مشکلات جامعه هنری بایدتوسط گروهی متشکل از هنرمندان پیش کسوت و جوان ریشه‌یابی شده،سپس توسط مسئولان هنری برنامه‌ریزی‌های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت عملی ‌شود.

به گزارش هنرنیوز، نمايشگاه آثار هنري در قالب نقاشي به هنرمندی عليرضا بابايي و هنرجويان تا تاريخ 13 دی ماه در نگارخانه انديشه داير بود.دراين نمايشگاه 100 اثر با تكنيك رنگ روغن و مينياتور در معرض ديد عموم قرار گرفت.در همین راستا با علیرضا بابایی به گفت و گو نشستیم.



هنرنیوز: نمایشگاه بیشتر به چه موضوعاتی می‌پرداخت؟

تعدادی از کارهای خودم و هنرجویانم در این نمایشگاه حضور داشت. و موضوع آن بیشتر طبیعت و عکس‌هایی از مناطق مختلف ایران چون ابیانه و شمال ایران و... بود.

از چه تکنیکی در آثار تان بیشتر استفاده می‌کنید؟

از تکنیک خاص به صورت کاه گل استفاده می‌کنم. در واقع در هر تابلو از کاه گل همان منطقه استفاده در پیش زمینه استفاده می‌کنیم و روی آن از بافت آکرلیک و رنگ روغن یا همان تکسچر (یا بافت) بهره می‌گیریم



قبلا هم از این تکنیک استفاده شده است ؟

استاد کلانتری هم از این تکنیک در آثارشان استفاده می‌کردند.اما این شیوه انتخابی مخصوص خودم است.



آیا قبلا هم نمایشگاه نقاشی انفرادی یا گروهی برپا کردید؟

بله، نمایشگاه والی، نگارخانه آفتاب، خان آفتاب، نمایشگاه داشتم.در نمایشگاه بین‌المللی نقاشی نگارخانه آبی هم در زمینه مینیاتور کار کردم. همچنین در مسابقات «نگارگران جوان» بین 79-80 مقام اول را کسب کردم.4- 5 سال پیش هم کارهای نگارگریم را برای حضور در نمایشگاه به آمریکا فرستادم.



چرا هنر نتوانسته در سبد فرهنگی خانواده‌ها جای در شان خود را پیدا کند؟

این امر علل مختلفی دارد. یکی از علت‌های مهم اطلاع رسانی غلط و عدم تبلیغ درست در این زمینه است. در ایران هنرمند باید دو هنر را هم‌زمان بداند. یکی هنر امرار معاش و دیگری هنر ادامه کار هنری مورد علاقه هنرمند.

معمولا این موضوع مطرح می ‌شود که هنر از معاش قابل تفکیک است یعنی یک هنر برای مخاطب عام و یک هنر برای مخاطب خاص وجود دارد. اما من سعی کردم هم افراد عام لذت ببرند هم خواص احساس نکنند لطمه‌ای به هنرخورده است.



هنرنیوز:آیا در این بین سهمی برای خود اهالی هنر قائل هستید؟

بله بخشی از این مشکلات به خود اهالی هنر باز می‌گردد. مثلاً‌ خود من بهترین استادان را داشتم. استادان قدیمی همیشه می‌گفتند کار را ارزان ارائه نکنید ولی خودشان همین کار را می‌کردند. به نظر من برای برقرای ارتباط بین مخاطب و هنرمند باید از جایی شروع کرد . یعنی در ابتدا هنر را با قیمتی در اختیار مردم قرار داد که آنها راغب به خرید باشند و همزمان آموزش داد که خرید آثر هنری نوعی سرمایه گذاری است و پس از ایجاد این فرهنگ هنر را به قیمت واقعی ارائه کرد.



هنرنیوز: شما در صحبتهایتان اشاره کردید بخشی از این مشکلات قطعا به فرهنگسازی باز می‌گردد.چرا مردم با هنر ارتباط لازم را برقرار نمی‌کنند یا صرفا به بخش محدودی از هنر توجه دارند؟

بخشی از این مشکلات قطعا به فرهنگ مردم برمی‌گردد. اولین وسیله تزئینی خانه‌ها تابلو است .تابلو باید اصل و اورژینال نه چاپی و کپی،اما متأسفانه این مساله هنوز کامل جا نیفتاده است. وقتی یک تابلو می خریم که واقعی نیست در واقع ذوق هنری خودمان را سرکوب می کنیم. تابلوهای هنری خود یک نوع سرمایه هستند. این مساله در فرش بیشتر جا افتاده، مردم اگر دستشان تنگ باشد، خیلی راحت تابلو فرش را تبدیل به پول می‌کنند اما در مورد سایر آثار هنری مثلا یک تابلو نقاشی یا خوشنویسی اصلا مطمئن نیستند این اتفاق بیفتد.



هنرنیوز: فرهنگسازی و حمایت از هنرمندان مستلزم چه برنامه‌ریزی‌هایی است؟

هنرمند نیازمند حمایت است. در کشورهای دیگر بهترین نگارخانه را به هنرمند تازه کار نمی‌دهند اما جای مناسبی را به او اختصاص می‌دهند تا هنرش را نمایان سازد و بعد پله پله پیشرفت کند بعد که هنرمند توانست روی پای خود بایستد و از طریق هنر بیزینس و امرار معاش کند این حمایتها قطع می‌شود. چند سال پیش در دوره رییس جمهور اسبق بخشنامه‌ای صادر شد که باید درصدی از درآمد وزارتخانه‌ها و سازمانهای دولتی به خرید آثار هنری تعلق گیرد،اما این دستور اجرا نشد یا به درستی اجرا نشد.

از طرفی صدا و سیما هم سهم بسزایی در این قضیه دارد مثلا شبکه چهار نقاشی آسان را توسط یک نقاش خارجی آموزش می‌داد.این امر کار ما را هزار برابر بیشتر کرد . به عبارتی نقاشی را به پایین‌ترین سطح خود آوردبه گونه‌ای که سبب شد مردم سطحی به نقاشی نگاه و تصور کنند به سرعت می‌توان نقاش شد.در صورتی که خود آن نقاش هم دود چراغ خرده و استخوان خرد کرده است چرا به جای آموزش صحیح و تبلیغات درست به گونه‌ای تبلیغ می‌شود که یک‌شبه می‌توان هنرمند شد.

معضل اصلی دیگر معضل چاپ آثار هنری است چاپ نامناسب اثر هنرمند را دلزده می‌کند. انتشاراتی هم دنبال فروش صد در صد است.آنها حتی کارهای استاد فرشچیان که یک هنر من جهانی است در سطح نازل چاپ می‌کنند.

پس به طور خلاصه می‌توان گفت علاوه بر آموزش و پرورش و صدا و سیما که سهم قابل توجهی در ترویج هنر بین اقشار مختلف جامعه دارند، بخش‌های خصوصی و برنامه‌ریزان هنری کشور نیز در این امر دخیلند. هنرو هنرمند نیازمند حمایت است و این حمایت با برنامه‌ریزی یک شبه و برگزاری چند بینال و نمایشگاه عملی نمی‌شود. باید مشکلات جامعه هنری توسط گروهی متشکل از هنرمندان پیش کسوت و جوان ریشه‌یابی شده،سپس توسط مسئولان هنری برنامه‌ریزی‌های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت عملی ‌شود.