استاد مجسمه‌سازی در گفتگو با هنرنیوز؛
سمپوزیوم مجسمه‌سازی جای آموزش نبود
مرادیان درباره حضور دانشجویان در سمپوزیوم گفت: سمپوزیوم مجسمه‌سازی جای آموزش نبود.
تاريخ : شنبه ۴ خرداد ۱۳۹۲ ساعت ۱۳:۳۸
جمشید مرادیان یکی از شرکت کنندگان در سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران درباره سمپوزیوم و حضور دانشجویان توضیحاتی ارائه کرد.
این موضوع که آثار سمپوزیوم مجسمه‌سازی ابتدا خلق شود و سپس به دنبال جایی برای آن باشیم اصلاً کاری درست هست یا خیر؟
داستان این نیست که وقتی یک مجسمه‌ساز طرحی خلق می‌کند؛ از همان اول مکان نصبش را نیز مشخص کند. سمپوزیوم کار خود را انجام می‌دهد. بارها پیش آمده که در کشورهای خارجی پس از اجرای اثرم از من خواسته شده تا مکان نصب آن را انتخاب کنم. در پارک چینگ چونگ از من خواستند تا جای نصب اثرم را در پارک انتخاب کنم. اثر کاملاً ایرانی بود؛ اما برای جایگذاری آن از من مشورت خواستند. اگر باورمان این باشد که مجسمه تعامل فرم و فضاست، بهتر است به جایی برسیم که انتخاب فضایی که مجسمه‌ساز بتواند اثرش را در آن قرار دهد و بیشترین تأثیر را بیافریند به او بسپاریم.
سمپوزیوم امسال تا چه حد به نظر شما مطلوب بود؟
سمپوزیوم بین المللی مجسمه‌سازی با چوب برای اولین بار در ایران برای ده روز برگزار شد. به نظر من سمپوزیوم موفقی از نظر امکانات و مواد و مصالح بود. اما چون پارک نوروز پارک تازه تأسیس بود؛ نگذاشت سمپوزیوم به هدف اصلی خود برسد.
” در واقع هدف سمپوزیوم این نیست که تعدادی مجسمه‌ساز دور هم جمع شوند و مجسمه بسازند و بعد هم متفرق شوند. هدف سمپوزیوم بازدید کننده است. در سمپوزیوم هنر دو سویه می‌شود. “
در واقع هدف سمپوزیوم این نیست که تعدادی مجسمه‌ساز دور هم جمع شوند و مجسمه بسازند و بعد هم متفرق شوند. هدف سمپوزیوم بازدید کننده است. در سمپوزیوم هنر دو سویه می‌شود. سمپوزیوم می تواند هنر را به تمام اقشارز جامعه منتقل کند. چیزی که اروپاییان و مردم کشورهای امریکایی و حتی جنوب شرقی آسیا ده ها سال است ازر آن بهره می گیرند. به این نتیجه رسیده اند که اگر می‌خواهند به نتیجه برسند و اگر نمی‌خواهند هنرشان منفعل باشد؛ سمپوزیوم بهترین جاست تا همه اقشار یک جامعه با مواد و مصالح و ابزار آشنا شوند و با هنرمندان گفتگو کنند. در فرانسه و در شهر پاریس ما روزی دو ساعت کار خود را تعطیل می‌کردیم و با مردم درباره هنر به تعامل بپردازیم. در ایران چنین تعاملی اتفاق نیافتاد. بازدید کنندگان زیادی از این سمپوزیوم دیدن نکردند و به همین سبب ما به هدف خود از سمپوزیوم دست پیدا نکردیم.
