«دخیل» شخصیت اصلی این رمان است. در سنین کودکی است که پدرش کوله بار خانواده را می‌بندد و مانند بسیاری دیگر که توان ایستادن زیر فشار بدبختی و رنج‌ها را نداشتند، به امید زندگی بهتر، راهی بغداد می‌شوند: 
«شبیه همه آدم‌های ساده و عمله، شبیه آن کارگرهای بیچاره که از کله سحر تا بوق سگ می‌آمدند و می‌رفتند، ‌بار به دوش می‌کشیدند و شرشر عرق از چهار ستون بدنشان جاری بود، و از آن سوی کوه‌های حمرین، که می‌گفتند شبیه برهوت بلاست، آمده بودند. جایی که آدم گوشت آدم می‌خورد. یکی گفت: «چه بدبختی و فلاکتی! چه مصیبت و بلایی! انگار آسمون هم سر ناسازگاری با این رعیتای بیچاره و بدبخت رو داره.» تو از آن سال‌های سیاه چه به یاد داری؟ اصلا ذهنت یاری می‌کند که آن تصویرهای دهشتناک را برای یک بار هم که شده مرور کنی؟! اصلا می‌دانی چرا پدر قید همه چیز را زد و شبانه از مرز گذشت و خود را به بغداد رساند!؟ شاید به یاد داری و دلت نمی‌خواهد آن را مرور کنی! آن وحشت سیاه را دوباره به یاد یاوری و ببینی طایفه در چه فلاکت و بدبختی‌ای غوطه ور بود.» 

سال‌های سختی در کنار دیگر پناهجویان در کاروانسرا بر آن‌ها می‌گذرد. این شرایط سخت و دردناک از دخیل فردی خشن و شرور می‌سازد. او اولین بار برای دفاع از پدرش سرکرده زورگیرهای بازار را سر جایش می‌نشاند و کم‌کم خود باج گیر عمله‌های بازار می‌شود اما حامی آن‌ها است و سهم کمتری می‌خواهد. روز‌ها سپری می‌شوند تا اینکه توسط دوستی وارد تشکیلات تیمور بختیار در عراق برای مبارزه با رژیم شاه می‌شود. بعد از دیدن آموزش در لبنان و

انجام دو ماموریت متوجه می‌شود که این تشکیلات مبارزه واقعی برای براندازی ظلم نیست و فقط اهداف شخصی تیمور بختیار هدف آن است. او با گروه دیگری که مبارزات متفاوتی داشتند آشنا می‌شود که به حوزه علمیه و طلاب متصل بود. او در بغداد یک بار هم به خاطر شرارت به زندان می‌افتد اما توسط دوستی آزاد شده و راهی ایران می‌شود... 

«حالا زیر دست شکنجه‌گران مدام شلاق می‌خوری. با دو پای از سقف آویزان تو را طناب پیچ کرده‌اند و دور خودت به حالت دوار می‌چرخی تا حرف بزنی و بگویی چه کرده‌ای و با چه کسانی ارتباط داری. توی این مدت، با آنکه ساواک از همه چیز خبر دارد و کاملا می‌داند کیستی و چه کرده‌ای و چه کاره بوده‌ای، تنها چیزی که می‌گویی‌‌ همان ارتباط چند ماهه با دارو دسته سپهبد است. می‌خواهند بدانند با چه تعداد از گروه‌های مذهبی ارتباط داری. آن‌ها توی نجف چه می‌کنند. اما هیچ نمی‌گویی. هیچ ردی نشان نمی‌دهی و هر آنچه را هست پنهان می‌کنی...» 

روایت داستان در سرتاسر کتاب دوم شخص است و مخاطب بین سال‌های حضور در بغداد و خاطرات گذشته و روزهای جنگ علیه نیروهای بعثی برای بازپس گرفتن شهر مهران مدام در حال انتقال است. جلد اول این رمان به هجده فصل تقسیم شده است که نویسنده هر فصل را یک «گره» نامیده است. 

«هات» در زبان کردی به معنای آمد است و قاسمی این عنوان را برندی برای رمان «فراگاه» درنظرگرفته‌ است و معتقد است: «رمان «فراگاه» رمانی است که دردهه ۹۰ می‌خواهد جایگاه خود را فراروی خواننده و به جامعه ادبی ایران بشناساند.» 

«هات» پس از کتاب «عزیز بومی» که در جشنواره پانزدهم کتاب سال دفاع مقدس به عنوان رمان برگزیده انتخاب شده بود، سومین کار جدی قاسمی در این حوزه محسوب می‌شود. 

جلد اول رمان «هات» اثر محمدعلی قاسمی، مدیر حوزه هنری استان ایلام، هم زمان با بیست و ششمین نمایشگاه کتاب تهران از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده است. این رمان در ۳۰۸ صفحه و شمارگان ۲۵۰۰ نسخه چاپ شده و با قیمت ۱۱۹۰۰ تومان به فروش می‌رسد.