در حالی که زیرساخت های سینمایی کشور با مشکلات و موانع زیادی روبروست، برخی جریانات سیاسی با ایجاد جنجال های رسانه ای، مدیران فرهنگی کشور را در جهت تامین منافع حزبی و سیاسی خود تحت فشار قرار می دهند.

به گزارش هنرنیوز؛ در حالی که زیرساخت های سینمایی کشور با مشکلات و موانع زیادی روبروست، برخی جریانات سیاسی با ایجاد جنجال های رسانه ای، مدیران فرهنگی کشور را در جهت تامین منافع حزبی و سیاسی خود تحت فشار قرار می دهند.

به عنوان نمونه، روزنامه شرق درباره صدور پروانه نمایش دو فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» و «عصبانی نیستم» نوشته است: «اگرچه در چند ماه گذشته صحبت از مخالفت وزیر با اکران این دو فیلم سینمایی است، اما تاکنون به‌صورت علنی مخالفتی با این دو فیلم از سمت وزیر ارشاد صورت نگرفته است و مشخص نیست به چه دلیل پروانه نمایش سینماها صادر نمی‌شود؟ این در حالی است که برخی سینمادارها از تکمیل ظرفیت سینماها که تا نوروز قراردادشان را قطعی کرده‌اند و ظرفیتی برای اکران این دو فیلم ندارند، خبر می‌دهند. »

این موضع‌گیری درحالی اتفاق می‌افتد که جریان رسانه‌ای مذکور همواره تلاش می‌کند با قرار گرفتن در کنار سینمای هنری، فرمال و مستقل، وجهه‌ای فراسیاسی به خود بگیرد. اما واقعا کدام ارزش صرفا هنری باعث می‌شود دومین ساخته داستانی محسن امیریوسفی و دومین اثر رضا درمیشیان هر کدام بعد از ۵ و ۴ سال، در صدر مطالبات برخی قرار داشته باشند؟

این سبک مطالبات نشان می‌دهد که بخشی از جریان رسانه‌ای هماهنگ با طیف‌هایی از سینماگران کشور، تغییرات را به جای سوق دادن به سمت صلاح عمومی سینما و مخاطبان آن، در قالب کشمکش‌های سیاسی خود می‌بیند.

فیلم‌هایی که بعضا گذشته از مواضع سیاسی خود، توأم بامسائل غیراخلاقی و وجوه ضدخانواده هستند و عموما نیزاو را از زندگی ناامید یا حتی نسبت به داشته‌هایش مایوس و خشمگین می‌کنند، از تبلیغات همه‌جانبه و پروپاگاندای رسانه‌های آن‌سونگر برخوردارند. سوال این است که حقیقتا آورده‌ نمایش این دست فیلم‌ها برای مخاطب عام چیست که آن را برای چنین مانور رسانه‌ای این همه ارزشمند می‌سازد؟

به نظر می‌رسد باتوجه به اولویت‌های فضای سینمایی کشور و اهمیت تصمیم‌سازی‌های مدیریت فرهنگی در این راستا، بهتر باشد که جریان رسانه‌ای هم‌وغم خود را به کمک برای اصلاح ساختارها معطوف سازد و از سهم‌خواهی‌های سیاسی در حوزه فرهنگی پرهیز نماید.