به گزارش هنرنیوز، اگر این‌روزها سری به تالار مولوی بزنید خاکی می‌شوید. اما این گرد و خاکِ معلق در هوا، نشانه تغییرات است و نوید روزهای درخشانی را برای تئاتر دانشگاهی می‌دهد. نزدیک به چند دهه است که تالار مولویِ دانشگاه تهران، آزمایشگاهی بوده برای تمام دانشجویان رشته نمایش، تا آموزه‌های نظری خود را به عمل نزدیک کنند و از میان آن‌‌ها اساتید و هنرمندان بنامی همچون فرهاد مهندس‌پور، علیرضا نادری و ... به جامعه هنری ایران معرفی شده‌اند.
تالار مولوی و جریان تئاتر دانشگاهی ایران، تنها در در این عرصه پیش‌رو نبوده و همواره توانسته در برگزاری با کیفیت جشنواره تئاتر دانشگاهی و نمایش‌های خلاق و نوجوی آن، الگوی مناسبی برای تئاتر حرفه‌ای باشد؛ تا آنجا که بسیاری از هنرمندانِ خوش‌نام ایران همچنان خود را منتسب به جریان دانشجویی و تالار مولوی می‌دانند.
متأسفانه این تالار با پیشنه درخشان فرهنگی و علمی خود، این‌روزها به‌دلیل عدم بازسازی به موقع و رعایت استانداردهای مورد نیاز دچار فرسودگی گشته و از فعالیت بازمانده است. چندسالی هست که بسیاری از کارشناسان و مدیران تئاتری، بحث بازسازی مکان‌هایی همچون تئاتر شهر، اداره تئاتر و تالار مولوی را پیش کشیده‌اند و از خطرات آتش‌سوزی، تهویه نامناسب هوا، عدم استحکام کامل و... سخن گفته‌اند. اما جای این سؤال باقی است که چرا هیچ‌کدام از متولیان و مدیران این مکان‌ها، برای رفع این فرسودگی دست به عمل بخردانه‌ای نمی‌زنند؟ آیا نگهداری از یادگارهای معنوی و ملی تئاتر و هنر ایران آن‌قدر مسئله بی‌اهمیتی است؟
جای شکرش باقی است که تالار مولوی از این بی‌توجهی در امان مانده و برای احترام بیشتر به تماشاگران و گروه‌های اجرایی، یک‌بار برای همیشه دست به تعمیرات زیرساختی در بهینه‌‌کردن فضای خود زده است. این بهینه‌سازی براساس نقشه کارشناسی‌شده صورت گرفته که شامل تهویه سالن، صندلی‌ها، اتاق گریم، ارتفاع سالن و کارگاه دکور می‌شود.
بازسازی تالار مولوی به کمک بودجه‌های جذب شده توسط مدیر پیشین و مدیر فعلی تالار و همچنین کمک‌های دانشگاه تهران و دیگر نهاد‌های خصوصی، می‌تواند زنگ خطری باشد برای متولیان و مدیران اداره تئاتر و تئاتر شهر که همچنان دست روی دست گذاشته‌اند و با توجه به بودجه‌های میلیاردی وزارت‌خانه‌های مربوطه، هنوز کاری از پیش نبرده‌اند.
