معاون سینمایی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: انتقاد‌ها پیش از طرح در رسانه‌ها به ما گفته شود.
به گزارش خبرنگار سینمایی هنرنیوز، معاون سینمایی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پنجشنبه شب میهمان مجلۀ سینمایی «هفت» بود. فریدون جیرانی مجری و کارگردان سینما مسایل مربوط به سینمای ایران را با وی طرح و پاسخ‌هایی دریافت کرد.
در طول سال‌های گذشته سینمای ایران با کمک بودجه‌های دولتی سرپا بوده و عدۀ خاصی از این بودجه‌ها بهرۀ لازم را برده‌اند؛ با توجه به اینکه یکی از شعارهای آقای احمدی نژاد عدالت طلبی بوده، احساس کردم که ما باید بخشی از عدالت را عملی کنیم؛ بنابر این افرادی که تا کنون از این امکانات بهره‌مند بوده‌اند احساس نگرانی کردند و منافع خود را در خطر دیدند، این شد که مخالفت خود را با هر اقدام معاونت سینمایی شروع کردند. این گونه افراد احساس کردند که یک نفر قصد دارد برای اولین بار قدم‌هایی در راستای عدالت بردارد.
وی ادامه داد: چون بخش خصوصی در سینما سرمایه‌گذاری می‌کند پس بدیهی است که که ساز و کارها را به سمتی ببرد که بتواند سرمایۀ خود را برگشت دهد. بنابر این مشخص است که منظور من از صاحبان زر و زور این بخش نبوده . روی صحبت من با کسانی است که از این امکانات استفاده کرده‌اند.
هماهنگی کامل در تیم فعلی معاونت
معاونت سینمایی در پاسخ به این پرسش که نامۀ اخیرش به اداره ارزشیابی (آقای سجادپور) با ادبیاتی متفاوت بوده و خبر از نوعی دلخوری داشته گفت: يكي از اشكالات معاونت‌هاي سينمايي اين است كه معمولا با هم هماهنگ نبودند؛ اما خوشبختانه در اين معاونت هماهنگي كامل وجود دارد و هيچ‌گونه اختلاف نظري بين من و آقاي سجادپور وجود ندارد.
مرجع تصمیم‌گیری در سینمای کشور
معاونت سینمایی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه نظر شمقدری و تیم همراه مرجع تصمیم‌گیری در سینمای کشور از نظر دولت و وزیر ارشاد هستند با بیان مقدمه‌ای گفت: در دولت‌های پیشین سینما، مسئلۀ درجۀ 2، 3 و یا حتی درجۀ 4 تلقی می‌شده است. ما تلاش‌های زیادی انجام دادیم که سینما در درجۀ اول اهمیت قرار گیرد البته نه فقط برای دولت بلکه در تمام آحاد اجتماعی؛ اما باید در نظر داشت که برای خروج سینما از مشکلات، مشارکت همه جانبه نیاز است که در این رابطه باید به یک تعریف ملی از سینما برسیم. از جمله مشکلات من در این راستا حضور در مجامع مختلف دولتی بوده که مباحث، چالش‌ها و انتظار‌هایی که در سینما باید وجود داشته باشد را تشریح کنم. خوشبختانه مجموعۀ دولت این تلاش من را پاسخ مثبت داده است.
وی ادامه داد: باید ذکر کنم که یک نگاه حرفه‌ای در سینما باید وجود داشته باشد چون یک حوزۀ تخصصی است، اینکه افراد نظر دهند یا نقد کنند خیلی خوب است؛ اما به هر حال نباید انتظار داشته باشند که نظرشان به‌طور حتم اجرا شود و من بارها اعلام کرده‌ام که تصمیم‌گیری در حوزۀ سینما باید بر عهدۀ یک نفر باشد که آن یک نفر هم باید با بقیۀ ارکان نظام هماهنگ باشد. مسئولیت اتفاقاتی که در سینما می افتد با من است البته من با آقای حسینی وزیر ارشاد اتفاق نظر داریم و ایشان بسیاری از مباحثی که ما به دنبال آن هستیم در هیئت دولت مطرح می کنند.
