امسال مجموعه‌های تلویزیونی و مناسبتی شبکه‌های مختلف سیما از ۱۹ تیرماه روی آنتن رفتند و مثل همیشه هم سازندگان این آثار با وجود عوامل حرفه‌ای سینما و تلویزیون امید زیادی به موفقیت آثار خودشات داشتند. هر ساله تلویزیون به عادت سال‌های گذشته با آغاز ماه رمضان شبکه‌های مختلف سیما میزبان آثار نمایشی و سریال‌های تلویزیونی مختلف می‌شوند. هنوز مخاطبان سیما از تماشای مجموعه‌های تلویزیونی چون: «صاحبدلان»، «اغما»، «میوه ممنوعه»، «خانه به دوش»، «متهم گریخت»، «ترش و شیرین»، «او یک فرشته بود»، «آخرین گناه»، «روز حسرت»، «پنجمین خورشید»، «ملکوت»، «پنج کیلومتر تا بهشت»، «سی امین روز» و «سقوط یک فرشته»، «گمگشته»، «نردبام آسمان»، «میوه ممنوعه»، «درمسیر زاینده رود» و «جراحت» در ایام ماه مبارک رمضان سال‌های گذشته خاطرات تلخ و شیرینی دارند و پس از سال‌ها نام و یادشان هنرمندان این گونه آثار در اذهان عمومی باقی مانده است، اما در کنار این مجموعه‌های تلویزیوین که نام بردیم، سریال‌هایی نیز بودند که نه تنها هم‌اکنون اسمی از آن‌ها در حافظه مردم باقی نمانده است، بلکه این آثار در زمان پخششان نیز نتوانستند مخاطب لازم و کافی داشته باشند و به نوعی از سوی مخاطبان سیما شکست را پذیرا شدند. هر چند این انتظار نمی‌رود که تلویزیون بتواند همیشه آثاری بسازد که همه مخاطبان از هر قشر و سلیقه‌ای بتوانند از تماشای آن‌ها لذت ببرند، اما به نظر می‌رسد که بیش از این‌ها باید در بخش فیلمنامه به آثار مناسبتی سیما توجه شود. در واقع مهم‌ترین مشکل در طول سال‌های گذشته در حوزه مناسبت سازی تلویزیون ضعف در فیلمنامه نویسی و همچنین نگاه سطحی و پیش پا افتاده به زندگی مردم کوچه و خیابان بوده است. تا جایی این ضعف در سال‌های اخیر به دلیل ترس از انتقادات مختلف مردمی و غیره از آثار تلویزیونی بیشتر شد.
ساخت این گونه سریال‌های سفارشی و سرهم بندی شده مشکلی است که این روزهاگریبان تلویزیون را گرفته و هنوزهم تاکنون ادامه پیدا کرده است. تاجایی که برخی‌ها سریال‌های تلویزیونی به اندازه‌ای چاشنی کلیشه و تکرار را به خود گرفته‌اند که مخاطب رفته رفته یک نوع بدبینی به این گونه سریال‌ها پیدا کرد و دیگر دوست نداشت وقت خود را صرف تماشای برخی از سریال‌ها کند. برخی از سریال‌ها نیزدلیل دور بودن از واقعیت‌های جامعه و اجتماع کنونی و همچنین زندگی روزانه مردم و تبلیغ زندگی تجملاتی به مرور از سوی مخاطبان سیما کنار گذاشته شدند و عملا در زمان پخش شکست خوردند. اما در طول این سال‌ها مجموعه‌های تلویزیونی موفقی هم بودند که باعث شدند مخاطبان همیشه خاطره خوش پخش این گونه سریال را با خود داشته باشند و تماشای سریال‌های ماه رمضان برای این گروه تبدیل به یک عادت شد.
