به گزارش هنرنیوز؛ سعید قطبی‌زاده منتقد سینما در گفت‌وگو با ستاد خبری سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر گفت: نشست‌های بعد از نمایش فیلم، جای نقد جدی آثار نیست، چون نه فیلم‌ساز حوصله شنیدن نقدهای جدی را دارد و نه منتقد دل و دماغ مواجهه شفاهی را دارند؛ بنابراین بهتر است به جای «نشست‌های نقد و بررسی آثار» بگوییم «نشست‌های پرسش و پاسخ».
وی افزود: مدیران جشنواره با برگزاری این نشست‌ها ممکن است چند تا هدف داشته باشند. مثلا بخواهند جشنواره فجر بازتاب خبری داشته باشد یا به یک ارزیابی کلی از فیلم‌ها برسند که چه‌قدر توانسته نظر اهل رسانه را جلب کند. در هر دو حالت، باید در شیوه برگزاری این جلسات تجدید نظر شود. حضور کارگردان و دو تا بازیگر معروفِ فیلم آن بالا کافی است. چون نه زمانی برای اظهارنظر همه عوامل فیلم هست و نه کسی انگیزه طرح سوال درباره گریم و طراحی لباس و غیره را دارد.
این منتقد یاد آوری کرد: هر سال داریم می‌بینیم که این جلسات به سلیقه دبیران جشنواره تغییر می‌کند و این تغییرات هم بی‌ثمر بوده است. کسی منکر اهمیت این نشست‌ها نیست اما باید قاعده ثابت و استانداردی داشته باشد. همان‌طور که گفتم این جلسات جای مناسبی برای نقدهای جدی یا ارائه دیدگاه‌های تخصصی نیست. به چند دلیل؛ اول اینکه هنوز فیلم ارتباط کامل با مخاطب برقرار نکرده و نمایش اول آن است. دوم اینکه بخش عمده‌ای از حاضران در سینمای رسانه، منتقد نیستند. بیش از نود درصد حضار، یا خبرنگار و اهالی رسانه‌اند یا فک‌وفامیل و دوروبری‌ها که با روابط و مناسبات، وارد فضای جشنواره شده‌اند و از آن ده درصد منتقد هم تعداد خیلی کمی هستند که مشتری این جلسه‌های فرسایشی باشند.
قطبی زاده ادامه داد: بامزه است که گاهی می‌شنویم فلان فیلم با واکنش جدی منتقدان روبه‌رو شد و یا جلسه فلان فیلم، با تعداد اندکی منتقد برگزار شد. این حرف‌ها الکی است. تعداد منتقدان واقعی سینما را می‌شود با انگشت شمرد. اما طی این سال‌ها معلوم نیست چرا تا به این حد میل و اشتیاق به «منتقدنمایی» زیاد شده است. زمانی می‌گفتند شغل دوم همه ایرانی‌ها شاعری است. الان فکر کنم شغل دوم همه تحلیل فیلم است. به هر حال ممکن است هر حرفی از طرف هر کسی زده شود، اما شنونده باید عاقل باشد. آن صحنه از فیلم «خانه‌ای روی آب» را اگر یادتان باشد، کیانیان از پشت تلفن می‌گوید: «این گلدون رو بدهید به این خانم که برود» و قاضی‌مرادی جواب می‌دهد که: «گلدون را می‌دهم اما این «خانم» نیست!»
وی پیشنهاد کرد: برای بهبود این جلسات، بهتر است بحث جدی موقوف شود! مدیر جلسه کسی باشد که بتواند واقعاً مدیریت کند و هر سوالی را نخواند. بعدش هم همان‌طور که گفتم، همه عوامل فیلم آن بالا نروند. جذابیت جلسه برای هر آدمی، به حرف‌های حسابی است که کارگردان می‌زند و مدیر جلسه باید با طرح سوالاتی درست، این جذابیت را ایجاد کند. اینکه چند روز فیلم‌برداری کردید و ایده فیلم از کجا آمد و... دردی را درمان نمی‌کند.
قطبی زاده افزود: خیلی‌ها دل‌شان می‌خواهد هنرپیشه‌ها را ببینند که مثلا چه جوری آمده‌اند و چی قرار است بگویند. این را می‌شود از ازدحام جلسه‌هایی فهمید که هنرپیشه‌های معروفی داخلش هستند. این وسط مشکل بزرگی که وجود دارد، همهمه عکاسان و آدم‌های بی‌ربطی است که نمی‌گذارند مهمانان دیده شوند. واقعاً طی دو سه باری که پارسال به این جلسه‌ها رفتم، از دیدن این وضعیت مضحک کلافه شدم و خیلی زود آمدم بیرون. این است که می‌گویم یک مدیر قاطع در جلسه باید باشد که به عکاسان تذکر بدهد برای گرفتن عکس خوب، الزاماً نباید در نیم متری سوژه بایستند و دیواری ایجاد کنند بین تماشاگران و مهمانان.
وی اشاره کرد: پارسال اوضاع خیلی پیچیده‌تر شد. برای هر جلسه از یک منتقد دعوت می‌کردند که برود آن بالا و کنار عوامل بنشیند و نظر کارشناسی درباره فیلم بدهد. یعنی یک منتقد مجری کم بود، دومی را هم بردند بالا. آخر برای چی؟ من شخصاً تحمل دیدن منتقدی را ندارم که روی سن در حال تشریح ابعاد نامکشوف فیلم است و کنارش عواملی نشسته‌اند که نه از حرف‌های او سر درمی‌آورند و نه دل‌شان می‌خواهد حالا که فرصتی برای دیده شدن گیرشان آمده، با این بحث‌های خسته‌کننده ضایع شود.
این نویسنده سینمایی در پایان خاطرنشان کرد: مهم‌ترین اخبار و حواشی هر جشنواره‌ای، از دل این جلسات پرسش و پاسخ درمی‌آید. قضیه اختلاف فون تریر با نیکول کیدمن در جلسه «داگویل» اتفاق افتاد و اخراج او چند سال بعد از کن به خاطر حرف‌هایش در جلسه «ملانکولیا». دست کم گرفتن این جلسات و تبدیل کردن آن به نمایشی برای خودنمایی آدم‌های غیرحرفه‌ای یک نتیجه بیشتر ندارد؛ و آن از بین رفتن جذابیتش است.
