به گزارش خبرنگار هنرنیوز ؛ وقتی برای دیدن این کار به پردیس تئاتر تهران که اتفاقا از مرکز شهر هم بسیار دور است می روم هوا دیگر تاریک شده و سرمای پاییز هم در فضای باز محوطه جولان می دهد. « محمود بخشی » آرتیست و مجسمه ساز این کار است که از فاصله دور تری نظاره گر تلاش همکاران خود است. با پرس جویی که قبلا کردم می دانم که این کار از ۱۶ مهر در فضای باز و در حوض خالی که در انتهای حیاط پردیس تئاتر تهران واقع شده با یک تیم شش نفره که شامل سه نفر نیروی اجرایی ، یک راننده جرثقیل ، یک مدیر تولید و خود او آغاز شده است.

او مشتاقانه به همراه دوستانی که هر روز از ساعت ۱۷ تا ۲۰ با عشق برای اجرای این پرفورمنس زحمت می کشند در فضای باز پردیس تئاتر تهران گرد هم می آیند و تلاش دارند ساخت یک جور میله راهنما را با همه ضایعاتی که در کارگاه خودش طی سالهای گذشته جمع و جور کرده بنا کند.

این هنرمند می گوید: « اگر چه من کارهای زیادی طی این چند دهه انجام دادم اما اولین جرقه این کار ۸ ماه پیش بود و قرار بر این بود که خرداد ماه امسال اجرا بشود که به پاییز افتد و این بار تصمیم گرفتم به جای اینکه کارم را در کارگاه و در یک محیط در بسته انجام دهم آن را در فضای باز و مقابل تماشاگران انجام دهم و از اینجا بود که « پرفورمنس ماهیگیری» شکل گرفت که من چون قبلا با پردیس تئاتر تهران کار کرده بودم این مکان که یک حوض خالی است را انتخاب کردم و با توجه به اینکه کار ما هم ماهیگیری نام دارد لذا حوض می تواند مکان خوب و مناسبی برای اجرای این کار باشد البته وقتی این کار را می کردم به پیرمرد و دریا هم فکر می کردم. بنابراین ما هر روز طی سه ساعت با کمک دوستانم ستون هایی را با کمک یک چرثقیل بنا می کنیم این درحالی است که ستون دارای معنی خاصی است و از زیبایی برخوردار است مثل شیر سنگی که در قدیم در کشور ما بود و یا حتی در کشورهای دیگر درست می کردند. ستون هایی مثل یاد بود مثل سنت مناره سازی و میله سازی همچون میله های راهنما که در قدیم بود این میله سازی یک نوع سنت معماری است که به دوران سلجوقی و تیموری می رسد و حتی یک جور مجسمه سازی هم محسوب می شود. خلاصه این ها فرم هایی است که معمولا آنان را دوست دارم بسازم البته چند بار هم اتود کردم و یکی دو تا هم در یزد ساختم.»

به گفته این هنرمند ، ستون هایی که او صحبتش را می کند بیشتر از قطعات چوب ، فلز و گالوانیزه بوده که او در کارگاهش سالها آنان را دپو کرده بوده است.

محمود بخشی ادامه می دهد: « معتقدم اجرای این کار حال نمایشی دارد و به نوعی شبیه اجرای تئاتر و مجسمه کاری است و با توجه به اینکه پرفورمنس ما ماهیگیری نام دارد و اینجا هم همین طور که قبلا گفتم شبیه حوض است به نوعی چرثقیلی که دارد کار می کند انگار در حوض ماهیگیری می کند و در آخر نیز این سازه تبدیل به یک ستون ۱۶ متری می شود که از هشت قطعه تشکیل شده و روی هم سوار می شوند و به اندازه ۸۰ سانتی متر پایین هر کدام از قطعه ها رنگ سفید می خورد و از نظر فرمی ، شکلی را پدید خواهد آورد که باید در نهایت ببینیم چه شکلی می شود.»