مجموعه تلویزیونی «هشت بهشت» به کارگردانی «سعید عالم‌زاده» و تهیه‌کنندگی «امیرحسین شریفی» همزمان با پخش سایر سریال‌های سیما در ماه مبارک رمضان از شبکه شما پخش روی آنتن رفت. این سریال که موضوعی طنز دارد، تلاش می‌کند که بتواند ادای دینی به گویش‌ها و لهجه‌های گوناگون ایران داشته باشد و در جهت اتحاد اقوام مختلف ایرانی و به تصویر کشیدن زندگی شخصی، خانوادگی و اجتماعی آنان در کنار یکدیگر کند. ضمن اینکه این سریال با محوریت قراردادن محبت و دوستی اقوام مختلف ایرانی در ماه مبارک رمضان و همچنین پخش از شبکه شما برای مردم سراسر کشورمان با هر‌نژاد و قومیتی کوشش می‌کند که به این امر مهم دست یابد.
سریال «هشت بهشت» روایتی بازارچه‌ای با عنوان نمایشگاه صنایع دستی و مواد غذایی ویژه همه اقوام ایرانی است که در شهر اصفهان برپا شده و تمامی اقوام در این نمایشگاه شرکت می‌کنند. در مجموعه هشت بهشت از ظرفیت این بازار برای معرفی گویش‌ها و آداب و رسوم مردم مناطق مختلف ایران استفاده شده و سازندگان این مجموعه در صدد آن برآمدند که مخاطبان در طول سریال ضمن آشنایی با گویش‌ها و آداب و رسوم مردم اقصی نقاط ایران از حواشی آن نیز بهره ببرند.
یکی از دلیلی که در یک دهه گذشته پخش سریال‌های مناسبتی توانست برای مردم و مخاطبان سیما جذابیت‌های خود را تاکنون حفظ کند این بوده که اصولا مجموعه‌های مناسبتی ماه رمضان در طول این سال‌ها سریال‌هایی بودند که قرار بوده بتوانند که بتوانند مخاطبان سیما و همچنین روزه داران را سرگرم کنند ودر برخی از این سریال‌ها با توجه به وقت و هزینه‌ای که شد عملا نوعی شتاب زدگی باعث شد که این مخاطب نتواند به ایین لذت کافی و سرگرم کنندگی دست نیابد چون پایین آمدن کیفیت این گونه سریال‌ها لطمات جبران ناپذیری بر فکر و ذهن مخاطب و همچنین بدبین شدن او به تولیدات داخلی در عرصه ساخت سریال‌های مناسبتی شد. به همین خاطر بیشتر مخاطبان سیما به دنبال یک جایگزین برای سریال‌های ایرانی بودند، چون جذابیت و کلیشه معضلی بود که همیشه سریال‌های وطنی را تهدید می‌کرد و با کلیشه سازی و همچنین سطحی نگری و ضعفی که برخی از آثار مناسبتی پیدا کردند، عملا عرصه را برای مخاطب ایرانی تنگ کردند و باعث شدند که مخاطب آرام آرام به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای حرکت کند. به نظر می‌رسد سریال «هشت بهشت» با توجه به اینکه تلاش کرده از گویش‌ها و لهجه‌های مختلفی اصفهانی، شیرازی، آذری و... استفاده کند بتواند تاحدودی در جذب مخاطب موفق عمل کند. در چند تجربه در این سال‌ها ثابت کرده که سازندگان برنامه‌های تلویزیونی مخاطب ایرانی را برخلاف گذشته که امروز به آسانی به هزاران شبکه ماهواره‌ای و دیگر سرگرمی‌های متداول دسترسی دارد را می‌توان جذب کرد. اما به هرحال همین که سازندگان این سریال کمی از فضای تهران فاصله گرفته و بت نگاهی نو و تازه به زندگی مردمان ایران سریالی را تولید کرده‌اند می‌تواند برای مخاطب باهوش نوعی ادای احترام، نشاط و جذابیت را لازم را ایجاد کند. به خصوص اینکه این سریال کوشش کرده در کنار پرداختن به مضامین مختلف از توهین به گویش‌های شیرین محلی کشورمان نیز پرهیز کند.
