«صداها» - کارگردان : فرزاد موتمن - فیلمنامه نویس : سعید عقیقی - تهیه کنندگان : علی واجد سمیعی، منیژه حکمت - بازیگران : آتیلا پسیانی، رویا نونهالی، پگاه آهنگرانی، میکائیل شهرستانی، نازنین فراهانی، شهین نجف زاده، طناز طباطبایی.


...اولین صحنه ضربات پیاپی چاقوی خونین زنی بر پیکر مرد بر روی تختخواب است که دیده نمی شود. در میان حرف های کم و بیش نامفهوم مرد قبل از مرگ از کسی به نام «رضا» حرف زدن به گوش می رسد. زن دست و صورت و چاقوی خونین اش را می شوید. در ادامه زن با رضا نشسته اند که وی هدیه ای آورده است. در طبقه پایین تر آپارتمان دختری تنها «نگار» زندگی می کند که با چندین نفر مرد و زن دوست است و مدام از قرص های روان گردان و مواد دیگر استفاده می کند. دوستش «شیرین» را تلفنی دعوت می کند و به اتفاق می نشینند. شیرین هر از گاهی به سر و صداهای مشکوک اشاره می کند اما نگار جواب می دهد که چون طبقه پایینی در کار هنری فعالیت دارد و خانه و محل کارش را یکی کرده است هرگونه صدایی می آید. نگار با احتیاط توصیه هایی برای شیرین دارد که چگونه با مردان دوست بشود و از آنها استفاده کند و... در پایان وقتی شیرین با یکی از مردان دوست خودش از پاترول وی پیاده می شوند می فهمد که دیگران کم از او نیستند. در طبقه پایین تر مردی که خانه و استودیو ضبط برنامه اش را یکی کرده است با زنش اختلاف دارد و مدتی است که تنها زندگی می کند. این بار هم همانند صحنه اول، این زن است که شوهر را در قبال رفیق شکست می دهد...


این که «صداها» چقدر خشونت گرا، فرم گرا، نمادین و سورئال و... است، بحث تكنيكي است، ولي ظاهرا همه هنرنمايي هاي فيلمساز در خدمت جلب انزجار تماشاگر از آپارتمانی است که در آن آدم ها و نسل های مختلف حضور دایمی و یا موقت دارند. اگر "صداها" هم مي خواسته همانند "پست چی سه بار درنمی زند" جامعه و آدم های ديروز و امروز و فرداي اين كشور را در طبقات یک مجموعه آپارتمان به نمایش بگذارد، دقت کنیم به عناوینی از این دست خواهیم رسید :‌


1- زن اول فیلم شوهرش را با اتهام معتاد بودن و... بدون مماشات و تنها با کارد خونین از سر راهش برمی دارد تا بتواند با رضا راحت باشد بی تردید در خدمت فمینیسم خشونت گراست. آن دسته ای که معتقدند واحدی به نام خانواده نباید وجود داشته باشد. شرح و گذشته و آینده زن اول منشوری است که به طبقه های پایین تر هم شامل می شود.  


2- در طبقه دوم نگار و شاگردش شیرین نسل جوان تری از زن طبقه بالایی هستند. آنها هیچ دینی را نسبت به مردان نپذیرفته و مردها را تنها در اندازه ابزار به کار می گیرند. شدت اصل «لذت جویی» در آنها عینی و بدون دردسر زن اول است. شیرین در پایان به نگار و تماشاگر می فهماند که حتی به نسبت نگار هم مماشاتی عرفی را نمی پذیرد.


3- در طبقه پایین تر از زندگی فقط صداهایی که از استودیو پخش می شود و هر کدام در زمینه ای کاملاً مستقل اند، برمی خیزد. ارتباط این طبقه با طبقه سوم در آن است که رضا دوست مشترک زن های هر دو طبقه است. در حالی که رضا به رغم رفت و آمدهایش دلبسته هیچ یک نیست. در فیلم صداها انسان سالمی وجود ندارد و هر طبقه به اندازه فاصله سیاره ای به سیاره دیگر با بقیه فاصله دارد. زنان هستند که با تشخیص خود مردان را تعویض می کنند و بدعت خاص خود را به اجرا می گذارند. از طرفی شهوت کور مردان را به هر دام و دانه ای می کشاند. در پایان زد و خوردهای رضا و صاحب استودیو گواه این موضوع است. همچنین برنامه هایی که به عنوان کارشناسی از مرد صاحب استودیو از تلویزیون پخش می شود درجه طوطی صفتی آنها را بر ملا می کند.


به هر حال فیلم «صداها» ضد اخلاقی ترین فیلم جشنواره است و باز هم قضیه مرغ اول بود تخم مرغ تکرار می شود که آیا هیئت انتخاب از تشخیص فیلم عاجز بوده اند و یا رسم رفاقت و همدلی همکاری مانع از تشخیص شان شده است. فرزاد موتمن دراین فیلم نشان داده است که بر روی دست متخصص این گونه ي سینمایی، «تهمینه میلانی»، بلند شده است.


"مجتبي حبيبي"