به گزارش هنرنیوز،با آغاز پیک مسافرتهای تابستانی که تقریبا یک ماه و نیم دیگر به پایان می‌رسد، این روز‌ها، روزهای داغ سفر و مسافرت است. موضوعی که بسیاری از مردم آن را در برنامه اصلی خود قرار می‌دهند و به دور از اشتغالات ذهنی و فکری زندگی عادی خود با بستن کوله بار سفر یک یا چند مقصد گردشگری را برای گذراندن تعطیلات خود انتخاب می‌کنند. اما یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های افرادی که می‌خواهند خانه خود را با انگیزه مسافرت ترک کنند مسئله، محل اسکان است. با بابک ارسیا رئیس مرکز گردشگری علمی - فرهنگی دانشجویان ایران و عضو هیات علمی جهاد دانشگاهی- به گفت و گو نشستیم. 


چرا مردم برای اقامت به هتل‌ها نمی‌روند؟ 

فرد یا افرادی که می‌خواهند به دلایلی، چند روزی را در شهری غیر از محل سکونت خود بگذرانند، ناگزیرند در محلی اسکان پیدا کنند. در شرایط عادی اگر در آن شهر فامیل یا آشنایی نداشته باشند، اولین گزینه‌ای که به ذهنشان می‌رسد استفاده از هتل است. هتل مناسب‌ترین محل برای سکونت در چنین شرایطی است؛ اگر هتل‌ها که امن‌ترین و مناسب‌ترین مکان برای سکونت هستند، قیمت‌های مناسبی داشته باشند، به طور حتم بخش مهمی از دغدغه ذهنی افرادی که می‌خواهند از شهری به شهر دیگر بروند رفع خواهد شد.
اما این مسافران قرار نیست همگی از قشر مرفه جامعه باشند تا به راحتی بتوانند هر چند روز که می‌خواهند در هتل‌ها اسکان داشته باشند. قیمت‌های بالای هتل‌ها از درجه یک تا درجه سه در سطح کشورمان به خصوص در شهرهایی که به دلیل داشتن اماکن مذهبی و دیدنی بیشتر مورد توجه هستند، باعث شده است افراد از قشر متوسط و کم درآمد جامعه ناگزیر در سفرهای خود به میهمانخانه‌ها، خانه‌های اجاره‌ای و حتی پارک‌ها و کمپ‌ها پناه ببرند و آرزوی خوابیدن در هتل‌ها را به فراموشی بسپارند.

این دسته از مسافران به دلیل گرانی تعرفه‌های هتل‌ها که اتفاقاً در ایام تعطیلات تابستانه به دلیل حجم بالای مسافرت‌ها، قیمت‌های خود را افزایش هم داده‌اند، مجبور می‌شوند به محل‌هایی برای اسکان رضایت دهند که در آنجا از ساده‌ترین امکانات رفاهی، بهداشتی، وسایل گرمایشی و سرمایشی و... محرومند.
 
به فراموشی سپردن اقامت در هتل

این نوع اقامتگاه‌ها چه محسناتی برای گردشگران دارد؟

مزیت این اماکن، تنها قیمت کمی است که نسبت به هتل‌ها دارند. براساس آخرین نظرسنجی که توسط مرکز گردشگری علمی-فرهنگی دانشجویان ایران در خصوص مشکلات سفر مردم گرفته شد، گرانی هتل‌ها و مراکز اقامتی بزرگ‌ترین مشکل مسافرت مردم بوده است. همچنین به اذعان بیشتر گردشگران قیمت‌های گزاف اقامت در هتل‌ها عامل اصلی بر سر راه عدم اسکان در این اقامتگاه‌ها است. 

فعال شدن اماکن اقامتی شخصی غیرمجاز با قیمتهای بسیار پایین‌تر یکی دیگر از دلایل عدم استفاده از هتل‌ها به شمار می‌رود که ضریب اقامت هتل‌ها در اسکان مسافران را کاهش می‌دهد. وجود خانه‌های شخصی، ویلا‌ها و سوئیت‌های اجاره‌ای با توجه به عدم استاندارد، مجوز و الزامات بهداشتی و ایمنی نه تنها افت کیفیت در خدمات گردشگری را رقم می‌زند بلکه انگیزه لازم را از سرمایه گذاران در صنعت هتلداری می‌گیرد و به صنعت گردشگری ملی کشور لطمه وارد می‌کند.

