استاد اکبر عالمی پس از تماشای مستند «۳۳ سال سکوت» با نگارش یادداشتی که نسخه‌ای از آن در اختیار خبرگزاری فارس قرار گرفت نوشته است:«یکی از معلم‌های سینما و تلویزیون برای شما می‌نویسد:فیلم «۳۳ سال سکوت» را تا زنده‌ام از یاد نخواهم برد. ۴۳ سال است که درس سینما می‌دهم و بیشتر از آنچه که تصورش را بکنید، فیلم دیده‌ام پس دوباره تکرار می‌کنم: فیلم «۳۳ سال سکوت»... آدمی را به فکر فرو می‌برد و شوک می‌دهد. موضوع این مستندِ واقعگرا، تکان دهنده است و اگر من مسئول تبلیغات کشور بودم، آن را چندین و چندبار از شبکه های تلویزیونی داخل کشور، بدون کم و کاست یا حذف صحنه و کلام، پخش می‌کردم.

تکرار می‌کنم: به هزار دلیل آن را پخش می کردم ... چون در روانشناسی تاثیر، انتقاد از خود، باعث افزایش احترام مخاطب به شما می‌شود و در بلندمدت، به استحکام قضاوت در جامعه کمک حیرت آوری می‌کند.

هر چه بگویم و بنویسم بی‌فایده است. باید این فیلمِ چندوجهی را ببینید. این چند سطر را از یک هموطن هفتادساله جدی بگیرید...!

ابوالفضل دوزنده که او را در این مستند می بینیم، اقیانوس خرد است. نه تو مانی و نه من ...! شما، من و ابوالفضل دوزنده، دیر یا زود از این دنیا می‌رویم اما این فیلم تا چهارصد سال دیگر می‌ماند همانطور که ایران با گذشت ده هزار سال تاریخ، پابرجاست.

در علم روانشناسی تاثیر، در یک جامعه استوار، در یک جامعه چندصدایی، همواره به یک خانه تکانی ذهنی نیاز داریم».

اکبر عالمی – ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۴ - تهران

براساس این گزارش،«۳۳ سال سکوت»، مستندی است که داستان جانبازی از مجروحان جنگ تحمیلی را روایت می‌کند که برای درمان، به آلمان فرستاده می‌شود اما در میانه راه بر اثر اتفاقاتی که برایش می‌افتد، تصمیم به پناهندگی به آن کشور می‌گیرد.
نقد عملکرد مسئولین مرتبط با امور ایثارگران و جانبازان و آنچه بر زندگی این جانباز پناهنده گذشته است، از جمله مواردی است که در این مستند، نمایش داده می‌شود.