شاید به جرائت بتوان گفت که بر دلایل بسیاری که بر ضعف سینمای ایران حاکم است می توان به «کمبود ژانر» در گستره سینمای ایران هم اشاره ای داشت. متاسفانه یا خوشبختانه باید اعتراف کنیم که بیشترین سهم فیلم های ساخته شده در سینمای ایران ، تولید فیلم های به اصطلاح «طنز و کمدی» است که آن هم به عقیده بسیاری از منتقدین و کارشناسان سینمایی، اکثر فیلم هایی که ژانر کمدی را در سینمای ایران یدک می کشند عموما طنزهای سطحی و کم محتوایی هستند که اتفاقا با توجه به زد و بندهایی که در سینمای کشور وجود دارد. این گروه از سازندگان فیلم های کمدی از امکانات و رانت های قوی ای برخوردارند و می توانند فیلم های خود را در بهترین شرایط ممکن و با در اختیار داشتن طیف وسیعی از بهترین سینماهای تهران و کشور ، فیلم های کم محتوای خود را با توجه به تبلیغات وسیع و از پیش تعین شده، به فروش های میلیاردی برسانند به گونه ای که آدم گاهی اوقات، انگشت به دهان می ماند که چگونه این فیلم به این اندازه از فروش داشته یافته است- هرچند که کسی چشم داشت بدی به فروش بالای فیلمی که بتواند چرخه اقتصادی سینمای ایران را بچرخاند ندارد اما همه ما به این اصل معتقدیم که البته به چه قیمتی؟!

این فروش ها در حالی صورت می گیرد که در کنار دست این نوع فیلمها، برخی فیلمهای خوب و قوی با مضمونی که معمولا دغدغه جامعه هم بوده است نتوانستند نه سینماهای زیادی برای اکران خود دست و پا کنند و نه تبلیغات وسیعی داشته باشند و این همان «رانتی» است که بسیاری از تهیه کنندگان و اهالی سینما از آن دم می زنند و اکثر فیلم هایی که سازندگان آنان فاقد بکارگیری رانت و زند و بند هستند! با فروش های اندک روبرو می شوند که تهیه کننده مجبور می شود یا منزل مسکونی خود را بفروشد و یا اینکه با انبوهی از چک های برگشتی و پاس نشده روبرو شود. 

باید بپذیریم که مساله «رانت و رانت بازی» شکل های مختلفی دارد و آنقدر این مساله به کام برخی ها شیرین آمده است که حتی ابایی ندارند که دین و مذهب را هم فدای رانت خواهی خود بکنند و شاید به عقیده این افراد؛ سوء استفاده از موقعیت های دینی و مذهبی و حتی قرآنی ، پوشش آبرومندی است تا آنان بتوانند با تظاهر به شعائر معنوی به رانت خواری خودشان بپردازند. شاید جالب باشد که موضوع فیلم سینمایی «یاسین» در حالی با همین موضوع رانت خواری از نوع دینی ! بر روی پرده سینماهای امروز تهران و برخی از شهرهای ایران قرار دارد که اگر چه ژانر فیلم ،اجتماعی به نظر می رسد اما چاشنی اصلی فیلم؛ دارای رگه های دینی است و قصه این فیلم در مورد پدری است که در مقطعی از زندگی با سوء استفاده از موقعیت پسر کوچکش که حافظ قرآن است سعی در رانت خواری و بهره برداری های مادی و حتی معنوی! به نفع خودش دارد که در این بین اتفاقاتی برای این خانواده روی می دهد.

این فیلم درحالی صحبت از رانت خواری می کند که خود فیلم گرفتار رانت بازی و زد و بندهای اکران و سینمادارها قرار گرفت و نتوانست سینماهای خوبی برای نمایش فیلمش، دست و پا کند و وضعیت رانت بازی و  زدو بندهای سینما و بویژه «اکران» به شکلی در آمده است که حتی سینماداران هم از اینکه چه فیلمی را در سینماها خودشان اکران کنند اعمال نفوذ می کنند! و جالب است بدانیم که این اعمال نفوذ به گونه ای است که فیلمی را که باید در سینماهای خود اکران کنند یا از اکران کردن آنان سرباز می زنند و یا با ترفندهایی؛ از اکران فیلمها در تمام سئانس ها شانه خالی می کنند! به عنوان نمونه «محسن علی اکبری» تهیه کننده فیلم سینمایی «یاسین» در گفتگویی گفته بود که « تا سرمان را می چرخانیم برخی از سالن های پردیس سینمایی به جای فیلم یاسین ، فیلم دیگری را اکران می کنند!! و  این درحالی است که برای برخورد با این مشکلات فرهنگی، هیچ مرجعی قدرتنمندی هم در کشور وجود ندارد.»

در مجموع باید اعتراف کرد که نظارت و برخورد قاطع با کسانی که در حوزه پخش و اکران با بهره گیری از رانت های موجود ؛ کار شکنی و اخلال می کنند یک خواسته عمومی است و این حق همه تهیه کنندگان سینما است که بعد از اخذ پروانه نمایش، فیلم هایشان از یکسری امکانات -لااقل- مساوی در اکران برخوردار باشند و کسی نباید پیشاپیش و یا با اتخاذ تصمیم هایی از روی حُب و بغض و یا حتی نگاههای جناحی، مانعی در اکران فیلم هایی که می دانیم با چه مشکلاتی تولید می شوند ایجاد کنند و اجازه دهیم؛ «کف و سقف» فروش فیلم ها را - بدون هیچ گونه دستکاری و آمار سازی - فقط و فقط « حضور تماشاگران» تعیین کنند و لا غیر.