قیمت هتل‌ها چه تأثیری بر مدت زمان سفر دارد؟

در بررسی شاخص مدت زمان ماندگاری مسافران در مقصد، با متعادل شدن قیمت و تسهیلات در مراکز اقامتی به خصوص هتل‌ها می‌توان شاهد اسکان هرچه بیشتر مسافران بود. نگاهی دقیق به آمار رجوع به هتل‌ها و متل‌ها در قیاس با مسافران ورودی به استان‌ها نشان از آن دارد که عدم بهره گیری از این مراکز، علاوه بر سرگردانی مسافران در جستجوی خانه‌ها و سوئیت‌های استیجاری و نارضایتی آنان، کاهش ضریب اشغال در هتل‌های کشور را به دنبال خواهد داشت.
در بین اماکن اقامتی دنیا نیز، هتل‌ها نقش موثری را برای رقم زدن دورانی خوش و آرام بخش برای مسافران خود به عهده دارند و نگرانی گردشگران را برای اسکان برطرف می‌کنند.

کاهش قیمت‌ها مهم‌ترین گام آشتی مردم با هتل‌ها 

آیا در ایران این امر محقق می‌شود؟ چند درصد مسافران از هتل‌ها استفاده می‌کنند؟ آیا اقامت در هتل‌ها مقرون به صرفه است؟ آیا هزینه‌های دریافتی از مسافران با ارائه خدمات و تسهیلات به آنان همخوانی دارد؟ آیا بهترین هتل‌های ایران با هتل‌های ۵ ستاره جهان برابری دارند؟

به نظر می‌رسد برای آشتی مخاطب عام با هتل‌ها مهم‌ترین گام، کاهش قیمت هاست تا از این طریق، هتل‌ها درهای خود را به روی تعداد بیشتری از میهمانان بگشایند ولی چگونه می‌توان قیمت‌ها را کاهش داد؟ اگر تعداد خاصی از هتل‌ها را با امکانات خاص و ویژه تشریفات و میهمانان ویژه در نظر بگیریم و دیگر هتل‌ها پس از بررسی کار‌شناسانه با حذف آن دسته از خدمات که بیشتر حالت تشریفاتی دارند، در جهت کاهش قیمت‌ها اقدام کنند می‌توان افراد بیشتری را جهت استفاده از هتل‌ها ترغیب کرد و از این طریق هتل‌ها رونق بیشتری می‌گیرند که ماحصل این رونق، افزایش درآمد آن‌ها خواهد بود.
ضمن اینکه حذف برخی خدمات غیرضروری به نوعی کاهش هزینه‌ها محسوب می‌شود.
از سوی دیگر دولت هم می‌تواند با دادن وام‌ها و امکانات مختلف، ضمن رونق بخشیدن به هتلداری، به مردم نیز خدمت کند.

گاهی تخفیفاتی برای هتل‌ها اعمال می‌شود اما چرا این تخفیفات در جذب گردشگر اثر گذار نبوده است؟ و چه باید کرد؟

اگر مسافران بیشتری بتوانند در طول سفر خود از هتل‌هایی با امکانات و خدمات در حد نیاز برخوردار شوند، هم رضایت عمومی بالا‌تر می‌رود و هم امکانات به صورت عادلانه‌تری در اختیار اکثریت مردم قرار می‌گیرد. در راستای جذب مسافران برای تمام فصول سال خصوصا ایام پیک سفر می‌توان با تمهید برنامه‌هایی چون تخفیفات ویژه و طرح‌های فرهنگی-تفریحی متنوع و... در جهت جذب مسافران و گردشگران موثر بود.

به طور مثال در مناطق شمال کشور به طور متوسط در ۱۰۵ روز پیک سفر در کشور سقف نرخ اعلام می‌شود و تنها در ۲۶۰ روز باقیمانده، ایام غیرپیک با تخفیف ۱۰ تا ۴۰ درصدی قیمت گذاری صورت می‌گیرد. همچنین آژانسهای مسافرتی به عنوان اصلیترین عاملان و بازاریابان صنعت گردشگری در فروش خدمات گردشگری به ویژه هتلداری محسوب ‌می‌شوند.

برگزاری تورهای ارزان با تامین سه فاکتور مهم سفر یعنی غذا و نوشیدنی، اقامت و امنیت برای گردشگران در قالب سفرهای گروهی، یکی از بهترین روش‌های معرفی ظرفیت‌های گردشگری به گردشگران داخلی و خارجی و جذب به سمت اقامت در هتل‌ها می‌باشد.

اقامت در هتل‌ها مقرون به صرفه نیست 

هتل گردانی در ایران با چه مشکلاتی رو به روست؟ 

اقامت در هتل‌ها مقرون به صرفه نیست. در کشور ما متاسفانه بخش هتل سازی و از آن مهم‌تر هتل گردانی با مشکل که نه با بحران روبه روست. هتلهای درجه یک ما در شهرهای بزرگ اکثرا بیش از ۴۰ سال عمر دارند ودر سالهای بعد از انقلاب به جز چند مورد انگشت شمار در مثلا مشهد و یا اصفهان مواردخاص و درخشانی نداریم.
گرچه در سالیان اخیر چند هتل و مجموعه‌های بزرگ در شمال کشور، استان فارس و غیره آغاز شده است اما هنوز تعداد قابل ذکری از آنان وارد چرخه سودآوری نشده است. 

