به گزارش هنرنیوز؛ مهندسی سینمای ایران با حضور«جواد اردکانی» نویسنده و کارگردان سینما و «رامین شریف زاده» روزنامه نگار و کارشناس فرهنگی در برنامه هفت برگزار شد.
در ابتدا شریف زاده درباره مهندسی در سینمای ایران عنوان کرد: از ابتدای انقلاب نظریه پردازهای ما چندان موفق به تئوریزه کردن باورهای دینی و ملی جامعه ایران نبودند. البته مجلس و نهادهای دیگر در طول این سالها قوانینی را وضع کرده اند که قابل ستایش است اما این قوانین در سطح عمومی قابل اجراست اما برنامه استراتژیکی در این ارتباط وجود ندارد. بعد از گذشت ۳۳ سال از انقلاب ما یک برنامه مهندسی درست و مدون نداشتیم و تازه در برنامه پنجم توسعه به این مسائل اشاره کردیم.
اردکانی در همین ارتباط گفت: اینکه ما مهندسی و نقشه راه در حوزه فرهنگ و هنر نداریم شکی نیست. اما باید دید چرا این نقشه وجود ندارد. به این مفهوم که آیا خودمان نمی خواهیم یا از این نیاز غافل بوده ایم. با مکانیسمی که شورای انقلاب فرهنگی در پیش گرفته بازهم به این نقشه دست پیدا نمی کنیم. مشکل این است که قوانین ما قبل از نقشه راه وضع شده اند. به دلیل اینکه قوانین ما پشتیبان به نقشه راه نبودند نتوانستند موفق باشند.
وی افزود: زمانی تکلیف سینما روشن می شود که ما نقشه راه فرهنگی کشور را مشخص کنیم پس از ان است که می توانیم به جزئیات ان دست یابیم. نقشه راه خط کشی مناسبی هم برای ارزیابی عملکرد مدیران فرهنگی است. در حال حاضر هیچ متری برای مشخص کردن رفتار خوب یا بد یک مدیر وجود ندارد. اگر نقشه راه وجود داشت دعوای حوزه هنری و ارشاد هم معنا پیدا نمی کردند اما چون حدود و قوانین مشخصی وجود ندارد این مشکلات به وجود آمده است.
اردکانی ادامه داد: بعد از انقلاب اسلامی ما باید تعاریف و ساختارها را مشخص می کردیم اما هیچ طراحی در این زمینه نشد. زمانی که امر فرهنگ با محدودیت های دولت ها ارتباط داردمشکلات آغاز می شود. چون با پایان فعالیت ۴ ساله هر دولت طراحی و نقشه راه مدیریت سینمای ما هم به پایان می رسد و مدیریت جدیدی با برنامه های تازه آغاز به کار می کند.
این کارگردان گفت: ساختار غلط فرهنگی باعث شده مدیران قبلی ما منتقدان فعلی باشند. مادامی که مدیریت کلان فرهنگی ما با دولتهایی که عمر کوتاهی دارند پیوند خورده باشد ما راه به جای نمی بریم. بنابراین باید به سازوکار یفکر کنیم که مدیریت فرهنگی ما کارش از دولت جدا باشد.
وی در بخش دیگری از صحبتهایش عنوان کرد: اگر قرار باشد در حوزه اخلاق به برخی مسائل تن بدهیم و سینما را تنها سرگرمی بدانیم پس چرا اسم سینما را سینمای ایران گذاشته ایم چون این نوع سینما در قبل از انقلاب هم جریان داشت. تا ما تکلیفمان را در سینمایی که مد نظرمان است روشن نکنیم این ساختارهای غلط ادامه دارد.
وی توضیح داد: این ساختار غلط منافعی برای برخی به وجود آورده که اجازه نمی دهند ساختارها اصلاح شود چون منفعتشان به خطر می افتد. اگر قرار است ما به سمت سینما سرگرمی ولی اخلاقی تر از قبل از انقلاب برویم تکلیف روشن است اما اگر به دنبال سینمای متنوع تری باشیم که آرمان هایمان را هم به سرانجام می رساند می توان به آینده سینما امیدوار بود.
در بخش دیگری از این میزگرد شریف زاده عنوان کرد: شکی نیست که ما نقشه راه نداریمو نقطه شروع و پایان برای مدیریت فرهنگی مان وجود ندارد. مثلا دستاوردهای مدیر قبلی برای مدیر جدید معنایی ندارد. متاسفانه فضای فرهنگی ما متاثر از فضای سیاسی و تغیییر دولتها است بنابراین همه کارها مقطعی و دارای تاریخ مصرف است.
وی ادامه داد: متاسفانه دانشجویان ما تنها ۲۰ درصد آموزش نطری می بینند و محتوا و اندیشه کمتر در دانشگاه های ما مورد توجه قرار می گیرد. در بهترین شرایط ۵/۱ درصد از اعتبارات فرهنگی صرف پژوهش می شود بنابراین برای رسیدن به نقشه راه پژوهش می تواند نقش بسزایی ایفا کند.
آمار فروش فیلم ها گزارش تولید فیلم های سینمای ایران، روزشمار جشنواره سی و یکم فیلم فجر، پشت صحنه فیلم سینمایی«ساکن خانه چوبی» و بخش چهره ها که به معرفی فعالیت های هدایت هاشمی، مهران احمدی، عباس رافعی، محمد رضا سکوت، ریما رامین فر، روناک یونسی و ژاله صامتی می پرداخت، بخش های بعدی برنامه شب گذشته بود.
نظر سنجی برنامه اختصاص به طرح این سئوال داشت که به نظر شما از میان عوامل فیلم خوب، سالن مناسب و مدیریت درست کدام یک در تقویت رابطه مردم با سینما موثر است که در پایان گزینه اول بیشترین رای را از آن خود کرد.
