آنجه یک فیلم را به مذاج بیننده خوش می گرداند؛ نه تنها روایت مشخص و تم مطلوب که بیان تصویری صحیح است جلوه های تصویر؛ حرکات دوربین با اثرات رنگ و هزاران عنصری که در بیان تصویری از اهمیت بالایی برخودارند را می توان یک به یک مورد تحلیل و بررسی قرار داد و نقش آنها را در اثر بخشی یک اثر سینمایی بررسی کرد.
وجوه مختلف تصویر در تفهیم معنا در جریان روایت یک اثر سینمایی از اهمیت خاصی برخوردار است.
در بیان تصویری فیلم بغض چند نکته وجود دارد که بیان آن خالی از ارزش نیست. جریان کلی این فیلم با یک سرگردانی و تشویش دائمی همراه است.
بیان ترس در این فیلم به شکلی واضح بوسیله قطع حرکات دوربین جهش دوربین و چرخش ران القا می شود. رنگ ها گرچه در مواردی محدود اما به شکلی بیانگر به کار رفته اند؛ حرکات دوربین نگرانی بازیگران را القا می کند و دلهره را به تماشاگر منتقل می کند. همراهی موزیک با این حرکات تند و آشفته به شکلی مؤثر یان احساس را تقویت می کند.
می توان گفت استفاده از معانی رنگ در این اثر چندان بیانگر و به سامان بروز نیافته است اما رنگ های تند لباس زن به وضوح بیانگر تندی حالات او در تصمیم گیری است. علاوه بر این؛ رنگ های سرد کم اثر در لباس شخصیت اصلی داستان بیانگر کم اثر بودن او در روند رویدادهای حاکم بر فیلم است.
صحنه های درگیری در این فیلم با پرش دوربین شدت می گیرد؛ و خشونت حاکم بر صحنه را می افزاید.
به طور کلی می توان به این نکته مهم اذعان داشت که این فیلم گرچه از جنبه محتوا ضعیف به نظر می رسد؛ اما حرکات دوربن در آن به شکلی مطلوب و مناسب به کار رفته است.
نمونه دیگری از بهره گیری مطلوب تصویر را در فیلم «خوابم میاد» به کارگردانی رضا عطاران شاهدیم. در این فیلم صحنه های متوالی به شکلی رمزی پایان داستان را به مخاطب هشدار می دهد.
در دو صفحه از فیلم بازیگر در مرکز کار قرار دارد و دوربین درست بالای سر او قرار دارد.
به خصوص در صحنه ای که بازیگر روی تخت دراز کشیده و در حال مرور زندگی خویش است؛ خطوط پرده که در منتها الیه کادر به بازیگر ختم می شوند؛ نشان از سقوط او در انتهای فیلم دارد. چراکه بیننده در چند صفحه و به صورت متوالی از فراسو به بازیگری می نگرد که گویی در پایین ترین مکان ممکن قرار گرفته است.
از این رو به نکته مهمی در اثربخشی تصویر پی می بریم و آن نشان دادن روند داستان؛ هم چنین انتهای داستان به شکلی رمز گونه به نمایش در می آید.