از آن گذشته نرخ بالای یک شب اقامت در ایران اصلا مقرون به صرفه نیست و این مشکل بزرگیست که همیشه مسافران در انتخاب محل اسکان خود با آن روبرو بوده‌اند. مسافران و گردشگران داخلی که یکی از استانهای کشور را برای تعطیلات برگزیده‌اند اگر مجبور به گرفتن هتل باشند مجبورند با نرخهای بسیار بالای هتل‌ها خود را سازگار کنند وگرنه باید به اقامت‌گاه‌های اجاره‌ای شخصی پناه ببرند که اصلا هیچ نفعی به حال صنعت گردشگری ملی ندارد.

عدم ثبات قیمت هتل‌ها 

تغییر قیمت هتل‌ها چه مشکلاتی به همراه داشته است؟

با بررسی افزایش قیمت‌ در برخی هتل‌ها در دو سال اخیر، دیده می‌شود که بعضی از هتل‌ها تا ۷۰ درصد در این مدت، افزایش قیمت داشته‌اند و این برای مسافران فاجعه است. افزایش قیمت هتل‌ها به این شکل، منطقی و قابل قبول نیست. هتل‌های داخل کشور هرچه قیمت‌های خود را افزایش دهند، مسافران داخلی کمتر به این مراکز می‌روند و از هتل استفاده می‌کنند.

نابرابری ارائه خدمات هتل‌های ایرانی با هتل‌های خارجی

درجه بندی هتل‌ها برچه اساس و معیاری است؟ به نظر می رسد خدمات با نوع درجه بندی هماهنگی ندارد.

رتبه و درجه هتل‌ها در کشورهای مختلف با نشان ستاره (Star) و الماس (Diamond) نمایش داده می‌شود. در کشور ما درجه بندی هتل‌ها با نمایش ستاره و از ۱ تا ۵ ستاره است و بالا‌ترین درجه موجود در کشور ایران هتل‌هایی با ۵ ستاره است. به عنوان مثال یکی از هتلهای صاحب نام در شمال کشور با آنکه پنج ستاره نامیده می‌شود و در عمل چیزی برای ارائه ندارد؛ کرایه اتاق در آن با بهترین هتلهای پنج ستاره منطقه ما در خاورمیانه برابری می‌کند.
در برخی از موارد در این هتل اتاقهای طبقه آخر سقفشان چکه می‌کند و در مینی بار آن‌ها جز یک بسته پسته شور، یک بسته شکلات تک تک و چند نوشابه چیزی نیست. صبحانه منو باز آن بسیار محدود و رستوران آن در مقایسه با رستوران‌ها بیرون بسیار گران و بی‌کیفیت است.
پایین بودن ظرفیت اشغال هتل‌های کشور منجر به بالا بردن قیمت تمام‌شدهٔ اتاق هتل‌ها می‌شود. هتل‌های کشور با ارائه نرخ‌های سنگین اقامت در اتاق‌ها، در کیفیت خدمات‌دهی بسیار پایین‌تر از هتل‌های دنیا عمل می‌کنند.

را‌هکار پیشنهادی شما چیست؟ 

در پایان تأکید می‌شود کلیه ساختارهای خدماتی باید به گونه‌ای تعریف شوند که هزینه خدمات ارائه شده از سوی آن‌ها با وضعیت غالب اقتصادی جامعه متناسب باشد. در غیر این صورت تمامی امکانات به سوی قشر مرفه جامعه سرازیر خواهد شد. نمی‌توان از یک فرد یا یک خانواده انتظار داشت که خرجی بسیار فرا‌تر از دخلش داشته باشد.
تنها در صورت برقراری توازن بین هزینه کالا‌ها و خدمات در جامعه و میزان درآمد متوسط افراد می‌توان شاهد جامعه‌ای متوازن بود؛ بنابراین باید گفت ارزان سازی سفر با پایین آوردن هزینه‌های اقامت در هتل‌ها، کاهش قیمت تورهای مسافرتی و کاهش نرخ بلیط‌های مسافرتی و هزینه‌های حمل و نقل و... بایدهایی است که باید با تعامل هرچه منسجم‌تر و هماهنگ‌تر فعالان و متخصصان عرصه گردشگری در جهت چاره‌سازی و گام برداشتن اصولی و کار‌شناسانه به منظور رفع نواقص محقق شود.