انتقادات باعث عقب نشینی من نمی‌شود
معاون سینمایی در پاسخ به پرسش‌های فریدون جیرانی مبنی بر تصمیم‌گیری‌های معاونت سینمایی درباره اکران برخی فیلم‌ها و عدم اکران برخی و اینکه به فیلمی پروانه نمایش می‌دهید و بعد می‌گویید نداده‌ایم گفت: اولا باید بگویم که فیلم «سنتوری» را قبلاً پروانه نمایش داده بودند اما جلوی اکرانش گرفته شده بود. به هر حال باید در نظر داشت که ظرفیت اکران محدود است و اگر بعضی از فیلم‌ها به نمایش عمومی نمی‌رود، به همین دلیل است. به طور مثال فیلم «سنتوری» در دوره ما به این دلیل نمایش داده نشد که از قبل دیده شده بود؛ در حالی که فیلم‌های تازه‌تری برای اکران آماده است و اولویت با فیلم‌های جدیدتر است. باید در نظر داشت، همیشه حرف‌هایی که توسط عوامل یک فیلم در رسانه مطرح می‌شود مطابق با نظر معاونت سینمایی نیست.
وی در مورد رفع توقیف فیلم‌ها تذکر داد: این حرف که من بعضی فیلم‌های توقیفی را آزاد کردم چندان درست نیست، چون این یک واکنش منفی ایجاد می‌کند. بهتر است بگوییم در قبل گروهی تشخیص داده‌اند که فیلم خاصی نباید نمایش داده شود حالا یک گروه دیگر مشکلی در پخش این فیلم‌ها ندیده‌اند. متأسفانه مدیریت‌های فرهنگی دچار یک نوع احتیاط کاری افراط گرایانه هستند و این احتیاط کاری مانع از شناسایی نیاز واقعی فرهنگ می شود.
وی ادامه داد: اجازۀ نقد به همه داده شده و به طور حتم در کار هر کسی خطا و اشتباه وجود دارد. باعث خوشحالی است که خطاها به ما گوشزد شود اما انتظار بر این است که این انتقادات را مستقیم با خو‌مان در میان بگذارند، در این صورت اگر توضیحی بود می شنوند و اگر انتقاد درستی بود در نظر گرفته خواهد شد؛ نه اینکه قبل از مطرح‌کردن بحث با ما آن را در رسانه‌های عمومی، آن هم به صورت اغراق آمیز بیان کنند.
سیاه نمایی در فیلم‌ها
متأسفانه بعضی از ما وقتی شروع به قلم زدن و نوشتن می‌کنیم از انصاف دور می‌شویم، از جمله مشکلات جامعۀ ما این است که برخی از افراد فکر می‌کنند می‌تواند هر برداشتی را در فضای عام مطرح کنند. در سال اخیر 63 پروانه صادر شده که ثلث آنها در ژانر اجتماعی بوده است. بحث سیاه‌نمایی در فیلم‌ها را هم که مطرح شد برای خارج از کشور بوده است. در داخل کشور هر کسی از اوضاع داخل با خبر است؛ اگر در فیلمی اغراق وجود داشته باشد مخاطب خود می‌تواند در این باره تصمیم‌گیری کند چون در ایران زندگی می‌کند؛ اما در رابطه با مخاطب خارجی لازم است تصویری واقعی نشان داده شود زیرا تمام رسانه‌های تبلیغاتی علیه ایران هستند و تصمیم دارند از ایران یک چهرۀ خشن، ضد انسانی و سیاه به نمایش بگذارند. مخاطبان خارج از کشور هم با ایران آشنایی ندارند و وقتی فیلم ایرانی با بیانی اغراق‌آمیز از نابسامانیهای داخلی در خارج از کشور نمایش داده می‌شود مهر تأییدی بر تبلیغات سوء علیه ایران خواهد بود. اما همین کشورها حاضر نیستند حتی یک فیلم که پیشرفت و ترقی ایران را به نمایش گذاشته باشد نشان دهند، بنابر این محدودیتی برای نگاه فیلم سازانی که برای داخل کشور فیلم اجتماعی می‌سازند وجود ندارند مگر خطوط قرمزی که قبلاً تعریف شده که یکی از این خطوط امنیت و منافع ملی است و تعریف آن این است که وقتی دشمن قصد دارد ایران را به عنوان یک رژیم ضد انسانی و یک جامعۀ عقب مانده بیان کند دیگر نباید فیلمی ساخت که مهر تأییدی بر این تعابیر باشد. پس این نوع فیلم ضد منافع ملی است. البته سینمای اجتماعی یک سینمای انتقادی است اما باید جهت گیری فیلم به گونه‌ای باشد که این انتقاد را به کل جامعه تعمیم ندهد. از جمله راهکارهایی که می توان برای بیان اینگونه انتقادات پیشنهاد کرد ایجاد قهرمان در فیلم است که در سینمای ایران قهرمان وجود ندارد چون به سینماگران ما القا کرده‌اند که عدم وجود قهرمان در فیلم، هنر است و بهتر است همه چیز به صورت عادی وجود داشته باشد در حالی که در زندگی عادی ما قهرمانان زیادی وجود دارد که یک نمونۀ آن شهدا هستند.
