سرانجام فیلم هیچ پس از روصدای فراوان در بخش نمایش ویژه بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر برای نمایندگان رسانه های گروهی به نمایش گذاشته شد.


نمایش هیچ از یک طرف جای تشکر و گرامی داشت مسئولینی را داشت که برای رسانه های گروهی این بلوغ و شعور را قائل شدند و اجازه نمایش برای آنان را صادر کردند تا دیگر بحث ها و جنجال ها بر سر هیچ از روی جوسازی ها و فرافه کنی ها نباشد و بتوان نقدی دقیقتر بر محتوای هیچ داشت. از طرف دیگر باعث شد نقاط ضعف و تاریک این فیلم برای اصحاب رسانه آشکار شود.


عبدالرضا کاهانی کارگردان هیچ در روزهای اخیر اعتراضات مختلف و گسترده ای برای به نمایش در نیامدن هیچ در بخش مسابقه داشته است و اکنون نیز خواستار اکران عمومی هیچ در ایام نوروز می باشد. او در این مدت بحث های مختلفی را مطرح کرد و جوسازی های گسترده ای توسط برخی رسانه ها صورت داده است ولی پس از نمایش این فیلم مشخص شد، نتیجه ی امر با گفته های سازندگانش تفاوت فاحشی دارد و این فیلم از لحاظ کیفی در سطح نازلی قرار دارد.


سازندگان هیچ مدعی ساخت یک اثر هنری پیرامون معضلات اجتماعی هستند و معتقدند که در حق این فیلم اجحاف شده است ولی این عجیب است که چگونه سازندگان هیچ با نمایش سیاه نمایی ها، کنایه های مختلف به این و آن، متلک های جنسی و... مدعی خلق یک اثر هنری اند؟ آیا ملاک موفقیت برای سازندگان هیچ طنزهای جلف و پیش پا افتاده ای است که حتی برای خنداندن مخاطبین خود متمسک به سوژه های دست چندم مثل توالت رفتن های مکرر و استفاده از الفاظ زشت و متلک های جنسی شده است.


هیچ بارها به تمسخر قشر مستضعف جامعه می پردازد و بجای بیان معضلات این قشر و تلاش برای حل آنان این قشر را لجن مال می کند. او بارها از مرزهای اخلاقی و عرفی جامعه عبور و چارچوب های حیا و عفاف جامعه ایرانی اسلامی را در هم می شکند. هیچ همانگونه که از نمامش آشکار است در فضایی پوچ گرا و نهیلیستی سیر می کند، و همین بیماری خود را نیز به مخاطبین القا می کند.


سینمای امروز جامعه ایران نیازمند توجه عمیق توده های مردم و آشتی خانواده ها با این هنر قدرتمند است. امروز ما باید بیشتر از هر روز متوجه رعایت این نکات ظریف در فیلم ها باشیم. گذشتن از خط قرمزهای جامعه و خانواده های ایرانی ملاک موفقیت این فیلم نیست. آیا سازندگان این نوع فیلم ها برای خانواده خود و فرزندان خود تماشای این گونه فیلم ها را می پسندند و آموزنده می پندارند؟


سینمای ایران یک سینمای ملی است و ما نباید ساخت و اکران این گونه فیلم ها را برای جامعه ایرانی بپسندیم و باید توجه داشت که هنر، متعالی تر و ارزشمندتر از آن است که با ساخت چنین کارهای دست چندم قداست آن زیر پا گذاشته شود.


گاهی اوقات عدول از این مباحث آشکار انسان را در هنرمند بودن افراد به شک می اندازد. البته همانطور که بارها تاریخ نشان داده است سازندگان این نوع فیلم ها همانطور که خود بهتر از هرکس دیگر می دانند، بیشتر از آن که چشم به مخاطبین داخلی داشته باشند چشم به جشنواره ها و مخاطبین آن سوی مرزها و آن هم با اهداف خاص سیاسی دارند.


در نهایت باید بیان داشت هیچ، هیچ حرف خاصی برای گفتن نداشت و تنها با حاشیه سازی ها و جوسازی های رسانه ای توانست خود را مطرح سازد. که پخش محدود این اثر برای نمایندگان اصحاب رسانه این امر را آشکار ساخت.


سعید رضایی