم این است که ایشان در جایگاه رشک برانگیز خود، مجالی برای فکر کردن به این مقوله‌ها ندارند. مهم این است که آقا معلم برنده اصلی هستند. آقا معلم برندهٔ انسانیت هستند.

راستی جایگاه من و شما کجاست؟

زمستان ۹۴ همدان
سورنا جوکار

انتهای پیام/و


مدت ها از خودم می پرسیدم دلیل این همه پریشانی، در زندگی مردم دنیا چیست و مقصر آن کیست؟! تا به این جمله از چارلی چاپلین برخوردم (هرکسی در جهان جایگاهی دارد، جای دیگران را نگیر، بگرد جای خودت را پیدا کن). با این پاسخ به دنبال این افتادم تا بدانم چند نفر از کسانی که می شناسم در جایگاه خودشان قرار دارند؟
بی شک، "جواد محقق"، شاعر و پژوهشگر دوران ما، یکی ازهمان معدود افرادی است که به حق جایگاه خود را یافته و سرمایه حیات را، صرف آن کرده است.
معتقدم، جواد محقق، پیش و بیش از آن که شاعر باشد، آموزگار است. اگر شعری هم می نویسد هدفش آموزش و تربیت دانش آموزان خود است. به همین دلیل،عرصه ی ادبیات کودک و نوجوان را مجالی برای پرداختن به دغدغه های ارزشمند خود یافته و در این راستا در جایگاه آموزش، به دیگران توصیه ای نمی کند، مگر آن که خود به آن عمل کرده باشد. این امر دلیلی است تا خودی ها، او را دوست بدارند و بی خودی ها هم به او احترام بگزارند. این دوست داری و احترام یعنی، ایشان در جایگاه خود قرار دارند. یعنی جایگاه رفیع انسانیت. جایگاهی که او را ملزم و مقید کرده تا به هنگام، سکوت کند و به هنگام تر، حرف بزند. که شیخ اجل می فرمایند:

دو چیز تیره ی عقل است، دم فرو بستن-
به وقت گفتن و گفتن، به وقت خاموشی.

سکوت می کند در برابر اهانت ها. آنجا که به عنوان یک پژوهشگر می گوید: شهریار ملک سخن، شعر "علی ای همای رحمت" را به استقبال از شاعری دیگر سروده. آنجاست که در برابر بی ادبی ها فقط به یک جمله اکتفا می کند (بگذارید حرفشان را بزنند)
حرف می زند. آنجا که معتقد است در جشنواره ای، جایزه ای ناحق، به یک شاعر تعلق گرفته و به آن شاعر پیام می فرستد که: (آن جایزه حق شما نیست!)

بعید می دانم تعداد افرادی که می دانند جناب محقق شاعر است و شعری هم از ایشان خوانده اند، در برابر خیل افرادی که پیگیر موهومات "متشاعران مجازی" هستند، به چشم بیایند.اما یقین دارم که برای هیچ یک از همان کمترهای جایگاه شناس، مهم نیست که هیچ کس، نوشته های آقای محقق را به دیگران معرفی نمی کند و هیچ کس، شعری از آقای محقق در ذهن ندارد و برای دوستانش ارسال نمی کند. مهم این است که ایشان در جایگاه رشک برانگیز خود، مجالی برای فکر کردن به این مقوله ها ندارند. مهم این است که آقا معلم برنده اصلی هستند. آقا معلم برنده ی انسانیت هستند.

راستی جایگاه من و شما کجاست؟



زمستان ۹۴ همدان
سورنا جوکار