کیفیت سمپوزیوم در کشور ما نسبت به سایر نقاط دنیا چگونه است؟سمپوزیوم در کشور ما دشواری‌های بسیاری دارد. اشکالات و مسائلی که در پس برپایی یک سمپوزیوم نهفته باخبرم. این حقیقت که به هدف اصلی سمپوزیوم اشاره می کنم؛ قصدم این است که به هدف اصلی سمپوزیوم نزدیک شویم. به این سمت حرکت کنیم که در مکان‌های معتبرتری سمپوزیوم برگزار کنیم. در کشوری چون ایتالیا مکان سمپوزیوم درست در میانه خیابان قرار داشت. هنرمندان مثل یک ردیف از دانه‌های تسبیح کنار خیابان می‌ایستادند و آثارشان را اجرا می‌کردند. از آن‌جا که چوب آلودگی ندارد و هم‌چون سایر متریال‌ها به محیط زیست صدمه نمی‌زند؛ این قابلیت را دارد که در شلوغ‌ترین نقاط شهر برپا شود.
پارک‌های پر رفت و آمدی هم چون بوستان نحج‌البلاغه، پارک ملت، پارک ساعی و ازین دست می‌توانند مکان‌های بهتری برای برپایی سمپوزیوم باشند. امیدوارم در آینده هم برگزارکنندگان به این موضوعات دقت کنند و هم مسئولان این فضاها قدری سخاوتمندانه برخورد کنند
” پارک‌های پر رفت و آمدی هم چون بوستان نحج‌البلاغه، پارک ملت، پارک ساعی و ازین دست می‌توانند مکان‌های بهتری برای برپایی سمپوزیوم باشند. “
تا وقتی بابت یک سمپوزیوم هزینه زمانی و مالی اتفاق می‌افتد؛ بتوان از آن نتیجه گرفت.
فکر می کنید تعاملی که مسئولان درباره آن صحبت می کنند؛ میان دانشجویان و هنرمندان خارجی اتفاق افتاده است؟من چنین چیزی را هدف سمپوزیوم نمی‌دانم. سمپوزیوم محل آموزش نیست. ما مجبوریم این کار را انجام دهیم؛ چراکه سنت سمپوزیوم و آموزش نداریم. اگر دانشجویان ما امکان خلق این آثار را در دانشگاه‌ها با این ابعاد داشتند؛ مجبور نبودیم از سمپوزیوم برای آموزش هنر استفاده کنیم. سمپوزیوم هدف والاتری را در سطح جامعه تعقیب می‌کند. آموزش دانشجویان و افزایش توان تکنیکی آن ها در جریان کار در اشل بزرگ، کار سمپوزیوم نیست. کارکردن کنار هنرمندان پیشکسوت جای دیگری دارد. من در هیچ سمپوزیومی شرکت نکردم که سابقه کاری من برای شرکت کردن در آن مد نظر نبوده باشد.
اگر دانشجویان این‌جا هم نتوانند تجربه‌ای در زمینه مجسمه‌سازی در ابعاد بزرگ کنند؛ باید کجا به دنبال امکان تجربه باشند؟این نخستین بار است که مجسمه‌سازی با چوب را مقابل چشم مردم به نمایش می‌گذاریم. به طبع این هنر باید به شکل حرفه‌ای عرضه شود تا مردم جذب آن شوند. اگر این وقت را به جای آن‌که صرف مردم کنیم؛ صرف دانشجویان کنیم؛ از هدف سمپوزیوم دور شدیم. اما این امر ناگزیر است. چراکه وقتی یک مملکت هشتاد میلیونی تنها دو کلاس کوچک مجسمه‌سازی داریم؛ طبیعتاً مجبوریم کلاس درس را به سمپوزیوم منتقل کنیم؛ دانشجویان مکانی ندارند. اگر بخواهیم سمپوزیوم استاندارد برپا شود؛ باید برای دانشجویان مکانی تخصیص دهند ما پیشنهاد تخصیص یک مکان را ده‌ها بار دادیم؛ که سوله‌ای به هنرمندان تخصیص دهند و آن را به صورت اجاره به شرط تملیک در اختیارشان بگذارند. متأسفانه دانشجویان و هنرمندان حتی پس از سال‌ها فعالیت از نظر اقتصادی، هنرمندان امکان داشتن یک کارگاه را ندارند!
