فیلم سینمایی پاریس تا پاریس به نویسندگی کاظم بلوچی، کارگردانی محمدحسین لطیفی و تهیه کنندگی منصور سهراب پور از تولیدات شبکه جهانی سحر است. این فیلم روایتگر مقطعی از زندگی اسماعیل حقیقت دانشجوی ایرانی قدیمی رشته پزشکی در فرانسه است که با شروع جنگ تحمیلی به ایران بازگشته است و حالا مجبور است پس از سال ها، همراه با دختر خردسالش به فرانسه بازگشته و درگیر ماجراهایی شود.
فیلم «پاریس تا پاریس» در جشنواره های داخلی و خارجی نیز موفقیت هایی کسب کرد که به بهانه پخش این فیلم از شبکه سحر، با لطیفی به گفت وگو نشستیم.

فیلم« پاریس تا پاریس» از تولیدات شبکه سحر است که در فرانسه فیلمبرداری شد. این در حالی است که معمولاً تولیدات برون مرزی در کشورهای نزدیک ایران همچون ترکیه، ارمنستان و ... ضبط می شود. چطور شد کارگردانی این فیلم را انتخاب کردید و لوکیشن قصه در فرانسه بود؟
من این فیلم را خیلی حسی دیده بودم. برایم یک تجربه جدید بود و می خواستم این تجربه را داشته باشم. روابط بین دختر و پدر و مردی که عاشق می شود و ... به نظرم خیلی خوب در فیلمنامه در آمده بود و من هم علاقمند بودم این فیلم را بسازم. در واقع می توانم بگویم فیلمنامه کاظم بلوچی من را راغب کرد تا کارگردانی فیلم «پاریس تا پاریس» را به دعوت منصور سهراب پور، تهیه کننده بپذریم. البته کاظم بلوچی همراه ما آمد اما پذیرفت که من این کار را خودم بازنویسی کنم و این کار را انجام دادم.
در کنار دلایل دیگر، یک دلیل اینکه پاریس برای فیلمبرداری این فیلم انتخاب شد، به خاطر فضای قصه بود. به هر حال پاریس به عنوان شهر عشق معروف است و قصه هم فضای لطیف عاشقانه ای داشت.

برخی این انتقاد را به فیلم دارند که شبیه از کرخه تا راین است. شما چه نظری دارید؟
متاسفانه نمی دانم چرا برخی فکر کردند که من می خواهم فیلم از کرخه تا راین را تکرار کنم. در حالی که اصلاً این طور نبود. فیلم از کرخه تا راین سال ها پیش ساخته شد و موفقیت هایی هم کسب کرد، ولی به هیچ وجه هدف ما این نبود که بخواهیم از کرخه تا راین دیگری برای مخاطبان بسازیم.

کار کردن در خارج از ایران مشکلات خودش را دارد. شما برای ساخت فیلم «پاریس تا پاریس» با چه مشکلاتی رو به رو بودید؟
واقعاً کار کردن در خارج از ایران با شرایط ما خیلی سخت است، چون عوامل تولید در پر قو نیستند. هنوز هم وقتی فیلم را می بینم برای لحظاتی متاثر می شوم و با خودم می گویم ای کاش زمان بیشتری برای فیلمبرداری داشتیم.
بدون تردید وقتی یک اثر بودجه و زمان محدود داشته باشد، گروه تولید باید با وجود همه محدودیت های موجود، در زمان مشخص شده کار را تمام کند. به عنوان مثال در فرودگاه آنجا محدودیت هایی برای کار داشتیم. همین محدودیت برای ذهن کارگردان سم است ولی با تمام مشکلاتی که داشتیم همه تلاشم را کردم تا این فیلم به نحو مطلوب تولید شود.
در فیلم «پاریس تا پاریس» در کنار بازیگران ایرانی از بازیگران خارجی هم استفاده کردید. طبیعی است هدایت بازیگران خارجی کار سختی است؛ به ویژه برای تفهیم انتقال حس. در این باره توضیح بدهید که با چه مشکلاتی رو به رو بودید؟
بله، بهره بردن از بازیگران خارجی کار را سخت تر می کند. گرچه ما مترجم داشتیم، اما انتقال حس به بازیگران کار دشواری بود. البته پرستاری که عاشق شخصیت اول قصه بود به زبان انگلیسی مسلط بود و من تا حدودی با او مشکل کمتری داشتم، ولی قبول کنید کار سختی بود. خوشبختانه بازیگر نقش پیرمرد نیز ارتباط خوبی با کار برقرار کرد.

