به گزارش هنرنیوز، ناصر بیگدلی از معدود بازپرسانی بود که پرونده بسیاری ازجنایتکاران و تبهکاران را با موفقیت بسته و کمتر پرونده‌ای در دست او به فرجام نرسیده است. او ۱۸ سال پیش بازنشسته شده و آنچه در طول سالیان دراز بر وی گذشته ـ به رغم پرشمار بودن حوادث و رویدادها و گونه‌گون بودن پویش‌ها و تکاپوها ـ مجموعه حرکتی واحد در حیطه انجام وظیفه و ادای مسئولیت و یا برآیند سلوکی پرنشیب و فراز بوده است که اکنون به گردآوری این حوادث و تجارب پرداخته و قدم به قدم خاطرات عمر گذرانده را به رشته تحریر درآورده است. 

بیگدلی می‌نویسد: «پدر نصیحتم می‌کرد: «اگر آسایش و آرامش می‌خواهی به عدلیه نیا؛ و اگر ـ به هر دلیل ـ به عدلیه آمدی قاضی دادسرا نشو؛ و اگر شدی بازپرس نشو؛ زمانی هم که به تهران منتقل شدی بازپرش تأمینات نشو! » (تأمینات اسم قدیم آگاهی بود.) تقدیر چنان بود که پس از سال‌ها خدمت در «خوزستان» و «کهکیلویه و بویراحمد» و «دشمن زیاری» و «ساوه» به تهران بیایم و در نهایت، از سال ۱۳۶۰ بازپرس آگاهی تهران بشوم.» 

مؤلف کتاب همچنین درباره انگیزه و علاقه‌اش به ماجراهای جنایی و پلیسی می‌نویسد: «مرحوم پدرم موجب اصلی وجود چنین انگیزه‌ای در من بود. زمانی که بچه بودم و هنوز به مدرسه نمی‌رفتم، پدر هر بار که برای معاینه جسد و تحقیق محلی با جیپ دادگاه عازم محلی می‌شد. به نوبت یکی از ما همراه می‌برد. من یا یکی از دو برادر بزرگتر از خودم را. دیدن سر بریده و شکم دریده مبنای قصه گویی من از همان کودکی بود.همین گونه است که پسر به دنبال شغل پدر می‌رود و در نهایت بازپرس‌زاده می‌شود بازپرس. پدرم بعضی اوقات که سر کیف بود بچه‌هایش را نصیحت می‌کرد و از تجربیات خود برای ما داستان‌ها می‌گفت. از جمله به من می‌گفت: «رفتی درس حقوق خواندی و امتحان دادی و وارد عدلیه شدی. دو یال کارآموزی را هم که تمتم کردی، به عنوان قاضی ابلاغی می‌گیری و به شهرستان می‌روی. چند سال در شهرهای مختلف خدمت می‌کنی و صاحب تجربه می‌شوی. بچه‌هایت یکی پس از دیگری باید درس را شروع کنند، به دنبال مدرسه خوب می‌گردی که اسم فرزندت را در آن بنویسی. از هر کسی که قبولش داری سؤال می‌کنی.» 

ناصر بیگدلی در «مکافات و جنایات»، در دوازده فصل به دوازده پرونده جنایی از میان پرونده‌های بسیاری که در طول سی و سه سال خدمت به سرانجام رسانده پرداخته و از شناسایی جرائم و اعزام به نقاط مختلف، چگونگی انجام جنایات، ماجراهای تعقیب و گریز، شناسایی و دستگیری مجرمین و سپردن به دستگاه محاکمه هم از زبان خود و هم از زبان مجرمین که دراعترافات و بازجویی‌ها تهیه شده وگاه شکل داستانی دارند، سخن گفته است. 

«عذر بدتر از گناه» ماجرای مرد جوانی است که پس از ورشکستگی و افتادن به زندان متوجه ارتباط پنهان همسرش در غیاب خود می‌شود. پس از گذراندن دو سال زندان همسرش از او جدا می‌شود و او در پی کار و سر سامان دادن دوباره به زندگی‌اش کار با تاکسی که متعلق به یک زن بیوه است را شروع می‌کند. مرد جوان با زن بیوه ارتباط نزدیک پیدا می‌کند تا اینکه متوجه رابطه پنهان او نیز می‌شود و از همان روز با بدگمانی نسبت تمام زنان تصمیم به فریب و اغفال زنان و دختران جوان گرفته و اقدام به قتل آن‌ها با دست و طناب کرده است. در این فصل قاتل طی اعترافات‌اش نحوه فریب و قتل زنان را بازگو می‌کند. در نهایت این مرد جوان در غیاب بازپرس بیگدلی به زندان قصر منتقل می‌شود و در انفرادی زندان با بکار بستن تجربیات قتل‌هایی که انجام داده بود اقدام به خودکشی می‌کند. 

در میان خاطرات کتاب، بیگدلی از ماجرایی می‌گوید که یادآوری‌اش برایش بسیار هولناک است و آن را یک گام فراتر از قتل و جنایت می‌داند که عواطف آدمی را با خود درگیر می‌کند: در محله شمیران نو مردی که تصور می‌کرد پسرتازه از خدمت برگشته‌اش عامل لو رفتن او در فروش مواد مخدر و باعث زندانی شدن ۲ ساله او شده است، نیمه‌های شب پسرش را در خواب با ضربه چکش به قتل می‌رساند و بعد از آویزان کردن او از سردر ورودی خانه به بریدن گوشت‌‌های بدن مقتول مشغول بوده می‌شود: «تا آن زمان، در عمرم به لحظاتی از این قبیل برنخورده بودم. فضای حیاط خانه آن‌چنان هولناک و وحشت‌انگیز بود که قابل توصیف نیست. کارد را ادر دست راست گرفته بود. با دست چپ، تای دیگری به استین بالازده خود زد و به سراغ جوان آویزان شده رفت.از محل‌های مختلف بدن او می‌برید و با خود حرف می‌زد.» 

انتشارات روزبهان خاطرات «ناصر بیگدلی»، از نامدارترین باز‌پرسان آگاهی را تحت عنوان «مکافات جنایات » منتشر کرده است. این کتاب در ۵۵۲ صفحه و شمارگان ۱۰۰۰ نسخه به چاپ رسیده و با قیمت ۱۵۸۰۰تومان در پیشخوان بازار نشر قرار گرفته است.