این هنرمند معتقد است که این کار طی روزهای آینده به اتمام می رسد و بعد از اینکه این سازه ها به کمک چرثقیل روی هم سوار شدند یا در همین مکان باقی می مانند یا هم در مکان جدیدی مستقر خواهند شد.

اگر چه هر اثر هنری نیازمند مخاطب و تماشاگر است تا هم انگیزه ای برای هنرمند ایجاد کند و هم او را به سر ذوق بیاورد اما این پرفورمنس به دلیل ضعف در تبلیغات و مسیر دوری که پردیس تئاتر تهران تازه تاسیس دارد هنوز نتوانسته است پاتوق مناسبی برای هنرمندان و علاقه مندان به حوزه هنر باشد و به همین دلیل این اجرا از استقبال مناسبی که پیش بینی می شد فاصله زیادی دارد.

این آرتیست و مجسمه ساز می گوید: « ما متوسط روزی یک نفر بازدید کننده داریم هر چند که این مکان از مرکز شهر واز پاتوق های هنری شهر تهران بدور است اما امیدواریم این مکان بزودی به یک محافل هنری فعال تبدیل شود؛ البته به لحاظ تبلیغات هم کم کاری کردیم و رسانه ها خیلی این کار را حمایت نکردند و تنها یک رسانه این کار را اطلاع رسانی کرد و من هم در اینستاگرام آن را تبلیغ کردم . اما از سوی دیگر ؛ فکر می کنم از یک جایی دیگر هنرمندان به دنبال مخاطب نیستند – من که لااقل اینگونه هستم - شاید من قبلا به دنبال مخاطب بودم اما حالا دیگر خیلی به دنبال مخاطب نیستم و همین یک نفری که آمده کار را ببیند برای من مهم است و با عشق به او اگر سوالی داشته باشد توضیح خواهم داد. هر چند که معتقدم مخاطبین ما قدری تنبل شدند و بدنبال دیدن کارهای جدیدی نیستند و کارهایشان شبیه روزمرگی است که فقط به نقاط مشخصی سر می کشد و بدنبال کشف جاهای جدید نیستند. البته من هنگامی که می خواستم این کار را در پردیس تئاتر تهران انجام بدهم خیلی ها به من گفتند اینجا کسی نمی آید اما من این مکان را دوست دارم.»

هنگامی که از هزینه های این کار می پرسم می گوید بهتر است این را نپرسید ؛ اما من می دانم که هزینه های آن با وجود یک دستگاه چرثقیل که باید روزی سه ساعت کار کند و شش نیروی متخصص چقدر می تواند هزینه بر باشد.

او تنها می گوید: « همین را می توانم بگویم که هزینه آن برعهده خود من هست و پردیس تئاتر تهران فقط لطف کردن و مکان را در اختیار ما گذاشتند که از آنان کمال تشکر را دارم.»

وقتی از محمود بخشی از حمایت ارگانها نسبت به کارش می پرسم می گوید: « خیلی به دنبال حمایت ارگانها نیستم و اگر چه این کار عواید مالی برای من و همکارانم ندارد اما من به لحاظ روحی و عاطفی با اجرای این نوع کارها ارضاء می شوم و البته سعی می کنم سودآوری را در کارهای دیگر مجسمه سازی که انجام می دهم جبران کنم.»

وقتی آنجا را ترک میکنم محمود بخشی را هنرمندی متین ، با اخلاق و با اراده می پندارم که با وجودی که کارش پر هزینه است و تماشگر زیادی هم ندارد اما او چقدر مصمم و با انگیزه و بدور از هر گونه نق و گلایه - که معمولا نقل و نبات سخنان هر هنرمندی از شرایط روزگار است – دیدم و حتی زمانی که از او پرسیدم آیا گلایه ای از مسئولین نداری با فروتنی گفت : « گلایه برای چی ؟ من کار خودم را با توکل به خداوند انجام می دهم.» 

گزارش از : مجید معافی