در برهوت سریال خوب، پرمحتوا و سالم، «آرام می گیریم» نبض مخاطبین تشنه ی تلویزیون را در دست گرفته است.

سریال تلویزیونی «آرام می گیریم» به کارگردانی روح اله سهرابی و تهیه کنندگی فرهاد گلی از نیمه ی پخش گذشته و نظر تعداد قابل توجهی از مخاطبین را به خود جلب کرده است.

این سریال پربازیگر که اتفاقا اجرای نقش هرشخصیت را یک بازیگر سرشناس برعهده دارد دارای قابلیت هایی است که پیش از شروع پخش کمتر کسی انتظار این سطح از کیفیت را داشت. به هرحال «آرام می گیریم» هم در ادامه ی همه ی سریال هایی تولید شده است که در مدت چند سال اخیر به جز یکی دو مورد خاص، نتوانسته بودند مخاطبین قهر کرده با تلویزیون را یکبار دیگر با این جعبه ی جادویی ملی آشتی دهند.

این اتفاق اما درباره ی «آرام می گیریم» به مرور افتاد و اکنون که این سریال به نیمه های راه پخش رسیده، مخاطبین زیاد و پر و پا قرص را باخود همراه کرده است.

از ویژگی های «آرام میگیریم» بهره گیری از بازیگران سرشناس و توانمند است که نه تنها خطوط اصلی داستان بلکه خطوط فرعی و داستانک های این سریال را نیز در برگرفته و به همین دلیل اکثر سکانس های این سریال دارای وزن و استحکام قابل توجهی هستند.

ویژگی دیگر این سریال تنوع و تعداد لوکیشن های استفاده شده است که در مجموع فضای بصری متنوع و تازه ای را برای مخاطب به تصویر می کشد.

ویژگی دیگر که موجب آن شده تا این سریال در دل مخاطبین، آرام بگیرد دکوپاژ کلاسیک و طراحی میزانسن های سینمایی است که احتمالا زمان نسبتا بیشتری هم برای تولید آن صرف شده است اما نتیجه ی کار به خوبی توانسته است توجیه منطقی و درستی را برای این امر دست و پا کند. البته فضای ساختاری سریال تا حدودی نزدیک به ساختار فیلم قبلی روح الله سهرابی، «خاکستر و برف» است که در یک قالب منظم و کلاسیک اجرا شده بود و تا حدودی مورد توجه اهالی سینما نیز قرار گرفت.

«آرام میگیریم» اما به واقع چندین قدم جلوتر از سینمایی کارگردان است و کیفیت بسیار خوبی دارد. در کنار همه ی ویژگی های مثبت این مجموعه تلویزیونی که آن را در جایگاهی بالاتر از سریال های یکی دو سال اخیر تلویزیون قرار می دهد، نکات دیگری است که اگر فکری برایشان می شد این سریال قطعا حرف های بیشتری برای زدن داشت. از جمله این موارد تعدد قصه در کنار خط اصلی داستان است که به نظر می رسد مخاطب ایرانی چندان علاقه ای به طرح همه چیز در یک خط داستانی ندارد و ترجیح می دهد یک قهرمان و یک ضدقهرمان واحد را در خط قصه ای خلوت دنبال کند تا اینکه در یک سریال مجبور به دنبال کردن بیش از پانزده خط قصه باشد. نکته ی بعدی که به نظر می رسد این سریال منظم و باکیفیت را اندکی از آنچه می توانست باشد محروم کرده،تدوین تند و شتابزده ی کار است.

تدوین تند و پر ریتم برای یک ملودرام خانوادگی که قرار است به آرامی مخاطب خود را با خود همراه و همسو کند انتخابی غلط بوده و به نظر می رسد خروجی نهایی تفاوت قابل توجهی بافضای مدنظر برای حال و هوای کلی سریال دارد .

موسیقی متن، ترانه ی تیتراژ پایانی و صداهای سریال جزو نقاط مثبت و تأثیرگذار کار بوده که قطعا در جذب مخاطب تأثیر بسزایی داشته اند.

سخن پایانی اینکه جای خوشحالی است که در برهوت سریال خوب،پرمحتوا و سالم، «آرام می گیریم» نبض مخاطبین تشنه ی تلویزیون را در دست گرفته و محتوا و ساختاری عالی و جذابی را برای آنان به ارمغان آورد .