حس بازیگران آن طوری که شما می خواستید در آمد؟
در بعضی صحنه ها در می آمد و در برخی صحنه ها آن طور که می خواستم در نیامد. به عنوان مثال ما وقتی در بیمارستان کار می کردیم، باید برداشت‌ها را در زمان های محدودی انجام می‌دادیم و همین مسئله فشار کار را بیشتر می کرد. بنابراین محمدحسین لطیفی همیشگی نتوانست آن کاری که دلش می خواهد را انجام بدهد و با تمام حسش فیلم را بسازد، چون مشکلات زیاد بود. با این حال تحت تاثیر فیلم قرار گرفتم و آن را خیلی دوست دارم.

اگر فیلم «پاریس تا پاریس» درفرانسه اکران شود، به نظرتان بازتاب مردم چگونه خواهد بود؟
احساس می کنم درفرانسه بیشتر از ایران با استقبال رو به رو شود. موضوع فیلم برای فرانسوی ها قابل باورتر است. من این فیلم را برای چند فرانسوی گذاشتم و آنها خیلی با فیلم ارتباط برقرار کردند. فکر می کنم اکران این فیلم در فرانسه موفق تر از ایران باشد.

دلیل موفقیت فیلم «پاریس تا پاریس» در فرانسه به خاطر مضمونش است؟
بله، به فرهنگ آنها نزدیک تر است. فکر می کنند فرانسوی ها بیشتر برای دیدن این فیلم راغب باشند. 

شما قبلاً فیلم خبرنگار را خارجی هم برای معاونت برون مرزی کار کرده بودید. با توجه به این محدودیت هایی که داشتید آیا باز هم در این حوزه کار می کنید؟
فیلم خبرنگار خارجی را سال ها پیش با معاونت برون مرزی کار کردم که خیلی اتفاقات خوشایند برای این فیلم رخ نداد، اما فیلم «پاریس تا پاریس» خیلی خوب است.
اگر بخواهم بار دیگر فیلم در خارج از ایران بسازم، با خودم عهد بستم و قسم خوردم که به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی با تهیه کننده ایرانی در خارج از کشور کار نکنم، مگر آنکه تهیه کننده خارجی باشد.
کار کردن در خارج از کشور منجر به محدودیت هایی می شود. طبیعی است وقتی تهیه کننده خارجی باشد از مشکلات کاسته می شود. تهیه کننده ایرانی در کشور خودمان دستش باز است و می داند چگونه باید برخورد کند. شاید باور نکنید اما به خاطر دارم برای ضبط صحنه ای در بیروت که مربوط به یک فیلم دیگر بود که برای بخش های خارج از سازمان صدا و سیما تولید می شد، با مشکلاتی رو به رو شدیم. قرار بود صحنه در یکی از خیابان های بیروت جلوی یک مغازه ضبط شود. جالب است که مغازه دار قلدرانه به ما گفت که اگر بخواهید جلوی مغازه من ضبط کنید باید به من پول بدهید و ما به او گفتیم که می خواهیم در خیابان کار کنیم که ارتباطی با مغازه شما ندارد. وقتی من این صحنه را دیدم به عوامل تولید گفتم که ما انتهای خیابان ضبط می کنیم. با این حال عوامل تولید ۲۰۰ دلار به مغازه دار دادند تا گروه را اذیت نکند.
این کوچکترین مشکلی بود که به آن اشاره کردم. وقتی در وطن نیستیم باید یک تهیه کننده خوب خارجی حضور داشته باشد تا مشکل کارگردان کمتر شود. در غیر این صورت مثل این می ماند که کارگردان را به دیوار چسباندند و همه به او فشار می آورند.

قصد دارید چه کاری بسازید؟
امیدوارم شرایط ایجاد شود و یک سینمایی کار کنم. این کار سینمایی طنز نیست وکار دشواری هم خواهد بود. قرار است دو فیلم سینمایی سخت را کار کنم. اگر شرایط تولید "هنگام بیداری" فراهم شود، این کار را هم می سازم، چون جزو تعهدات من است.